Οι αριθμοί της Eurostat προκαλούν... ίλιγγο. Περισσότεροι από 23 εκατ. Ευρωπαίοι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι εν έτει 2017 με το φάσμα της ανεργίας σε ολόκληρη την Ευρώπη των 27, ενώ ένας στους δύο λογίζεται μακροχρόνια άνεργος.
Τα αντίστοιχα νούμερα στην Ευρωζώνη είναι εξίσου απογοητευτικά: 17,5 εκατ. άνεργοι, δηλαδή περίπου μιάμιση Ελλάδα. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι οι ανισότητες μεταξύ των διαφορετικών εισοδηματικών ομάδων είναι πλέον τόσο μεγάλες, ώστε η ανάπτυξη φυγόκεντρων πολιτικών τάσεων και δυνάμεων να θεωρείται ως φυσικό επακόλουθο.
Αν ανατρέξει κανείς στις ιστορικές πηγές των αρχών του 20ου αιώνα, θα διαπιστώσει πως η άνοδος του λαϊκισμού και δη των ακροδεξιών κομμάτων αποδίδεται – σε εξαιρετικά σημαντικό βαθμό – και στα υψηλά ποσοστά ανεργίας. Χώρες όπως, για παράδειγμα, η Γερμανία, που βγήκαν κατεστραμμένες μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914 – 1918), κλήθηκαν να πληρώσουν βαρύ τίμημα, το οποίο οδήγησε στην κατάρρευση των οικονομιών τους και στην ενδυνάμωση της έννοιας του Έθνους.
Κι ενώ η Ενωμένη Ευρώπη μετρά ήδη περίπου 60 χρόνια ζωής, πλέον το όραμά της δείχνει να κινδυνεύει από τους οικονομικούς πολέμους: Μνημόνια, ανεργία, φτώχεια κι εξαθλίωση εντείνουν το χάσμα Βορρά – Νότου, καθιστώντας επιβεβλημένη τη μετάβαση σε μια Ε.Ε., την οποία δεν θα επιθυμούσαν ούτε καν οι ίδιοι οι εμπνευστές της.
Μια Ευρώπη των 27 με πολλές ταχύτητες, γεμάτη από άτυπα διευθυντήρια τεχνοκρατών και ειδημόνων που δεν φροντίζουν παρά μονάχα για την ευημερία μίας και μόνο χώρας. Της ίδιας χώρας που βγήκε λαβωμένη από δύο Παγκόσμιους Πολέμους και μοιάζει πλέον να εκδικείται, στο όνομα του δήθεν δικαίου, τους πάντες και τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου