Τα μετεκλογικά πάθη του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει  ο Συνάδελφος Μιχάλης Καστρινάκης 

Μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας, πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.  

Δεν γνωρίζω αν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για την συμφωνία της 20/2  θα ξεπεράσουν το επίπεδο της γραφικότητας (Κομμουνιστική Τάση, Γλέζος κλπ.). Ακόμα όμως και αν τα  σοβαρά και έμπειρα στις εσωκομματικές τακτικές στελέχη που διαφωνούν με την συμφωνία κρίνουν πως το timing δεν είναι το κατάλληλο και αναβάλουν την έναρξη των εσωτερικών εχθροπραξιών για αργότερα (ακόμα και αν δεν φτάσουν ποτέ στην κήρυξη πολέμου και περιοριστούν στην γκρίνια)  έχω την υποψία πως το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να παρακολουθεί την πορεία της κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με τις επιδερμικές αναλύσεις των δημοσιογράφων και πολιτικών του εξτρεμιστικού κέντρου αυτό δεν οφείλεται σε υποτιθέμενες αντιφάσεις της προεκλογικής γραμμής με την μετεκλογική πραγματικότητα. Για να καταλάβουμε την ουσία του φαινόμενου της τεράστιας δυσαρμονίας του κόμματος με την κυβέρνηση του πρέπει να πάμε πολύ πιο βαθιά και να ξεκινήσουμε  λίγο πιο πίσω χρονικά. 

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΗΡΘΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ

Το μνημόνιο άλλαξε τις ζωές σχεδόν όλων και συντάραξε τις συνειδήσεις και τον εγκέφαλο πάρα πολλών. Αυτό οδήγησε σε πολιτικές ανατροπές σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς και πολιτικούς  χώρους, με την  εξαίρεση της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών της Αριστεράς και της οργανωμένης της βάσης. Αυτοί   ένιωσαν  πως δικαιώθηκαν, και το μόνο που μένει είναι να προσχωρήσει ο πλανημένος λαός στη δικιά τους λέσχη. Κάπως έτσι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ έκοψαν κάθε νήμα σύνδεσης με αυτό τον μάταιο κόσμο και η ΔΗΜΑΡ επιχείρησε να γίνει η Κεντροαριστερά που συναινεί στην Ακροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να δείξει την λιγότερο αυτιστική συμπεριφορά και αυτός είναι ένας από τους λόγους που συνέβαλαν στην απογείωση του.

Όμως, για παράδειγμα τα ανοίγματα (όπως η συνεργασία με τον Μητρόπουλο το 2010, οι φιλικές σχέσεις με την Κατσέλη, κ.λ.π.) αποφασίστηκαν σε ανώτατο και ανώτερο ηγετικό επίπεδο και δεν εμπεδώθηκαν ούτε από τα μεσαία στελέχη, ούτε πολύ περισσότερο από  την βάση.

Η εκλογική εκτόξευση του 2012 δημιούργησε   επιπρόσθετες δυσκολίες . Ο κινητοποιημένος λαός των πλατειών αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εργαλείο πολιτικής ανατροπής,  με κύριους άξονες της επένδυσης του το πρόσωπο του Τσίπρα (και λίγων στελεχών δίπλα  του που ενέπνεαν εμπιστοσύνη) και την αγωνία του για τη πατρίδα και την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ του μαχητικού αντιεθνικισμού, της διεθνιστικής αλληλεγγύης στους μετανάστες, της διαρκούς αντιαυταρχικής αντιπαράθεσης με την Αστυνομία, βρέθηκε στην ανάγκη να παίξει το ρόλο της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που σώζει την πατρίδα από την αναξιοπρέπεια και την απροσχημάτιστη εξάρτηση και την οικονομία από την καταστροφή.

Αυτά ζητούσε η κοινωνία στο αναπάντεχο ραντεβού της με τον άγνωστο της ΣΥΡΙΖΑ

ΟΣΑ ΜΕ ΦΤΙΑΧΝΑΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ,

ΕΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ

Ο οργανωμένος κόσμος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς πραγματικά έδειξε χαρακτήρα σε δύσκολους καιρούς.. Συνέχιζε να ψηλαφεί το όνειρο της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης σε εποχές που η μόνη αξία ήταν τα φράγκα και η πάρτι μας. Είπε όχι σε όλα τα μεγάλα παραμύθια που σαγήνευσαν μια κοινωνία χαμένη στην ψευδαίσθηση των προτύπων του life style . Από την τρέλα του εύκολου πλουτισμού στο χρηματιστήριο, μέχρι τους Ολυμπιακούς. 

Με συνέπεια να αποτελεί αντίβαρο, κιβωτό του μέλλοντος, όαση. Το εσωτερικό τίμημα για αυτή την μεγάλη συνεισφορά της στην Ελλάδα της απόλυτης ηγεμονίας της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού ήταν η εσωτερική φθορά. Η αναγωγή της πολιτικής αποκλειστικά σε Ηθική. Η ροπή προς το κούνημα του δάχτυλου στην κοινωνία που δεν καταλαβαίνει, που συμμετέχει στη διαφθορά, που δεν έρχεται στις πορείες κ.λ.π. Και μέσα από αυτά, η παράδοση στον δαίμονα της αλαζονείας , στην αίσθηση πως αποτελεί το άλας της γης. 

Συνήθως οι νικητές είναι αλαζονικοί και οι χαμένοι μίζεροι. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εξαίρεση αυτού του κανόνα. Είχε βιώσει με τόση αλαζονεία την ήττα που ήταν επόμενο να αντιμετωπίσει την νίκη με μιζέρια. 

Ο αστικός μύθος για τις ορδές των ΠΑΣΟΚων που τάχα εισέβαλαν στις γραμμές του κόμματος, ο φόβος αρκετών μεσαίων στελεχών πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίξει στην κοινωνία θα χάσουν το ρόλο τους, οι χειρισμοί κάποιων ομαδαρχών που ενδιαφέρονται για την αναπαραγωγή τους ως διευθύνουσα γραφειοκρατία  συνέβαλαν στο να αποφασιστούν  μνημειώδους σεχταρισμού επιλογές, κυρίως εκεί που η ηγεσία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, στον συνδικαλισμό και στην αυτοδιοίκηση.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να αποτελούσαν την  εποχή της αντιπολιτευτικής ανόδου ανώδυνες εσωτερικές λεπτομέρειες. Στη δύσκολη εποχή της πραγματικότητας μιας αριστερής κυβέρνησης που λειτουργεί ως απομονωμένη dream team, όλα αυτά μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες, τραυματίζοντας την δημόσια εικόνα του κόμματος, καθιστώντας αδύνατη τη συμβολή του στην αναγκαία λαϊκή κινητοποίηση, θέτοντας σε κίνδυνο τον αγώνα για την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης  

Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για να περάσουμε από τον τιμημένο, αλλά ανεπαρκή στη νέα συγκυρία, ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι εξίσου ριζοσπαστικό αλλά πολύ πιο ανοιχτό,  χάθηκε αμέσως μετά τις εκλογές του 12.

Σήμερα, το τεράστιο ρεύμα  κοινωνικής στήριξης που προσφέρει το αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας προσφέρει μια δεύτερη μεγάλη ευκαιρία  για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα του λαού. Είναι στο χέρι της ηγεσίας του να τολμήσει. Τώρα που έκανε την αρχή με τον Σόιμπλε…

ΜΙΧΑΛΗΣ  ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ, 22/2/15

Μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας, πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.