Τους το είπα σε προσωπικό επίπεδο...

ήθελα να το πω και δημόσια...

 του Δημήτρη Βάσσιου

 

Από την πρώτη στιγμή που πήγα στον ΟΑΕΔ της Γλυφάδας τρόμαξα με τις ουρές των ανέργων... Πίστεψα ότι θα μείνω εκεί μέχρι την επόμενη μέρα...

Διαψεύστηκα...

Οι συνάνθρωποί μας πίσω από τα γκισέ εξυπηρετούσαν γρήγορα και υπομονετικά...

Είναι βέβαιο ότι αντιλαμβάνονταν πως είχαν να κάνουν με συνανθρώπους τους που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση από τους ίδιους...

Από την άλλη μη φανταστείτε ότι "οι απ' έξω" συνωστίζονταν ή φωνασκούσαν με τον τρόπο που γίνεται στις ουρές τραπεζών ή άλλων ευαγών ιδρυμάτων...
Σαν να εξελισσόταν μια μυσταγωγία - λες κι ήταν άλλος κόσμος εκεί μέσα...

Όταν ήρθε η σειρά μου - όχι μόνο μου έλυσαν όλες τις απορίες, αλλά - μου έκαναν και προτάσεις...
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά...
Σήμερα που πήγα να δηλώσω παρουσία, αυτοβούλως με ρωτήσανε κάποια πράγματα προκειμένου να "επωφεληθώ" για μια παροχή που αγνοούσα...
Κατάλαβα γιατί κάθε άνεργος τους ευχαριστούσε θερμά και ταπεινά μόλις ολοκλήρωνε τη "δουλειά" του...

Αναρωτήθηκα αν θα περεξηγηθώ δίνοντάς τους συγχαρητήρια για κάτι που είναι αυτονόητο...
Θεώρησα ότι με την επίθεση που δέχεται ο δημόσιος τομέας και το κοινωνικό κράτος και με τον κοινωνικό αυτοματισμό που σκόπιμα καλλιεργείται, τίποτε δεν είναι αυτονόητο !...

Απόψε έμαθα ότι κι αυτοί απεργούν...
http://dedousi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_309.html?spref=fb 
Δεν θα τους ρωτήσω τι έκαναν όταν εγώ έχανα τη δουλειά μου...
Αυτού του είδους η μυσταγωγία ίσως είναι το πρώτο λιθαράκι της ταξικής αλληλεγγύης...
Θα βρω το πανό τους και θα είμαι εκεί, μαζί τους...