Αρ. Πρωτ. 408 / 30-4-2020
«Ένα τραγούδι ορέχτηκα να πω, κάμετε τόπο αδέρφια! … Τη φρονιμάδα, Θε μου,
πάρε μου, ν’ ανοίξουν τα μελίγγια, ν’ ανοίξουν οι καταπαχτές του νου, να πάρει
αγέρα ο κόσμος. Ε μωρέ σεις χωριάτες μέρμηγκοι, σταροκουβαλητάδες, θα ρίξω παπαρούνα
κόκκινη, φωτιά να πιάσει ο κάμπος. Κοράσια με τ’ αγριοπερίστερα στο δροσερό σας
κόρφο, λεβέντες με το μαυρομάνικο το λάζο στο ζωνάρι, ξερό δεντρό ’ναι η γης
χωρίς άνθους, όσο κι αν πολεμάτε· εγώ, μωρέ, με το τραγούδι μου θα την
ανθοβολήσω! Μαστόροι, αφήστε πια τα σύνεργα, διπλώστε τις ποδιές σας, σκολάστε
απ’ της ανάγκης το ζυγό, κι η λευτεριά φωνάζει.»