Ανήκω στη γενιά της ευδαιμονίας. Της πρώτης γενιάς Ελλήνων που έζησαν ευδαίμονες. Μοιραία ευδαίμονες αλλά ευδαίμονες.
Ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν γνώρισε πόλεμο, που δεν γνώρισε ξενιτιά, πείνα, φτώχεια, εμφύλιο, χούντα.
Η πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν φοβόταν να μιλήσει δημόσια, η πρώτη γενιά που είχε περιθώρια επιλογών.
Η πρώτη γενιά Ελλήνων που μπορούσε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και την πήρε, μα δεν κέρδισε το στοίχημα. Και δεν το κέρδισε γιατί μπορεί να μη γνώρισε πόλεμο, χούντα, εμφύλιο, καταστροφή, κουβαλούσε όμως -κι ας μη το έδειχνε- το αγρίμι των πολέμων που νοιάζεται μόνο για την επιβίωση σήμερα, χωρίς κανόνες και με το μέτρο της ηθικής να υπακούει στις πιο ταπεινές φωνές του παρελθόντος. Πλιάτσικο.
Ναι η γενιά μου, η πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν γνώρισε πόλεμο και καταστροφή, είναι η γενιά των πλιατσικολόγων εν καιρώ ειρήνης.
Όλοι. Όλοι αυτοί που σήμερα κρυβόμαστε πίσω από το ανάθεμα στους πολιτικούς, πίσω από την υστερία κατά των μεταναστών, πίσω από υστερικά σενάρια συνωμοσιών.
Όλοι αυτοί που λουφάξαμε περιμένοντας πάλι κάποιοι άλλοι να μας σώσουν, με όποιο τίμημα. Επανάληψη. Επιστροφή.
Παρακολουθούμε απαθείς, περιμένοντας κάποιοι άλλοι να αποφασίσουν για την τύχη της επόμενης και, φοβάμαι, και της μεθεπόμενης γενιάς Ελλήνων.
Παρακολουθούμε χωρίς καμιά αντίσταση την κοινωνία να αποδιοργανώνεται, τη χώρα να επιστρέφει δεκαετίες πίσω.
Τι κάνουμε; Ότι κάνουν πάντα οι πλιατσικολόγοι.
Οι «πετυχημένοι» του είδους -η μεγαλοαστική τάξη που φτιάχτηκε από το πλιάτσικο των τελευταίων δεκαετιών μπήκε… στο άρθρο 99, μάζεψε τα λάφυρα και τα έστειλε στην Ελβετία.
Οι μικρομεσαίοι έκλεισαν πόρτες και παράθυρα, έκρυψαν καλού κακού πέντε δεκάρες στο σεντούκι, βρίζουν και κλαίνε τη μοίρα τους βλέποντας τηλεόραση. Και οι υπόλοιποι, οι πολλοί, όλοι όσοι τόσα χρόνια γλύφαμε τα κόκαλα, αναζητούμε βαρβάρους μεταξύ μας, όταν δεν τους αναζητούμε στον μελαψό εργάτη που χρόνια τώρα μαζεύει τις ελιές στα χωράφια, στον Αλβανό που χρόνια τώρα χτίζει τα σπίτια μας και στη Γεωργιανή που χρόνια τώρα προσέχει τη μάνα μας στο χωριό…
Η πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν φοβόταν να μιλήσει δημόσια, η πρώτη γενιά που είχε περιθώρια επιλογών.
Η πρώτη γενιά Ελλήνων που μπορούσε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και την πήρε, μα δεν κέρδισε το στοίχημα. Και δεν το κέρδισε γιατί μπορεί να μη γνώρισε πόλεμο, χούντα, εμφύλιο, καταστροφή, κουβαλούσε όμως -κι ας μη το έδειχνε- το αγρίμι των πολέμων που νοιάζεται μόνο για την επιβίωση σήμερα, χωρίς κανόνες και με το μέτρο της ηθικής να υπακούει στις πιο ταπεινές φωνές του παρελθόντος. Πλιάτσικο.
Ναι η γενιά μου, η πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν γνώρισε πόλεμο και καταστροφή, είναι η γενιά των πλιατσικολόγων εν καιρώ ειρήνης.
Όλοι. Όλοι αυτοί που σήμερα κρυβόμαστε πίσω από το ανάθεμα στους πολιτικούς, πίσω από την υστερία κατά των μεταναστών, πίσω από υστερικά σενάρια συνωμοσιών.
Όλοι αυτοί που λουφάξαμε περιμένοντας πάλι κάποιοι άλλοι να μας σώσουν, με όποιο τίμημα. Επανάληψη. Επιστροφή.
Παρακολουθούμε απαθείς, περιμένοντας κάποιοι άλλοι να αποφασίσουν για την τύχη της επόμενης και, φοβάμαι, και της μεθεπόμενης γενιάς Ελλήνων.
Παρακολουθούμε χωρίς καμιά αντίσταση την κοινωνία να αποδιοργανώνεται, τη χώρα να επιστρέφει δεκαετίες πίσω.
Τι κάνουμε; Ότι κάνουν πάντα οι πλιατσικολόγοι.
Οι «πετυχημένοι» του είδους -η μεγαλοαστική τάξη που φτιάχτηκε από το πλιάτσικο των τελευταίων δεκαετιών μπήκε… στο άρθρο 99, μάζεψε τα λάφυρα και τα έστειλε στην Ελβετία.
Οι μικρομεσαίοι έκλεισαν πόρτες και παράθυρα, έκρυψαν καλού κακού πέντε δεκάρες στο σεντούκι, βρίζουν και κλαίνε τη μοίρα τους βλέποντας τηλεόραση. Και οι υπόλοιποι, οι πολλοί, όλοι όσοι τόσα χρόνια γλύφαμε τα κόκαλα, αναζητούμε βαρβάρους μεταξύ μας, όταν δεν τους αναζητούμε στον μελαψό εργάτη που χρόνια τώρα μαζεύει τις ελιές στα χωράφια, στον Αλβανό που χρόνια τώρα χτίζει τα σπίτια μας και στη Γεωργιανή που χρόνια τώρα προσέχει τη μάνα μας στο χωριό…
aixmi.gr
POLI ALITHINO GIA MIA KOINWNNIA YPOKRISIAS KAI APLHSTEIAS
ΑπάντησηΔιαγραφή