Με ασίγαστο πάθος, ασίγαστη αγάπη, ασίγαστη όρεξη η καλή συνάδελφος Θάλεια Μπαρκιά γράφει και προσεγγίζει κοινωνικά θέματα με υπέροχο τρόπο. Μια επίσκεψη στο asigasto.gr αξίζει.
ΦΩΝΑΞΑΜΕ τον πλανόδιο φωτογράφο
που πέρναγε το πρωί στον κάμπο.
Κάτσαμε κάτου απ’ τις αμυγδαλιές,
βάλαμε στη μέση τη γιαγιά και τον παππού
και σφίγγαμε τα χείλια μη γελάσουμε
καθώς κοιτούσαμε το στρογγυλό τζαμάκι
που ‘μιαζε με το μάτι της νυσταγμένης αγελάδας.
Στην φωτογραφία δεν ήταν τίποτ’ άλλο
παρά λουλούδια, πεταλούδες και ήλιος.
Γέλασε κι η γιαγιά μαζί με τον παππού
γιατί δεν είμαστε παρά λουλούδια, πεταλούδες και ήλιος.
Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού- απόσπασμα
Ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά την κάθε ηλικιακή φάση της ζωής του. Στη φάση της τρίτης ηλικίας, ένα μεγάλο ποσοστό παραιτείται και κάποιοι μπορεί και να λυγίσουν αντιμετωπίζοντας την συγκεκριμένη περίοδο ως μία κρίση…. Όχι άδικα , αν σκεφτούμε την σταδιακή σωματική και πνευματική φθορά, με τα πολλαπλά θέματα υγείας που εμφανίζονται παράλληλα με την ψυχολογική ευαλωτότητα. ΄Ένα μικρότερο ποσοστό δείχνουν αποφασισμένοι να απολαύσουν όσα απόκτησαν και γιατί όχι να επενδύσουν σε αυτά
βιώνοντας με συγκρατημένη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση την τρίτη περίοδο της ζωής τους. Σχεδιάζουν εξορμήσεις, αναπτύσσουν κοινωνικές επαφές, αθλούνται ήπια, διαβάζουν βιβλία αποζητούν μία ευκαιρία να ζήσουν ουσιαστικά….
Ανεξάρτητα όμως από την διαχείριση της περιόδου αυτής από τα ίδια τα άτομα, την ούτως ή αλλιώς δυσμενέστερη θέση έρχεται να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο η στάση της κοινωνίας. – και όχι μόνο της ελληνικής – που τη χαρακτηρίζουν η απόδοση και ο καταναλωτισμός, και στα πλαίσια της οποίας ο αδύναμος και μη παραγωγικός, είναι λιγότερο αποδεκτός, είτε υπερήλικας είτε άτομο με ειδικές ανάγκες είτε οποιαδήποτε άλλη ευάλωτη ομάδα.
Έτσι η «τρίτη ηλικία» αρχίζει να παρουσιάζεται ως ζήτημα και πρόβλημα – και το πρόβλημα της γήρανσης – των καλών γηρατειών – (το well ageing), ενδέχεται να αρχίσει να μοιάζει ως δύσκολος στόχος.
Σύμφωνα με την σύμβουλο οικογένειας-ψυχοθεραπεύτρια Ελευθερία-Έρη Κεχαγιά ” η Ελλάδα ανήκει στις χώρες με τους γοργότερους ρυθμούς γήρανσης στην Ευρώπη. Οι ηλικιωμένοι στην χώρα μας, βιώνουν μια κοινωνία που δεν ” ανέχεται” τα γηρατειά, τα οποία αντιμετωπίζονται σαν νόσος.”
Πέρα όμως από τη συγκεκριμένη διαπίστωση οι ειδικοί ασχολούνται όλο και πιο συστηματικά με το θέμα της ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΓΗΡΑΝΣΗΣ και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί. Ο όρος αφορά στην διαδικασία καλυτέρευσης δυνατοτήτων στους τομείς Υγείας, Απασχόλησης , δια βίου Εκπαίδευσης και Πολιτισμού με απώτερο στόχο την ψυχική και νοητική στήριξη μέσω της κοινωνικοποίησης των υπερηλίκων και συνεπακόλουθα την βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.
Η λέξη “ενεργός” αναφέρεται στη διαρκή συμμετοχή σε κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά, πνευματικά ζητήματα και ζητήματα που αφορούν τον πολίτη, όχι μόνο στην ικανότητα φυσικής δραστηριότητας ή συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό. Οι ηλικιωμένοι που συνταξιοδοτούνται, είτε όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας ή ζουν με αναπηρίες μπορούν να παραμείνουν ενεργά συνεισφέροντας στις οικογένειές τους, τους συναδέλφους τους, τις κοινότητες και στη χώρα τους. Η ενεργός γήρανση αποσκοπεί στην παράταση του υγιούς προσδόκιμου ζωής και της ποιότητας ζωής για όλους τους ανθρώπους καθώς μεγαλώνουν.
Η διαδικασία της γήρανσης εξελίσσεται μέσα στο πλαίσιο φίλων, συνεργατών, γειτόνων και μελών της οικογένειας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αλληλεξάρτηση καθώς και η αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών είναι σημαντικές αρχές ενεργού γήρανσης.
Στις 12/3/2021 εγκρίθηκαν από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα Συμπεράσματα για την «Ενσωμάτωση της διάστασης της γήρανσης στις δημόσιες πολιτικές». Η Επιτροπή, δίνοντας έμφαση στην Δεκαετία υγιούς γήρανσης 2020-2030, στην Ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών για τη βιώσιμη ανάπτυξη, στον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων, στη Στρατηγική για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και στην Πράσινη Βίβλο για τη γήρανση, μεταξύ άλλων αναγνωρίζει :
Την γήρανση ως ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ φαινόμενο με οξύτατες δημογραφικές και οικονομικές επιπτώσεις.
Την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης του ηλικιακού ρατσισμού, της βίας κατά των ατόμων τρίτης ηλικίας και της αποξένωσης τους.
Στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, τα κράτη μέλη και η ΕΕ, θα πρέπει, μεταξύ άλλων να:
• προωθήσουν δημόσιες πολιτικές ώστε να βελτιώσουν την ποιότητα της υγειονομικής περίθαλψης και της μακροχρόνιας φροντίδας και να εκσυγχρονίσουν τα συστήματα κοινωνικής προστασίας, συνταξιοδότησης και ενίσχυσης κινήτρων επιμήκυνσης του εργασιακού βίου
• στηρίξουν ένα βιώσιμο πολεοδομικό και αγροτικό χωροταξικό σχεδιασμό που προάγει την κινητικότητα
• επενδύσουν στην οικονομία της τρίτης ηλικίας και να αναγνωρίσουν τη συμβολή των ηλικιωμένων στην παροχή άτυπης φροντίδας σε μέλη της οικογένειας.
Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι ήταν κάποτε παιδιά και υπήρξαν νέοι…Δεν πρέπει να το ξεχνάμε …Αξίζουν τον σεβασμό , την εκτίμηση και την αγάπη όχι μόνο των οικογενειών τους αλλά και των συνανθρώπων τους και ολόκληρης της κοινωνίας. Αξίζουν αξιοπρεπείς συντάξεις, επαρκή υγειονομική και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη , ενίσχυση της συμμετοχής τους σε κοινωνικές ομάδες…Αξίζουν κίνητρα για
να αντιμετωπίζουν με σιγουριά και αισιοδοξία την ζωή που τους απομένει..
Ας βοηθήσουμε στην αλληλεπίδραση των γενεών, δίνοντας τους την ευκαιρία να κάνουν παρέα με νεότερα άτομα έτσι ώστε να γίνει ανταλλαγή συναισθημάτων , δεξιοτήτων και μοίρασμα στόχων και ονείρων…
Διαθέτουν πολύτιμη εμπειρία ζωής που μπορούν να μεταγγίσουν μαζί με την υπομονή, την καρτερικότητα, καλοσύνη, ηρεμία τους…
Έχουν άφθονο χρόνο να διαθέσουν λέγοντας ιστορίες από το παρελθόν πολλές φορές με ηθικοδιδακτικό μήνυμα., να παίξουν με τα εγγονάκια τους, να ακούσουν προσεκτικά προβλήματα και να προτείνουν λύσεις ή αν αυτό δεν είναι εφικτό να παρηγορήσουν ή να κατευνάσουν εντάσεις…
Στην εποχή μας οι παππουδογιαγιάδες μοιράζονται σε αρκετές περιπτώσεις τον ρόλο των γονιών , φυλάσσοντας τα εγγόνια τους για να εργαστούν τα παιδιά τους, και συνεισφέρουν στις δουλειές του νοικοκυριού, γεγονός που αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα και τις ικανότητες τους.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ηλικιωμένων που πάσχουν από χρόνια νοσήματα, είναι κατάκοιτοι , αδυνατούν όχι μόνο να εξυπηρετήσουν αλλά και να αυτοεξυπηρετηθούν…Τα άτομα αυτά χρειάζονται καθημερινή φροντίδα αλλά και στοργή ώστε αν μη τι άλλο να βιώσουν με αξιοπρέπεια τα γηρατειά τους.
Στην τρίτη ηλικία η ζωή δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Είναι ζωή μετρημένη, σεμνή, αξιοπρεπής. Ζει με αναμνήσεις και φωτογραφίες, με παρέα ένα κηπάκο και μια τηλεόραση, αναπολεί παλιούς όμορφους καιρούς, περιμένει το τηλέφωνο, το τηλέφωνο του παιδιού, την επίσκεψη των αγαπημένων, της γειτόνισσας, τη σύνταξη.
Περήφανοι άνθρωποι, συχνά με προβλήματα υγείας, αρκούνται στα λίγα, έχουν λίγη διασκέδαση, πολλές δυσκολίες και χέρια σημαδεμένα, απ’ την ηλικία, τα βάσανα, την κούραση της ζωής.
Πολύ ρεαλιστικά και συγκινητικά ο Μιχάλης Γκανάς στο ποίημα του «Τα χέρια» αναφέρεται σ’ αυτά τα πολύπαθα, ηλικιωμένα, σημαδεμένα, άξια κάθε σεβασμού χέρια:
«Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μωρέ γυναίκα;”
Άνθρωποι στο περιθώριο της κοινωνίας; Άνθρωποι στα αζήτητα; Ό, τι κι αν είναι η τρίτη ηλικία μπορεί να είναι οι δικοί μας άνθρωποι και όλοι όσοι άπλωσαν κάποτε το χέρι προς το μέρος μας…
Το έργο ¨Με το Π της Ποίησης” από την ομάδα Νήματα Μνήμης ,εμπνεύστρια του οποίου είναι η ποιήτρια Αναστασία Μαργέτη με την συμμετοχή 13 ακόμα λογοτεχνών έρχεται να δώσει μία εξαιρετική διάσταση στην τρίτη ηλικία ΄΄Δεν είναι τίποτε άλλο από όλους εμάς που συνυπάρχουμε με το χρόνο….΄΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου