Σχεδόν 50 χρόνια πριν, μισός αιώνας πέρασε, κι οι ήχοι μοιάζουν να ξεθωριάζουν στη μνήμη. "Εδώ Πολυτεχνείο", μια πορεία, λίγες μολότοφ, δακρυγόνα και κρότου λάμψης εδώ κι εκεί, κι έπειτα για ουζάκι στην Πλάκα. Έτσι λοιπόν. Το κάναμε το καθήκον μας στη Δημοκρατία;
Τα χρόνια που η Ελλάς ήτο ασθενής στο γύψο το κλίμα έμοιαζε αμήχανο. Πίσω από τη βιτρίνα των φιλήσυχων πολιτών που ασχολούνταν με το νοικοκυριό τους και τη μπάλα, υπήρχε η πραγματικότητα του φόβου των διώξεων, της αναξιοκρατίας, της λοβιτούρας με τους ημέτερους, της λογοκρισίας, των εξοριών, των βασανισμών και των δολοφονιών. Ώσπου αγόρια και κορίτσια με τη λάμψη στα μάτια αντιστάθηκαν στον παραλογισμό και αποφάσισαν να διεκδικήσουν τη Δημοκρατία. Κι έπειτα; Δέσαμε το γάιδαρό μας;
Η Δημοκρατία δεν είναι απορρυπαντικό που το αγοράζουμε και το χώνουμε στη ντουλάπα μας. Απαιτεί από εμάς καθημερινό αγώνα για τη διατήρηση και τη στερέωση της.