Ζωή με λέξεις

Hμερολογια ανεργιας

Τρία χρόνια και τρία μνημόνια μετά το φανέρωμα της κρίσης, ένα ποτάμι αριθμών έχει ξεχυθεί να εξηγήσει και να ποσοστοποιήσει τα πάντα.

Η κυβέρνηση, τα ινστιτούτα, τα μέσα ενημέρωσης κάθε μέρα μετρούν τα κουκιά, λες και όλα είναι κουκιά μετρημένα. Τόση η ανεργία, τόση η απασχόληση. Τόσα χρωστάμε, τόσα θα λάβουμε. Τρία παιδιά, τρία τεκμήρια διαβίωσης. "Τόσα δίνω, πόσα θες;".

Μέσα σε αυτή τη φρενίτιδα της μέτρησης, είπα κι εγώ να μετρήσω τα δικά μου τα κουκιά.

Πρέπει να ακολουθεί κανείς τον ρυθμό, σωστά;

Είμαι 36 χρόνων. Τα 12 σπούδαζα. Τα 6 ήμουν επίσημα εργαζόμενη, μάλλον απασχολούμενη, σύμφωνα με τον συρμό. Τα 12 ήμουν ανεπίσημα εργαζόμενη. Άνεργη 2 χρόνια.

Ανοίγω τα απεσταλμένα του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου.

Τα τελευταία δύο χρόνια, έχω αποστείλει βιογραφικό σε 670 εταιρείες. Έλαβα 3 ευγενικά μηνύματα, 1 με καλούσε σε συνέντευξη. Αποτέλεσμα: 0. Αυτά είναι όλα κι όλα, και δεν ξέρω αν πρέπει να αθροίσω, να διαιρέσω, να αφαιρέσω ή να καθαρίσω τον μαυροπίνακα.

Δεν προσπαθώ να μειώσω τα χρήσιμα στατιστικά στοιχεία. Ίσως μάλιστα αν είχαμε αρχίσει στα σοβαρά το μέτρημα πριν από χρόνια, να είχαμε κατανοήσει, να είχαμε προνοήσει, να είχαμε προλάβει. Αν μετρούσαμε τις δεκαρούλες της οικονομίας μας, προτού τις μετατρέψουμε σε σεντς, θα κάναμε τα κουμάντα μας.

Από την άλλη πλευρά, όμως, την ανασφάλεια, το φόβο, την αίσθηση της ανυπαρξίας, τον διαβόητο εφιάλτη της ανεργίας, με ποιο μετρικό σύστημα μπορούμε να τα αξιολογήσουμε;

Και από την αμείλικτη καθαρότητα των αριθμών, στη "συσκοτιστική" ευελιξία του λόγου.

Κάποτε, υπήρχε η λέξη "δουλειά". Αυτή αντικαταστάθηκε με τη λέξη "εργασία" και η τελευταία, με τη σειρά της, με την ακαθόριστη "απασχόληση". Το εκφραστικό μειονέκτημα: δεν μπορείς να πεις ότι είσαι σκληρά απασχολούμενος. Διότι απασχολείται κανείς πλέκοντας ή διαβάζοντας ή σκαλίζοντας τον κήπο.

Η δουλειά δεν είναι απασχόληση, δεν είναι κάτι που γεμίζει τις άδειες ώρες της ημέρας. Είναι προσφορά γνώσεων, χρόνου και κόπου σε έναν παραγωγικό τομέα η οποία πρέπει να αμείβεται αναλόγως. Ούτε η ίδια η λέξη χρήζει εξευγενισμού ή αναβαπτισμού.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε το ποτάμι των αριθμών.

Οι μετρήσεις, τα στατιστικά και οι καταγραφές μπορεί να μη δίνουν την πλήρη εικόνα, δείχνουν όμως το πού βρισκόμαστε ως κοινωνία.

Από εμάς εξαρτάται το πού θέλουμε να πάμε. Γι’ αυτό δεν έχουμε την πολυτέλεια να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους.

ΕΥΑ ΓΑΛΑΝΙΑΔΗ