Όλα αυτά τα μέτρα, το κόψιμο των μισθών, των συντάξεων, η καταβαράθρωση του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοιας, η εξαχρείωση των εργασιακών σχέσεων, δεν είναι ένα «λάθος» αλλά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Πρόκειται για το στρατηγικό σχέδιο του διεθνούς καπιταλισμού, να αλλάξει ριζικά και εκ βάθρων την έννοια της εργασίας, έτσι όπως την γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Γιατί κανένας-παρά τα κροκοδείλια δάκρυα-δεν έχει πει κουβέντα για την αντιμετώπιση της ανεργίας; Γιατί το κόψιμο των μισθών εμφανίζεται ως στοιχείο «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας;
.
Επειδή η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας έχει άμεση σχέση με την εκ βάθρων αναθεώρηση όλων των συστημάτων προστασίας της απασχόλησης, χρόνου εργασίας, κοινωνικής προστασίας, υγείας και ασφάλειας, ώστε να αναπροσαρμοστούν σε έναν κόσμο εργασίας που θα είναι διαφορετικά οργανωμένος…», όπως αναφέρει η «Πράσινη Βίβλος της ΕΕ.για τη ζωή και την εργασία στην κοινωνία των πληροφοριών».
Ο καθηγητής Κ. Χαριτάκης, σε άρθρο του με τίτλο «ανεργία και μετασχηματισμός του εργασιακού μοντέλου», είναι εξαιρετικά διαυγής: «Οι εργαζόμενοι», αναφέρει, «καλούνται να αποδεχθούν την ανεργία σαν ένα φυσικό γεγονός και να μάθουν να ζουν με αυτήν...»
Από την άλλη πλευρά, η ασφάλεια της θέσης εργασίας, η συλλογική διαπραγμάτευση, τα δικαιώματα των εργαζομένων, αποτελούν παρελθόν. Από δω και πέρα, ο εργοδότης επιβάλλει στον μεμονωμένο εργαζόμενο μια «ατομική σύμβαση εργασίας», που σημαίνει την απόλυτη κυριαρχία του απέναντι στο κόστος και τη σχέση εργασίας και τη μετατροπή του εργαζόμενου σε «προϊόν», ή σε μια «έξυπνη παραγωγική μηχανή».
Η λύση, λέει η ΕΕ. «δε βρίσκεται στην προστασία της εργασίας… αλλά σε μια νέα ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας που περιλαμβάνει την προσφυγή στη μερική απασχόληση, την προσωρινή απασχόληση και γενικά στις ευέλικτες μορφές εργασίας».
Έτσι η ανεργία, από «αδυναμία» του συστήματος, μετατρέπεται σε έναν βασικό μοχλό εκβιασμού των εργαζομένων. Ο σύγχρονος καπιταλισμός, χρησιμοποιεί τις στρατιές των ανέργων, σαν τον κύριο μοχλό για την επιθετική προώθηση της συνολικής μεταμόρφωσης του εργασιακού μοντέλου. Δεν πρόκειται, σύμφωνα με τον κ. Χαριτάκη , απλά για μια συγκυριακή τακτική, λόγω κρίσης και χρέους της Ελλάδας και των άλλων χωρών του Νότου, αλλά «για τη στρατηγικής σημασίας αλλαγή του εργασιακού μοντέλου, με τεράστιες επιπτώσεις στη συγκρότηση και τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εργατικής τάξης, στη φύση και την κοινωνική θέση της εργασίας».
Οι εργαζόμενοι, σαν κοινωνική τάξη, διαλύονται και αντικαθίστανται από μεμονωμένα άτομα που γίνονται λάστιχο, προσπαθώντας να προσαρμοστούν στα εκάστοτε συμφέροντα των πολυεθνικών και των επιχειρήσεων. Κι αυτό αγγίζει όλες τις πτυχές της ζωής τους: την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, τη σύνταξη. Τα πάντα έχουν ενσωματωθεί ως «κόστος» που πρέπει να συρρικνωθεί όσο γίνεται, ώστε να μεγαλώσει η υπεραξία του κεφαλαίου, μετατρέποντας τον εργαζόμενο σε ένα «ευφυές εργαλείο», σε ένα «ρομπότ».
Ο Richard Petrella, διευθυντής του τμήματος «Κοινωνική Έρευνα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, περιγράφει ως εξής τη διαδικασία αυτή: «Η ανθρώπινη εργασία υποβλήθηκε σε μια νέα διαδικασία της αποπροσωποποίησης και αποκοινωνικοποίησης. Το άτομο κατέστη ένας οικονομικός πόρος της επιχείρησης, ο «ανθρώπινος πόρος».
Έτσι ο διαχωρισμός μεταξύ ανέργων και εργαζομένων, εξαφανίζεται, το ίδιο και η μονιμότητα. Ο άνεργος, οφείλει να βρει τρόπους να γίνει ευκαιριακά εργαζόμενος, ενώ ο εργαζόμενος μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει άνεργος. Ο σύγχρονος καπιταλισμός με αυτό το νέο μοντέλο, καταργεί τις θέσεις εργασίας. Ένα «εργαλείο», δεν έχει καμία «θέση». Το χρησιμοποιείς όποτε το έχεις ανάγκη.
Το ίδιο μεταλλάσσεται και η παιδεία που αντικαθίσταται από την εκπαίδευση. Η γνώση ή μόρφωση αντικαθίσταται από την κατάρτιση. Δηλαδή, εργαλεία για την αύξηση της υπεραξίας, εργαλεία για τις ανάγκες των «αγορών».
Οι αντιδραστικές αλλαγές στην εργασία-που παρουσιάζονται ως «μονόδρομος» για την ανταγωνιστικότητα-, οι αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, η κατάργηση του κοινωνικού κράτους όπως το γνωρίζαμε μεταπολεμικά, γίνονται εργαλεία για την απόλυτη ηγεμονία των πολυεθνικών και διεθνικών μονοπωλίων στην παγκόσμια σύγχρονη οικονομία.
Στρατηγικός τους στόχος, να αποσπάσουν όσο περισσότερη απλήρωτη εργασία μπορούν από τους εργαζόμενους.
«Η μερική απασχόληση, οι συμβάσεις έργου, ή ορισμένου χρόνου, η απελευθέρωση των απολύσεων, η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, η γενίκευση του δελτίου παροχής υπηρεσιών, το ευέλικτο ωράριο, η εποχική απασχόληση κλπ., το μόνο που κάνουν είναι να καταργούν τα τείχη ανάμεσα στην εργασία και την ανεργία…» αναφέρει εύστοχα ο κ. Χαριτάκης. Και καταλήγει: « στο σημερινό στάδιο του καπιταλισμού, η προσπάθεια του κεφαλαίου… στηρίζεται στο κλέψιμο κάθε δραστηριότητας του εργαζόμενου όπου και αν βρίσκεται, της σκέψης, των δημιουργικών δυνάμεων, των αισθημάτων, ακόμη και των ονείρων του. Ολόκληρη η ζωή του γίνεται τώρα εξάρτημα της παραγωγής».
Συμπέρασμα: Οι εργαζόμενοι σήμερα, δεν έχουν μόνο να δώσουν έναν αγώνα για να μη χάσουν τα κεκτημένα, αλλά έναν υπαρξιακό αγώνα. Έτσι, τα συνδικάτα και όλες οι κοινωνικές μορφές οργάνωσης, πρέπει να εγκαταλείψουν τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν τους αγώνες για τα δικαιώματα, να εγκαταλείψουν τις συντεχνιακές αντιλήψεις και την παγίδα της «ανάπτυξης», και να χτυπήσουν το «τέρας» στην καρδιά του-στην πολιτική του ιδεολογία και στρατηγική. Διεκδικώντας δημοκρατία, ελευθερία, μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση, ένα νέο όραμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου