Στους 2,5 μήνες δουλειάς στο υπουργείο Εργασίας, διαπιστώσαμε ότι ο μικρός πακτωλός χρημάτων από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο προς την Ελλάδα, στο πλαίσιο του γενικότερου καταμερισμού που γίνεται προς όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., κατέληξε σε δράσεις άκρως αμφισβητούμενες ως προς την αποδοτικότητά τους και, εν τέλει, ως προς το όφελος για τους ανέργους. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε για δύο λόγους.
Πρώτον: Σε μια περίοδο που έκλειναν χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και 160.000 άρτια καταρτισμένοι νέοι έφευγαν στο εξωτερικό, οι πόροι κατευθύνονταν στη χρηματοδότηση προγραμμάτων κατάρτισης και επανακατάρτισης, με σκοπό να «ενεργοποιήσουν» τους ανέργους για να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Ομως, την ίδια περίοδο που τα προγράμματα κατάρτισης αυξάνονταν, η ανεργία απογειωνόταν και η απασχόληση υποχωρούσε σε όλους τους κλάδους. Πόσο ρεαλιστική μπορεί να ήταν η προσδοκία ότι οι καινούργιοι καταρτιζόμενοι θα μπορούσαν να βρουν μια θέση εργασίας, όταν την περίοδο της «έκρηξης» των προγραμμάτων κατάρτισης και των «ενεργητικών πολιτικών» η ανεργία στους νέους εκτοξεύθηκε στο 51,2%, η μακροχρόνια ανεργία ξεπέρασε το 73% των ανέργων, οι οικογένειες χωρίς έναν εργαζόμενο υπερέβησαν τις 350.000 και η φτώχεια στους ανέργους ανέβηκε στο 46,5%;
