Όσο περνάει ο καιρός, τόσο η κατάσταση δυσκολεύει. Στην ίδια στήλη τον προηγούμενο μήνα προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε πόσο αναγκαίο είναι να ληφθούν μέτρα κοινωνικής πολιτικής άμεσα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε.Οι οργανώσεις που παρέχουν υπηρεσίες στους ανθρώπους που πλήττονται περισσότερο από την κρίση και τις συνέπειες της, πλήττονται οι ίδιες από τη συνεχιζόμενη κυβερνητική απραξία. Και μην μου πείτε ότι οι υπηρεσίες αυτές δεν χρειάζονται γιατί παρέχονται από μη κυβερνητικές οργανώσεις ενώ τις παρέχει ήδη το Δημόσιο. Θα σας απαντήσω ότι τώρα πια είναι τέτοιο το μέγεθος του προβλήματος που ακόμη κι αν το Δημόσιο ήθελε και μπορούσε, οι υπηρεσίες του δεν επαρκούν. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, εδώ που έχουμε φθάσει: το υπονοούμενο που κρύβεται πίσω από τις αντιλήψεις αυτές είναι ότι «οι ΜΚΟ τα τρώνε». Καλό θα ήταν λοιπόν να θυμηθούμε πως υποτίθεται ότι η χώρα βρίσκεται στη φάση που πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του δημοσίου τομέα. Ο ένας τρόπος είναι να καταργήσει την κοινωνική πρόνοια εντελώς. Ο άλλος τρόπος είναι να νοικοκυρέψει τις δαπάνες και να τις «αγοράσει» από κει που είναι φθηνότερες και καλύτερες. Ο μη κυβερνητικός και μη κερδοσκοπικός τομέας παροχής υπηρεσιών έχει να επιδείξει καλές πρακτικές και παραδείγματα καλύτερα και φθηνότερα από τις αντίστοιχες δημόσιες υπηρεσίες. Ας αποφασίσουμε επιτέλους τι προτιμάμε. Και ας το πούμε εγκαίρως, να ξέρουμε και μεις που να στέλνουμε τα άτομα που μας ζητάνε βοήθεια. Στο δρόμο, στην Ομόνοια ή μήπως έχετε να μας υποδείξετε κάποια δημόσια υπηρεσία; Να θυμίσουμε τέλος ότι η δουλειά του ΟΑΕΔ είναι να δίνει το επίδομα ανεργίας, όχι να κάνει ψυχο-κοινωνική υποστήριξη. Πόσο θα κοστίσει αλήθεια αν υποθέσουμε ότι ο ΟΑΕΔ αναλάμβανε να κάνει αυτό που διάφοροι μη κερδοσκοπικοί φορείς πληρώνονται εδώ και είκοσι χρόνια για να κάνουν; Και τελικά, η αποτελεσματικότητα μετράει ή όχι;
http://swm.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=268&Itemid=
