Ο Εργατολόγος Δημήτρης Περπατάρης μιλάει για όλα: Εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλισμός,πολιτικά κόμματα, ΕΡΤ

http://zografotypia.gr

Ο Δημήτρης Περπατάρης της μαχόμενης Δικηγορίας και του Εργατικού Δικαίου, θα μπορούσε -ίσως- να είναι μία σημαντική πολιτική οντότητα εάν δεν τον είχε κερδίσει η εργασία του.

 

Με απόλυτο επαγγελματισμό, εξαιρετικά συγκροτημένος, μοιάζει «χαμηλών τόνων» σε πρώτη ματιά, στη πραγματικότητα κινείται σε «υψηλές συχνότητες» αποκωδικοποιώντας πολύ γρήγορα πρόσωπα και καταστάσεις. 

 

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι διατηρεί μία βαθιά ευαισθησία για τον άνθρωπο και διακατέχεται από ένα έντονο αίσθημα δικαιοσύνης. 

 

Στο ζοφερό περιβάλλον των μνημονιακών απαιτήσεων και ανηλεών συγκλίσεων, ο ίδιος επιλέγει να μιλάει για πράγματα όπως το καθήκον για αγώνα, τη δύναμη δημιουργίας και την ελπίδα που μπορεί να φέρει μία νέα εμπνευσμένη κοινωνική συνθήκη που θα προέρχεται από τους πολλούς.

 

     από την Π. Ε. Ασημάκη

 

 

Εργασιακά δικαιώματα και ΔΝΤ… μείξη για μολότωφ;

 

Είναι σίγουρα εύφλεκτο μείγμα για κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις στη μήτρα των οποίων βρίσκεται η μεγαλύτερη και πιο μακροχρόνια ανεργία που γνώρισε ιστορικά η πατρίδα μας. Μη σας κάνει δε, καθόλου εντύπωση το ίδιο μείγμα να τροφοδοτεί και το αυγό του φιδιού της ΧΑ αφού ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι ο απελπισμένος άνεργος που χάνει κάθε ελπίδα για δουλειά και που απεχθάνεται το πολιτικό σύστημα στο οποίο δεν έχει πια καμία εμπιστοσύνη εύκολα μεταστρέφεται σε οπαδό της απόγνωσης και του φασισμού. Θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν -ειδικά για την Ελλάδα, μιας και το φαινόμενο της διαρθρωτικής ανεργίας είναι πια πανευρωπαϊκό-, και θα πρέπει να τονισθούν και οι ακραίες συνέπειες που επιφέρει η απουσία ενός ελάχιστου συστήματος κοινωνικής προστασίας οικονομικής στήριξης και εργασιακής επανένταξης που κάνει ακόμα πιο καταστροφικές τις συνέπειες της ανεργίας, ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους.

 

Σε πρόσφατη συνέντευξη σας, είχατε πει μεταξύ άλλων ότι η κατάσταση πιέζει για έναν άλλο τύπο συνδικαλισμού. Πρακτικά αυτή την ώρα, είναι δυνατόν να επιτευχθεί κάτι τέτοιο και μέσα από ποιες διεργασίες-διαδικασίες;

 

Το τέλος της μεταπολίτευσης και τα δεδομένα της σημερινής παγκοσμιοποίησης και των οικονομικών πολιτικών στα χρόνια των μνημονίων, δείχνουν ακόμα πιο ξεπερασμένο και γυμνό, -τόσο από πλευράς αποτελεσματικών αγώνων αλλά και προτάσεων διεκδίκησης που να συσπειρώνουν ευρύτερες κατηγορίες εργαζόμενων-, το παραδοσιακό γραφειοκρατικό και συγκεντρωτικό στη κορυφή συνδικαλιστικό κίνημα της Μεταπολίτευσης το οποίο δυστυχώς σε πολλές εκφράσεις του επέλεξε την πολιτική συνδιαλλαγής - συνδιαχείρισης με τα εκάστοτε πολιτικά και κομματικά κατεστημένα. Σήμερα, όλοι κατανοούν ότι ένα τέτοιο κίνημα, ούτε κίνημα μπορεί να γίνει ούτε πολιτικές αντεργατικές μπορεί να ανατρέψει. Αντίθετα θα είναι μονίμως υπόλογο για τις αδυναμίες του απέναντι στους εργαζόμενους - ανέργους και στα καυτά καθημερινά προβλήματα τους. Η μόνη ελπίδα που μπορεί να υπάρξει από μία κίνηση έντιμων και συνειδητοποιημένων συλλογικών φορέων που δεν θα είναι επαγγελματίες του συνδικαλισμού αλλά αντίθετα θα φέρουν στο συνδικαλισμό τις ζωογόνες αγωνίες των νέων εργαζομένων και ανέργων που μόνο αυτοί θα αποτελέσουν το παρόν και το μέλλον ενός ακηδεμόνευτου και αγωνιστικού συνδικαλισμού που θα βρίσκεται μέσα στη κοινωνία και τις ανάγκες της και όχι απέναντι της.

 

Ξέχωρα από τον συνδικαλισμό, πολιτικά κόμματα και άλλες τερατογενέσεις, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον του μέσου εργαζόμενου στους καιρούς των νομοθετικών ρυθμίσεων και μνημονιακών συγκλίσεων; Υπάρχουν νομικοί οδοί αντίστασης;

 

Το μέλλον είναι σίγουρα ζοφερό. Η νομική προστασία στις περισσότερες περιπτώσεις ωχριά μπροστά στις καθημερινές παραβιάσεις που δέχεται καθημερινά στο χώρο εργασίας του ο μέσος εργαζόμενος. Φαινόμενο που δεν περιορίζεται μόνο στον ιδιωτικό τομέα όπως παλιά, αλλά επεκτείνεται και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Απέναντι σε αυτή την ανεξέλεγκτη απορρύθμιση το μεν απορρυθμισμένο εργατικό δίκαιο (αρκεί μόνο να αριθμήσει κάποιος το πλήθος των αντεργατικών νομοθετημάτων της μνημονιακής περιόδου για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την ένταση της απορρύθμισης του) ενώ, την ίδια στιγμή άλλοι θεσμοί ελέχγου (ΣΕΠΕ - Δημόσιες Υπηρεσίες - Ασφαλιστικοί Φορείς) είναι αδύναμοι και ανίκανοι στο να ελέγξουν τις βλαπτικές συνέπειες των πρακτικών αυτών. Η Δικαιοσύνη, αργή και πανάκριβη γίνεται ένα προνόμιο των λίγων την ίδια ώρα που οι πολλοί υφίστανται συχνά αδιαμαρτύρητα μπροστά στη απειλή της ανεργίας τις πιο ακραίες εργοδοτικές μεθοδεύσεις. Για να σας αναφέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα που χειρίστηκε το γραφείο μας, μόλις πρόσφατα μεγάλη εταιρεία στο χώρο των υπηρεσιών ζήτησε από το προσωπικό της να υπογράψει ατομικές συμβάσεις εργασίας που της έδιναν δικαίωμα να μισθοδοτεί με τρίμηνη καθυστέρηση! 

 

Τι συνέβη τελικά με την ΕΡΤ, κύριε Περπατάρη;
Και οι εργαζόμενοι της;

 

Η ΕΡΤ βυθίστηκε, με τρόπο απολυταρχικό, στο σκοτάδι του κλεισίματος και των ομαδικών απολύσεων. Η «Νέα Τηλεόραση» που την διαδέχεται κουβαλά μαζί της όλα τα αρνητικά που κάποιοι θέλησαν να καταλογίσουν με μονομέρεια στην ΕΡΤ: απόλυτο κυβερνητικό εναγκαλισμό, αδιαφάνεια και αναξιοκρατία, πριμοδότηση ημετέρων, πρακτική κομματικών εφεδρειών, ανέλεγκτες οικονομικές συναλλαγές, νέες ελαστικές μορφές εργασίας. Όσο εύκολο ήταν για την κυβέρνηση να προσπαθήσει να κλείσει τον διακόπτη λειτουργίας της ΕΡΤ τόσο πιο δύσκολο αποδεικνύεται αφ’ ενός να κάμψει τις αγωνιστικές διαθέσεις των απολυμένων εργαζομένων της κι αφ’ ετέρου να πείσει ότι προωθεί το σχέδιο μίας σύγχρονης αντικειμενικής και πλουραλιστικής ενημερωτικά και πολιτισμικά Δημόσιας Ράδιο - Τηλεόρασης.

 

Πολλά μέτωπα και αναβρασμός σε σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.  Μία γενικότερη αβεβαιότητα. Ουδείς πλέον γνωρίζει τι μας ξημερώνει. Τι εκτιμάτε ότι θα συμβεί με τις απολύσεις και τη διαθεσιμότητα; Ποιος θα «πληρώσει το μάρμαρο»; Η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Τα υπουργεία; τα νομικά πρόσωπα; Όλοι;

 

Φοβάμαι πως όλοι. Αλλά κατά την άποψη μου οι μεγάλοι χαμένοι -μαζί με τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους- θα είναι η κάθε δημόσια και δημοτική υπηρεσία. Όχι αυτή του κομματικού ρουσφετιού της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας αλλά αυτή που θα μπορούσε να στηρίξει την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας μας και τη προσφορά ουσιαστικών κοινωνικών υπηρεσιών στους πολίτες της.

 

Αναγκαστικό δίκαιο το ονομάζουν και το έχουμε  υποστεί. Ολική επαναφορά μπορεί να υπάρξει; Με ποιο χρονικό ορίζοντα και σε ποιο πλαίσιο, εντός ή εκτός ευρωπαϊκής πραγμάτωσης;

 

Η ιστορία της καταστροφής των εργασιακών δικαιωμάτων δείχνει ότι θεσμοί και δικαιώματα που «ξηλώνονται» δύσκολα επανέρχονται και μάλιστα στο αρχικό επίπεδο πραγμάτωσης τους. Επομένως καθήκον αυτής της περιόδου είναι η αντίσταση και η υπεράσπιση ενώ καθήκον άλλων εποχών ήταν η διεύρυνση και η ανάπτυξη.

 

Κύριε Περπατάρη, είναι ευρέως γνωστό ότι είστε ένας από τους μαχητικότερους δικηγόρους και έχετε ασχοληθεί με μεγάλες υποθέσεις ειδικά τα τελευταία χρόνια και είναι επίσης γνωστό ότι έχετε πολιτική άποψη, πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει την περιπέτεια του ΔΝΤ;

 

Είμαι από αυτούς που ίσως αισιόδοξα αλλά πάντως έντιμα και διεκδικητικά πιστεύω ότι θα μπορούσαμε. Και χρησιμοποιώ σκόπιμα πρώτο πληθυντικό γιατί αυτό θα ήταν μία υπόθεση κοινή για λαό και πολιτικές ηγεσίες.

Πολλοί χαρακτηρίζουν την «συνταγή» αποτυχημένη. Άλλοι επιμένουν και εμμένουν σ’ αυτή. Εσείς τι σκέπτεστε; 

Και μόνο από τα αποτελέσματα της μία θεραπεία που οδηγεί στην επίσπευση του θανάτου του ασθενούς ούτε αποτελεσματική μπορεί να θεωρείται, ούτε προπάντων ανθρωποκεντρική.

 

Πως πιστεύετε ότι θα περιγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος αυτή τη περίοδο της ιστορίας μας;

 

Φοβάμαι πως θα την περιγράψει ως ένα νέο Μεσαίωνα, για όλους τους λόγους που προαναφέραμε αλλά και γιατί μέσα στο απόλυτο σκοτάδι θα ξεχωρίσουν οι αναλαμπές μίας νέας εποχής, που θα σηματοδοτεί την ορμητική είσοδο νέων δυνάμεων πολιτικών και κοινωνικών στο προσκήνιο της ιστορίας.

 

Εκτιμάτε ότι μπορούμε να ελπίσουμε ότι η κρίση μπορεί να γίνει η αιτία για να δημιουργηθούν νέες νόρμες και μία, ενδεχομένως, καινούργια κοινωνική συνθήκη για το μέλλον μας;

 

Ναι γιατί η ελπίδα που εμπεριέχει η ερώτηση σας είναι ότι μία κρίση είναι πάντα και μία δημιουργική δύναμη για νέους αγώνες και νέες δυνατότητες αφού μαζί με όλα τα αρνητικά της φέρνει και το θετικό της συνειδητοποίησης ευρύτερων κοινωνικών κατηγοριών και την δυνατότητα μίας νέας αυτοδιάθεσης στις ξεπερασμένες κοινωνικές και πολιτικές κατεστημένες δυνάμεις που κληρονομεί μία εποχή που βιώνει την καταστροφική δύναμη της απόλυτης ισοπέδωσης.

 

Πολλά ακούμε και πολλά διαβάζουμε και μετά τα γεγονότα με τη ΧΑ υπάρχει η ανάλογη εκλογολογία και τα σενάρια εξόδου από το ΔΝΤ και τη κρίση. Θεωρείτε ότι αυτή την ώρα, υπάρχει μία ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική πρόταση για την διαχείριση της κρίσης, ένας σοβαρός αντίλογος σ’ αυτό που μας προτείνει η παρούσα κυβέρνηση;  

 

Θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει. Το κρίσιμο για μένα δεν είναι μόνο να διατυπωθεί αλλά και να ενσωματώνει την δυνατότητα έμπνευσης ευρύτερων δυνάμεων που θα επιμένουν να αισιοδοξούν για το μέλλον επειδή θα αγωνίζονται χωρίς ηττοπάθειες γι’ αυτό.