oaednews

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

H ξυλόσομπα και το Apple


 

της Άννας Κουρουπού 
 Με καμάρι και συνάμα απόγνωση κοιτώ το νέο μου απόκτημα, μια ξυλόσομπα που δεσπόζει στο κέντρο του σαλονιού μου. Πως παντρεύονται αυτά τα δυο μαζί;

Καμαρώνω τις φλόγες που χορεύουν στο σκοτάδι, γλώσσες ετοιμοπόλεμες να πεταχτούν έξω απ το μεγάλο τζάμι της. Έχει ένα δέος η φωτιά. Τα ξύλα από πίσω της στοιβαγμένα δημιουργούν ένα όμορφο και ζεστό ντεκόρ.

Απ την άλλη μεριά έρχεται η απόγνωση-βαριά λέξη- για την κατάντια να μην μπορώ να ανοίξω το καλοριφέρ, αφού χρωστώ ακόμη περσινά κοινόχρηστα.

Αφορμή είναι η σόμπα για τα μπερδεμένα μου συναισθήματα. Στη λεπτομέρεια δεν κρύβεται ο διάβολος;
Είναι όλα μετέωρα. Σάμπως πάντα δεν ήταν; Αλλά να... τώρα γέρνουν ελαφρώς. Παραπαίουν τα πάντα γύρω μου; Μεγάλωσα και μαζί μου μεγαλώνει και η ανασφάλεια; Κι αυτή την είχα περίσσια μια ζωή. Κάποιες φορές της έδινα σημασία και άλλες την έκρυβα επιμελώς στο συρτάρι. Τι να χωρέσει κι αυτό;

Να φταίει άραγε το γιορτινό πανηγύρι που με νύχια και δόντια προσπαθούν να στήσουν σε μια χώρα που έχασε τον εαυτό της και τον χαρακτήρα της εδώ και δεκαετίες;

Να είναι η κατάθλιψη που χτυπά όλο και πιο δυνατά την πόρτα; Είναι της μόδας, λέει, να είσαι καταθληπτικός. Την καμπάνα σε ένα παντελόνι μπορείς να τη στενέψεις. Στην κατάθλιψη, τι μεταποίηση μπορείς να κάνεις, αν δεν σου ταιριάζει; Θα βρεί απο μόνη της τρόπο να σου φέρει για παρέα, τη μανία ίσως, κανα ψυχοφάρμακο και στην καλύτερη των περιπτώσεων ενα ψυχολόγο. Και να τον πληρώσεις με τι; Θα σου μπαστακωθεί λοιπόν, θέλεις δεν θέλεις.

Σκέφτομαι αν είχα χρήματα θα έπαιρνα σβάρνα τα καταστήματα να γυρίσω κουρέλι απο την κούραση φορτωμένη δεκάδες τσάντες; Μάλλον οχι. Η καταθλιψούλα που λέγαμε. Δεν έχω όμως. Εκεί κρύβεται ο διάολος πάλι. Που δεν εχω την δυνατότητα να επιλέξω.... αν μπορούσα!

Εκεί τρυπώνει. Στην κουβέντα που μου έγραψε κάποιος μια νύχτα που βολόδερνα στο facebook .

«Σκέφτεσαι ασταμάτητα. Σταμάτησε το». Λές και είναι διακόπτης.

Ζηλεύω ανθρώπους που παραπονιούνται για έλλειψη χρόνου. Που δεν προλαβαίνουν να γεμίσουν 24 ώρες, έστω και με πενιχρές αποδοχές. Η απραξία είναι ο χειρότερος σύμβουλος του νού. Όταν αργοπεθαίνει ο νούς, σιωπά και το κορμί. Επίκτητα οιστρογόνα σε αχρηστία.

Ανακατεύω τα κούτσουρα να αναζωπυρώσω τη φωτιά και η μυρωδιά του καμένου ξύλου μου φέρνει παιδικές αναμνήσεις απ το χωριό. Με μια λάμπα πετρελαίου να διαβάζω στη μητέρα μου, ότι μάθαινα στο σχολείο. Ξεχάστηκε η λάμπα, χάθηκε το τετράδιο. Τη θέση του πήρε ενα imac, απομεινάρι «χρυσών» ημερών. Ξυλόσομπα λοιπόν και apple συντροφιά. Γυρίζουμε πίσω ή πήγαμε απ το σύντομο δρόμο μπροστά; Σαν εκείνο το κρυφό μονοπάτι του Εφιάλτη;

*Η Αννα Κουρουπού είναι συγγραφέας του βιβλίου «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου