Η Αμερική βασανίζεται από πρωτοφανή ελλείμματα, οι ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες π.χ. της Γερμανίας καθημερινά αγωνίζεται για να διατηρήσει την υψηλή πιστοληπτική ικανότητα της ενώ για τις φτωχότερες χώρες όπως Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία κτλ. η επιβίωση αποτελεί τον μοναδικό τους στόχο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλο αυτό το κομμάτι του παγκοσμίου πληθυσμού του δυτικού κόσμου, είναι η ανεργία. Είναι το μόνο ποσοτικό νούμερο που αυξάνεται διαρκώς και μπορεί να δικαιολογήσει την έκτροπη των οικονομιών. Η εργασία συνδέονταν πάντα με το βιοπορισμό. Έτσι σε κάθε αλλαγή της μορφής εργασίας άλλαζε και ο τρόπος ζωής των εργαζομένων. Από την απασχόληση στην γεωργία, στο πέρασμα στην βιομηχανία και από εκεί στον τομέα των υπηρεσιών. Στο σήμερα όμως που και ο τρίτος τομέας φαίνεται να έχει "φρακάρει" δεν υπάρχει καμία διέξοδος για την νέα γενιά ανέργων. Δεν έχει δημιουργηθεί κανένας νέος εργασιακός τομέας ο όποιος θα απορροφήσει το διαρκώς αυξανόμενο εργασιακό πληθυσμό. Οι τεχνολογίες νέας γενιάς της πληροφορικής όπου απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις προγραμματισμού μπορούν να δώσουν απειροελάχιστες θέσεις σε μια τρομακτική ζήτηση εργασίας. Κάποιοι προτείνουν ως λύση την επανεκπαίδευση όμως και πάλι δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Με την αυτοματοποίηση και μηχανοποίηση της παραγωγής οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται απευθύνονται σε επιστήμονες ακαδημαϊκού επίπεδου όποτε η επανεκπαίδευση εργαζομένων και στελεχών μέσης και χαμηλής εκπαίδευσης δεν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό. Η παγκόσμια ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται . Ταυτόχρονα όλο το σύστημα με την δημιουργία της καταναλωτικής κοινωνίας και την υπερπροβολή των προϊόντων μέσω της διαφήμισης έχει χάσει το δρόμο του. Αντί να αποτελεί στόχο η δημιουργία θέσεων εργασίας για όλους με ένα ικανοποιητικό επίπεδο αγοραστικής δύναμης για τον καθένα , αυτό που τελικά αποτέλεσε οδηγό επιτυχίας ήταν η ικανότητα κάθε παραγωγού να μπορεί να πείθει τους λίγους εργαζόμενους- καταναλωτές( με ικανό μισθό) να ξοδεύουν περισσότερα από όσα αποταμιεύουν . Στην περίοδο της ύφεσης όπου ο αριθμός της λεγόμενης μεσαίας τάξης συρρικνώνεται όλο και περισσότερο χάνεται και αυτή η δυνατότητα. Από την άλλη πλευρά η παραγωγικότητα και η παγκόσμια προσφορά προϊόντων συνεχίζει να αυξάνεται χωρίς να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και απευθύνεται πλέον σε όλο και μικρότερο αγοραστικό κοινό. Η έλλειψη πρώτων υλών και η εξάντληση των πηγών ενέργειας επίσης δεν επιτρέπουν μια θεαματική πτώση των τιμών. Έτσι διατίθενται εκατομμύρια προϊόντα σε ένα κοινό το οποίο δεν μπορεί να τα αποκτήσει. Το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος μπορεί να το αναλογιστεί κάνεις σκεπτόμενος πως πριν από 140 χρόνια περίπου, αίτημα της κοινωνίας ήταν οι λιγότερες ώρες εργασίας και η καθιέρωση της 40ωρης εβδομάδας, σήμερα το αίτημα έχει μετατραπεί σε εργασίας για όλους. Στο παρελθόν οι εργαζόμενοι επιζητούσαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για προσωπική ευχαρίστηση, οι σύγχρονοι εργαζόμενοι αναζητούν περισσότερες ώρες δουλειάς που θα συμπληρώσουν το εισόδημα τους. Ακόμη, κάποτε η παγκόσμια παράγωγη τροφίμων δεν κάλυπτε την παγκόσμια ζήτηση με αποτέλεσμα πολέμους, λιμούς κτλ., στο σήμερα όπου η παράγωγη υπερκαλύπτει την ζήτηση, η οικονομική ύφεση τείνει να δημιουργήσει μια ακόμα μεγαλύτερη επισιτιστική κρίση από αυτές που είχαμε γνωρίσει στο παρελθόν και ίσως αυτήν φορά πολύ κοντύτερα μας, όχι μόνο στην Αφρική και σε κάποιες χώρες της Ασίας όπως είχαμε συνηθίσει. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν είναι μόνο θέμα κακών επιλογών των πολιτικών της αλλά αποτέλεσμα της δομικής αδυναμίας του συστήματος όπου εργασία και βιοπορισμός ταυτίζονται. Σίγουρα σε μια μεγάλη πλημμύρα οι περιοχές που βρίσκονται ανοχύρωτες χωρίς αντιπλημμυρικά έργα υποφέρουν περισσότερο αλλά αν η πλημμύρα είναι τόσο ισχυρή ακόμη και η καλύτερη θωράκιση είναι ανίκανη να σταματήσει την καταστροφή.
http://political-challenge.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου