Τις τελευταίες δύο Πέμπτες και μέχρι τις 6 Απριλίου μια διαφορετική χορωδία τραγουδάει έναν ξεχωριστό σκοπό στο θέατρο Πόρτα. Είναι η «Χορωδία Ανέργων», μια ομάδα ανθρώπων που συνδέθηκαν με κοινό παρονομαστή τις δυσκολίες στην εύρεση εργασίας και την αβεβαιότητα στην καθημερινότητά τους.
«Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν» είναι το «σύνθημά» τους, με τους Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρη Ζάχο, εμπνευστές του project, να μας λένε «άγνωστοι μεταξύ μας όλοι, ήρθαμε κοντά και μοιραστήκαμε τις εμπειρίες και τις σκέψεις μας πάνω στο θέμα της ανεργίας και μάθαμε να τραγουδάμε παρέα».
Οι Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρης Ζάχος μας εξηγούν την πορεία του project αναφέροντας ότι «ξεκινήσαμε από την δική μας ανάγκη να μοιραστούμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας πάνω στο ζήτημα της εργασίας. Πυρήνας του προβληματισμού, ή αν θες της έμπνευσης αυτής, ήταν είτε ιστορίες κοντινών μας ανθρώπων που έμειναν άνεργοι γιατί απολύθηκαν, γιατί έκλεισαν οι δουλειές τους ή γιατί παραιτήθηκαν, είτε ιστορίες δικές μας, που μέσα από το ελεύθερο επάγγελμα που κάνουμε πολύ συχνά βρισκόμαστε σε ενα μεταιχμιακό στάδιο».
Μοιραία η θεματολογία των τραγουδιών σχετίζεται με τα προβλήματα της ανεργίας και την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά ο σκοπός είναι αισιόδοξος, οι στίχοι έχουν χιούμορ και οι συνθέσεις ένα ξεχωριστό μουσικό ύφος.
Τους ρωτάμε εάν η «Χορωδία Ανέργων» λειτουργεί και «ψυχοθεραπευτικά» και μας απαντούν καταφατικά: Ακούγεται βαρύ, αλλά είναι για εμάς είναι κάπως έτσι. Όσο και να το παλεύεις ή να είσαι κοινωνικός και αισιόδοξος, το να βρεθείς στο περιθώριο μιας κοινωνίας που λειτουργεί με ταμπέλες και στερεότυπα είναι πολύ εύκολο. Το τραγούδι είναι μια μικρή λύτρωση από την μιζέρια και ένας καλός τρόπος ο άνθρωπος να νιώσει δυνατός, να πάρει ξανά φόρα ώστε να διεκδικήσει αυτά που επιθυμεί από τη ζωή του.
Πρόταση της χορωδίας, όπως μας λένε οι Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρης Ζάχος, είναι «ενεργητική στάση απέναντι στα πράγματα, συνδημιουργία, συλλογική ζωή» και στόχος το project να ανοιχθεί περαιτέρω, σε περισσότερους ανθρώπους που τους συνδέει η κοινή τους επιθυμία για το τραγούδι.
Μπορεί να επενδύουμε μόνο στο παρόν, αλλά ας μιλήσουμε λίγο για το παρελθόν. Για τις ιδέες και σκέψεις που έφεραν τη δημιουργία της «Χορωδίας ανέργων» και τα πρώτα της βήματα.
Ξεκινήσαμε από την δική μας ανάγκη να μοιραστούμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας πάνω στο ζήτημα της εργασίας. Πυρήνας του προβληματισμού, ή αν θες της έμπνευσης αυτής, ήταν είτε ιστορίες κοντινών μας ανθρώπων που έμειναν άνεργοι γιατί απολύθηκαν, γιατί έκλεισαν οι δουλειές τους ή γιατί παραιτήθηκαν, είτε ιστορίες δικές μας, που μέσα από το ελεύθερο επάγγελμα που κάνουμε πολύ συχνά βρισκόμαστε σε ένα μεταιχμιακό στάδιο: άλλοτε δεν ξέρουμε ακριβώς τι ξημερώνει την επόμενη μέρα κι άλλοτε μπορεί να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, όταν δουλεύοντας ακατάπαυστα ψάχνουμε να βρούμε ποιο είναι το νόημα πίσω από όλο αυτό. Με αφορμή λοιπόν την ανεργία προσεγγίζουμε θέματα όπως οι επιλογές που κάνουμε και αφορούν τη διαχείριση του χρόνου, σε τι βαθμό καθορίζει τη ζωή μας η εργασία, πόσο διατεθειμένοι είμαστε να συμβιβαστούμε σε αυτήν και γιατί την έχουμε την ανάγκη για να αυτοπροσδιοριζόμαστε. Η έλλειψη οικονομικής υποστήριξης αποτέλεσε επίσης μια καλλιτεχνική παράμετρο και έναν από τους στόχους της παράστασης. Μπορεί κάποιος χωρίς χρήματα να συνεχίσει να δημιουργεί, να προτείνει, να συνδιαμορφώνει; Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μια ομάδα από χορωδούς με την ελπίδα να αποφορτίσουν τα προβλήματα και να δημιουργήσουν μια άμεση και ειλικρινή σχέση με το κοινό, ακριβώς επειδή τραγουδούν τραγούδια βγαλμένα από τις προσωπικές μαρτυρίες.
Αφηγείστε λυπητερές ιστορίες με αισιόδοξο τρόπο ή υπάρχει κάτι παραπέρα;
Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να αναπαράγουμε τα στερεότυπα και τις τρέχουσες αναλύσεις περί ανεργίας, αλλά επιδιώκουμε να εστιάσουμε στον άνθρωπο και στις μικρο-ιστορίες. Το τραγούδι της χορωδίας έχει αισιοδοξία και σαρκαστική διάθεση γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Είμαστε σε μια φάση που πρέπει να ξορκίσουμε το φόβο και την εσωστρέφεια. Άγνωστοι μεταξύ μας όλοι, ήρθαμε κοντά και μοιραστήκαμε τις εμπειρίες και τις σκέψεις μας πάνω στο θέμα της ανεργίας και μάθαμε να τραγουδάμε παρέα. Τώρα μας άνοιξε η όρεξη για μουσική, ελπίζουμε να είναι μόνο η αρχή αυτές οι παραστάσεις στο Πόρτα και να συνεχίσουμε να τραγουδάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου