«Γράμμα από μια εργαζόμενη στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας»

γράφει η Βενετία Κωστοπούλου

 Πέρασαν ήδη πέντε (5) μήνες από την ημέρα που με κάλεσαν να εργαστώ στο πρόγραμμα της κοινωφελούς εργασίας και δεν κρύβω πως η συγκίνηση είναι μια λέξη που δεν μπορεί να εκφράσει τα έντονα συναισθήματα για τους ανθρώπους που καλούμε να αποχωριστώ. Δεν μπορώ προσποιηθώ ότι δεν θα στεναχωρηθώ που τους χάνω και δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι θα μου λείψουν τα πρωινά μαζί τους και όλα όσα μοιραστήκαμε. Το γνώριζα εξ’ αρχής ότι η εργασιακή μας σχέση θα έχει προσωρινό χαρακτήρα και ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, δεν υπολόγιζα όμως πως η εκτίμηση, το ενδιαφέρον και η συμπάθεια που αναπτύχθηκε μεταξύ μας θα έχουν διάρκεια.

  Μπορεί η Κοινωφελής Εργασία να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την ρύθμιση των δεικτών ανεργίας, που κατά την προσωπική μου άποψη κουκουλώνει και ταυτόχρονα διογκώνει το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα, αυτό της ανεργίας, αλλά οι ιθύνοντες δεν πρέπει να ξεχνάνε πως ευτυχώς οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι από ένα ενεργητικό και παραγωγικό άτομο θα καταλήξω να είμαι παθητικός δέκτης των Νέων Ευέλικτων Μορφών Εργασίας που στόχο έχει την σταδιακή κατάργηση βασικών κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων . Γιατί ας μην κρυβόμαστε,  αυτή η νέα τάση δεν εξυπηρετεί κανέναν, καθώς οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εργαστουν κάτω απο αυτές τις συνθήκες μονο παραγωγικοί δεν μπορεί να είναι με αποτέλεσμα πολλοι δημόσιοι φορείς να αποδυναμώνονται σε έμψυχο υλικό και οι εναπομείναντες υπάλληλοι να καλούνται να σηκώσουν το βάρος αυτής της νέας πραγματικότητας. 

Αφήνοντας λοιπον το πόστο εργασίας μου, το μυαλό μου είναι στους ανθρώπους που μένουν πίσω και τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν σε ένα τμήμα αποδυναμωμένο. Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους υπαλλήλους του ΚΠΑ2 ΔΑΦΝΗΣ οι οποίοι κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες επιτελούν κοινωνικό έργο. Φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις!  

Κωστοπούλου Βενετία