Είναι
γνωστός ο χαρακτηρισμός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ως μιας «διαδικασίας
δημιουργικής καταστροφής» (Τζ. Σουμπέτερ) που αποδίδει πολύ γλαφυρά, ένα από τα
κύρια χαρακτηριστικά της ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας ως τρόπου παραγωγής.
Η υπάρχουσα
οικονομική κρίση, εκτιμάται μάλιστα συχνά ότι είναι συγκρίσιμη, ή και
σφοδρότερη και βαθύτερη, από την κρίση του 1929, που οδήγησε σε παγκόσμιου
χαρακτήρα κινήσεις και μεταβολές και που ξεπεράστηκε οριστικά μόνο με την
καταστροφική επενέργεια του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, που λειτούργησε ως η βάση
(το «πάτωμα» και
«εφαλτήριο» ταυτόχρονα) για τη μεταπολεμική οικονομική απογείωση. Επιμέρους
οικονομικές κρίσεις, βέβαια, σε κλίμακα μεμονωμένων εθνικών οικονομιών ή και
ολόκληρων ομάδων χωρών συνέβαιναν σε όλο το ενδιάμεσο διάστημα, αλλά για πρώτη
φορά, μετά την κρίση του 1973, το φαινόμενο της κρίσης φαίνεται να καταλαμβάνει
μεγάλο τμήμα του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου.
