Ήλιος, θάλασσα, χρώματα, Zorba the Greek και άλλα...
- sΚαυτό σαββατιάτικο μεσημέρι κάπου στα τέλη Ιουνίου σε παραθαλάσσιο snack bar (sic!). Μια βαριεστημένη μέση ελληνική οικογένεια μετά το θαλάσσιο μπάνιο. Όλοι με τα μαγιό. Η μαμά κοιτάει απλανώς, σκεπτόμενη ποιος ξέρει τι. Ο μπαμπάς σκρολάρει νωχελικά τις ειδήσεις στο super-micro notebook. Η κόρη, γύρω στα 15, ακούει μουσική με ακουστικά από το κινητό, προφανώς τα τελευταία hits. Ο γιος, 12 πάνω-κάτω, παίζει κάποιο παιχνίδι, στο κινητό επίσης. Πάνω στο τραπέζι, δύο «φρέντοι», ένα αναψυκτικό και το χαρτάκι από παγωτό πύραυλο. Η ατμόσφαιρα αποπνέει κολοσσιαία βαρεμάρα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους κοιτάω επίμονα. Σιγά-σιγά η εικόνα αρχίζει να θολώνει σταδιακά μέχρι που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πρόσωπα και πράγματα και μετά ξανά σιγά-σιγά και σταδιακά ξεθολώνει μέχρι που καθαρίζει εντελώς. Όλοι με τα μαγιό. Η μαμά κοιτάει απλανώς, σκεπτόμενη ποιος ξέρει τι. Ο μπαμπάς ξεφυλλίζει την «Ελευθεροτυπία». Η κόρη, γύρω στα 15, ακούει μουσική με ακουστικά από walkman κασετοφωνάκι, προφανώς τα τελευταία hits. Ο γιος, 12 πάνω-κάτω, διαβάζει «Αγόρι». Πάνω στο τραπέζι, δύο «φραπέδες», ένα αναψυκτικό και το χαρτάκι από παγωτό πύραυλο. Η ατμόσφαιρα αποπνέει κολοσσιαία βαρεμάρα
…
Ο κόσμος που θέλουμε να πιστεύουμε ότι αλλάζει και τελικά μένει ο ίδιος. Ο χρόνος που λέμε ότι περνάει και τελικά δεν πάει πουθενά…