Ο επικεφαλής της επιτροπής για την ανάνηψη της ελληνικής οικονομίας, νομπελίστας Χρ. Πισσαρίδης, ανέπτυξε, από τα νεανικά του χρόνια, ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τους ανέργους, θα λέγαμε στα όρια της παθολογικής αγάπης. Ειδικότερα τον βασάνιζε το ερώτημα: «Γιατί να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι όταν υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας;». Η απάντηση στο ερώτημα αυτό του απέφερε το βραβείο Νόμπελ με θέμα: «Ανάλυση αγορών με τριβές αναζήτησης». Γιατί, όμως, η αγάπη του για τους ανέργους δεν του γέννησε το ερώτημα: «Γιατί οι θέσεις εργασίας να είναι πάντα λιγότερες από τον αριθμό των ανέργων;». Διότι απλούστατα στο πρώτο ερώτημα η ευθύνη είναι στην πλευρά των ανέργων ενώ στο δεύτερο στην πλευρά των εργοδοτών και, ως γνωστόν, τον Χρ. Πισσαρίδη δεν τον ενδιαφέρουν οι εργοδότες.
Ας δούμε πώς η αγάπη αυτή εντάσσεται στην έκθεση που κατέθεσε:
Ας φανταστούμε μια οικονομία στην οποία υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας και χιλιάδες άνεργοι. Οταν ανοίγει μια κενή θέση εργασίας οι άνεργοι, ο καθένας χωριστά, στέλνουν βιογραφικά και κάνουν συνεντεύξεις. Ομως, οι επαναλαμβανόμενες συναντήσεις είναι χρονοβόρες και δαπανηρές. Οι άνεργοι ξοδεύουν χρόνο και πόρους για να εντοπίζουν τις θέσεις και οι εργοδότες ξοδεύουν χρόνο και πόρους για να ελέγχουν τους αιτούντες μέσω συνεντεύξεων. Οι επιχειρήσεις δεν είναι όλες οι ίδιες. Οι εργάτες διαφέρουν. Υπάρχει δηλαδή ατελής πληροφόρηση. Ολα αυτά και άλλα πολλά δημιουργούν τη λεγόμενη ανεργία τριβής1. Ομως, τριβές δεν υπάρχουν μόνο σε μικροοικονομικό επίπεδο αλλά και σε μακροοικονομικό και σχετίζονται με τη γενικότερη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, π.χ. με τη διαδικασία των πτωχεύσεων, την έγκριση ενός επενδυτικού σχεδίου.
Και, ως γνωστόν, οι μεγάλες ανακαλύψεις πηγάζουν από απλές ιδέες: Εάν αντιμετωπιστούν οι τριβές τότε και η ανεργία θα αντιμετωπιστεί και η οικονομία θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα.
