«Ε» 18/1
Σύνθημα πανευρωπαϊκής επίθεσης εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων σε όλες τις
ανεπτυγμένες χώρες έδινε το συντηρητικό, ευρύτατης κυκλοφορίας οικονομικοπολιτικό περιοδικό «Εκόνομιστ» ήδη από το εξώφυλλο του προηγούμενου τεύχους του: «Η μάχη που βρίσκεται μπροστά μας - Αντιμετωπίζοντας τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα» ήταν οι χαρακτηριστικοί τίτλοι του εξωφύλλου του. Θέμα του δεν ήταν φυσικά ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας, αλλά εκείνος των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Καναδά, όλης της Ευρώπης...
Ενα μανιφέστο κήρυξης πολέμου εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων εκ μέρους των κυβερνήσεων όλων των πλούσιων χωρών της Δύσης, το οποίο φωτίζει με διαφορετικό τρόπο την εν εξελίξει επίθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου εναντίον των Ελλήνων εργαζομένων στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, εντάσσοντάς τη σε ένα πανευρωπαϊκό παγκόσμιο πλαίσιο των χωρών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.
Το μανιφέστο αυτό αποδεικνύει μάλιστα με έμμεσο τρόπο ότι όλες οι κατηγορίες εναντίον των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων που ενορχηστρώνει ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης, βάσιμες και αβάσιμες, χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι, εντελώς άσχετοι με την απόδοση και την παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα.
Ο «Εκόνομιστ» είναι ωμός στο γιατί πρέπει να χτυπηθούν ανελέητα οι δημόσιοι υπάλληλοι: «Σε πολλές πλούσιες χώρες οι μισθοί είναι κατά μέσο όρο υψηλότεροι στον κρατικό τομέα, οι συντάξεις είναι πάρα πολύ καλύτερες και οι θέσεις εργασίας είναι μακράν πιο σίγουρες» γράφει στο κύριο άρθρο του το περιοδικό. «Τα συνδικάτα έχουν συρρικνώσει τη διαφοροποίηση των μισθών στον δημόσιο τομέα. Εχουν αποσπάσει εξαιρετικά επιδόματα για τα μέλη τους. Εχουν προστατεύσει από την απόλυση υποαποδίδοντες εργάτες» προσθέτει στην ανάλυσή του.
Σε απλά ελληνικά όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να χτυπηθούν, γιατί είναι ο τελευταίος τομέας όπου γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων! Οι δημόσιοι υπάλληλοι «χαλάνε την πιάτσα» κατά τη λαϊκή έκφραση.
Στον ιδιωτικό τομέα «οι απολύσεις εργαζομένων είναι συνηθισμένο γεγονός» αλλά «ο δημόσιος τομέας, αντιθέτως, αποτελεί λιμάνι ασφάλειας και σταθερότητας, πολύς κόσμος έχει δουλειά για ολόκληρη τη ζωή του» σημειώνει με φρίκη το βρετανικό περιοδικό.
Είναι άκρως αποκαλυπτικός ο προσανατολισμός του «Εκόνομιστ» στις προτάσεις που κάνει προκειμένου να εξαλειφθεί αυτή η ενοχλητική για την ασυδοσία του κεφαλαίου «ανορθογραφία» των δημοσίων υπαλλήλων.
«Θα ήταν διεστραμμένο να απαγορευθούν ευθέως τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα» γράφει υποκριτικά, θέτοντας ουσιαστικά επί τάπητος ακόμη και το θέμα να τεθεί... εκτός νόμου (!!!) ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων. «Το δικαίωμά τους όμως στην απεργία πρέπει να περιοριστεί πιο σφιχτά» τονίζει, εμφανίζοντάς το ως δήθεν παραχώρηση.
Με κομψό τρόπο προτείνεται η αντικατάσταση της γενιάς των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν συναίσθηση των δικαιωμάτων τους με νέους, που δεν έχουν την πολιτική κουλτούρα των εργασιακών δικαιωμάτων: «Η επικείμενη συνταξιοδότηση της γενιάς του ’60 είναι μια ευκαιρία να προσληφθεί μια νέα γενιά εργατών με διαφορετικά συμβόλαια» γράφει το περιοδικό.
Ο «Εκόνομιστ» αναδεικνύει χωρίς περιστροφές ως στρατηγικό σημείο της σύγκρουσης τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς αν καταρρεύσουν μέχρι και τα ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων στην Ευρώπη, τότε θα ανοίξει μια κολοσσιαία αγορά τρισεκατομμυρίων ευρώ στο ιδιωτικό κεφάλαιο!
«Θα έχουν οι κυβερνήσεις το θάρρος να αντιμετωπίσουν τις αιτίες της ρίζας του προβλήματος (όπως τις συντάξεις) αντί να ασχοληθούν με δευτερεύοντα προβλήματα (όπως οι μισθοί); Και θα τολμήσουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα ισχύος μάλλον, παρά απλώς πληρωμές και προνόμια;» αναρωτιέται το συντηρητικό βρετανικό περιοδικό, το οποίο υπογραμμίζει ότι «τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων σε όλη την Ευρώπη έχουν υποσχεθεί για το 2011 απεργίες κλίμακας, που δεν έχει ξαναδεί κανείς από τη δεκαετία του 1980».
Η αιτία
Συρρικνώνεται ο ρόλος του κράτους
Η ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους οφείλεται συν τοις άλλοις και στο γεγονός ότι η σημασία του κρατικού μηχανισμού για την εξυπηρέτηση αναγκών του κεφαλαίου μειώνεται. Επί μισόν τουλάχιστον αιώνα το κράτος ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσει και να χρηματοδοτήσει τα τεράστια έργα υποδομής, που ήταν αναγκαία για μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία. Η φάση αυτή έχει ολοκληρωθεί. Σήμερα το ιδιωτικό κεφάλαιο παίρνει σταδιακά στην κατοχή του όλες τις κρατικές λειτουργίες με τις έτοιμες υποδομές (ηλεκτροδότηση, τηλεπικοινωνίες, σιδηροδρόμους, λιμάνια κ.λπ.) και φυσικά δεν θέλει υπαλλήλους με τα εργασιακά δικαιώματα των δημοσίων.
