Την ιστορία της διεκδίκησης του 130υ μισθού από τους εργαζομένους ανά τα χρόνια, περιγράφει ο Σύλλογος Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής μέσω ανακοίνωσής του.
Αναλυτικά:
«Χρονιάρες μέρες που είναι, πρέπει να θυμόμαστε εκτός από τα έθιμα και τις γιορτές και όσα συνδέονται με αυτές…
Και αυτά τα Χριστούγεννα, οι δημόσιοι υπάλληλοι βιώνουμε την κατάργηση του Δώρου Χριστουγέννων, του 13ου μισθού μας, θυμόμαστε τις κυβερνήσεις που μας το αφαίρεσαν, τις ευθύνες, τις σκοπιμότητες και την επιχειρηματολογία τους, που επαναλαμβάνεται…
Θυμόμαστε τους αγώνες των εργαζομένων των προηγούμενων γενιών, που κατατέθηκαν στο δρόμο της διεκδίκησής του.
Στα τέλη του 19ου αιώνα και τα πρώτα χρόνια του 20ού, μετά την εμφάνιση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, η διεκδίκηση Δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων μπήκε στα αιτήματα των εργαζομένων, κυρίως στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, όπως ηλεκτρικού ρεύματος, σιδηρόδρομοι κ.ά., που ήταν τότε ιδιωτικές.
Τον Μάρτη του 1924, για πρώτη φορά οι συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Ηλεκτροτεχνιτών, στην οποία ανήκαν σιδηροδρομικοί, εργαζόμενοι στο φωταέριο κ.ά., ζήτησαν να «λάβουν τα καθιερωμένα κατ’ έτος 15 ημερομίσθια ως Πασχαλινόν επίδομα» και τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους «ζήτησαν την πληρωμήν επ’ ευκαιρία των εορτών, ενός πλήρους μισθού μετά των επιδομάτων…».
Από τον επόμενο χρόνο, το 1925 η καταβολή 13ου μισθού γίνεται αίτημα και των δημοσίων υπαλλήλων, που η κατάστασή τους ήταν απελπιστική, καθώς οι μισθοί τους ήταν πενιχροί και οι ανατιμήσεις σχεδόν καθημερινές.
Σαν χθες, στις 22 Δεκέμβρη, το 1927, οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα, απεργούσαν, ζητώντας την καταβολή ενός ολόκληρου μισθού για τις γιορτές των Χριστουγέννων (Δώρο Χριστουγέννων). Και δεν ήταν η μόνη απεργιακή κινητοποίηση…
Μέχρι την κατάκτηση του Δώρου Χριστουγέννων, τον Α.Ν. του 1946 και την νομοθετική του θεσμοθέτηση το 1951, ο δρόμος ήταν μακρύς…
Απεργίες, στάσεις εργασίας, κινητοποιήσεις τυπογράφων, σιδηροδρομικών, ναυτεργατών, υπαλλήλων των ΤΤΤ, ηλεκτροτεχνιτών, συντονισμένοι αγώνες, «ομαδικές παρουσιάσεις στους υπουργούς» των δημοσίων υπαλλήλων, διώξεις, εργατοϋπαλληλικοί αγώνες δεκαετιών, μέχρι να κατακτηθούν οι 13ος & 14 μισθός.
Και τότε οι εργαζόμενοι συναντούσαν από τις αστικές κυβερνήσεις και τους εργοδότες «κλειστές πόρτες» στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους.
«Δεν τίθεται ζήτημα χορηγήσεως 13ου μισθού προς τους δημοσίους υπαλλήλους» απαντούσε το 1925 ο υφυπουργός Οικονομικών.
Διαχρονικά η δικαιολογία κοινή & επαναλαμβανόμενη: «διότι τα οικονομικά της χώρας δεν επιτρέπουν την δημιουργίαν νέων δαπανών»…
Τα επόμενα χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειες να περικοπούν οι 13ος & 14 μισθός ή να μη δοθούν. Η μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού» και «μη μισθολογικού κόστους ήταν και είναι στην πρώτη γραμμή…
Στις 6 Αυγούστου 2009, με την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ (Καραμανλή) την κατάργηση των Δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων, όπως και του επιδόματος της καλοκαιρινής άδειας. Στις 3 Μαρτίου 2010, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου) ανακοινώσε πακέτο μέτρων για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στο οποίο περιλάμβανε και την περικοπή κατά 30% των επιδομάτων Πάσχα, Χριστουγέννων και αδείας στο Δημόσιο. Λίγο αργότερα, με τους μνημονιακούς νόμους ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ κλπ προχωρούν στην αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 ευρώ, σε όλους όσοι οι αποδοχές έφταναν μέχρι 3.000 ευρώ και πλήρη κατάργηση των δύο μισθών, για μεγαλύτερες αποδοχές, καθώς και σε αντίστοιχες μειώσεις στους συνταξιούχους. Το 2012, με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 (ν.4093/2012), που ψήφισε η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ κατάργησε ότι είχε απομείνει από τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και Αδείας για τους δημόσιους υπάλληλους και όλους τους συνταξιούχους.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι στοχοποιήθηκαν για την οικονομική κατάσταση της χώρας, δικαιώματα, μισθοί και κατακτήσεις ενοχοποιήθηκαν για το χρέος και την καπιταλιστική κρίση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Η δικαστική διεκδίκηση των απωλειών σε μισθούς και συντάξεις ξαναπαρουσιάστηκε για άλλη μια φορά ως λύση στη «φτώχεια».
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε στο ακέραιο την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού και με το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΚΙΝΑΛ και μετά την επιστροφή στην «κανονικότητα», αφήνοντας άθικτο το αντεργατικό μνημονιακό οπλοστάσιο και στην… «μεταμνημονιακή» περίοδο, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Η δε «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη έκρινε με την Απόφαση του ΣΤΕ συνταγματικές τις περικοπές, επιβεβαιώνοντας στην πραγματικότητα ότι η ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων από την επίθεση της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι ζήτημα που θα κριθεί στους δρόμους, στην ενίσχυση της πάλης απέναντι στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, απέναντι στην απατηλή λογική του «μικρότερου κακού» και της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Η λύση βρίσκεται στα χέρια μας. Βρίσκεται στον πολιτικό, ταξικό, λαϊκό αγώνα.
Η διεκδίκηση της κάλυψης των μισθολογικών απωλειών, η διεκδίκηση για δημόσια κοινωνική ασφάλιση, για ζωή με δικαιώματα πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε Σωματείου, κάθε εργαζόμενου.
Κανείς συμβιβασμός με την λογική, ότι έγινε – έγινε, ούτε με τις αυταπάτες ότι η όποια ανάκαμψη της οικονομίας θα φέρει πίσω απώλειες, μισθούς και δικαιώματα.
Μόνη λύση είναι η συσπείρωση στα Συνδικάτα, ο οργανωμένος αγώνας για την ανατροπή κάθε αντεργατικής πολιτικής.»
Πηγή : aftodioikisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου