Κάθε φορά που νέα μέτρα λιτότητας ανακοινώνονται, εμφανίζεται πλήθος δημοσιεύσεων, σχολίων και επιστολών, που αποδίδουν τα δεινά των καιρών στους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα.
Το παράδοξο είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, κυρίως εκείνοι του στενού δημοσίου, άμεσα και στο μεγαλύτερο βαθμό πλήττονται από την οικονομική πολιτική του τελευταίου 1,5 χρόνου. Εφόσον μάλιστα περάσει το μεσοπρόθεσμο, οι συνολικές απώλειες στις αποδοχές και τις συντάξεις ξεπερνούν τα δύο μηνιάτικα.
Το παράδοξο είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, κυρίως εκείνοι του στενού δημοσίου, άμεσα και στο μεγαλύτερο βαθμό πλήττονται από την οικονομική πολιτική του τελευταίου 1,5 χρόνου. Εφόσον μάλιστα περάσει το μεσοπρόθεσμο, οι συνολικές απώλειες στις αποδοχές και τις συντάξεις ξεπερνούν τα δύο μηνιάτικα.
«Καλά να πάθουν, εμείς τι φταίμε να πληρώνουμε», απαντούν οι κατήγοροι - ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι… Και ζητούν άρση της νομιμότητας, επικροτούν τα περί απολύσεων, καταγγέλουν ως ρουσφετολόγους όσους αρθρώνουν λόγο διαφορετικό.
Όχι ότι δεν έχουν τα δίκια τους. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι στον στενό κύκλο τους:
- δεν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι ή,
- όσοι υπάρχουν διορίστηκαν αξιοκρατικά, παράγουν έργο, δεν «τα παίρνουν», εξυπηρετούν τον πολίτη κλπ κλπ. και ως εκ τούτου μπορούν να καταγγέλουν «όλους τους άλλους» (ως συνήθως).
Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει Ελληνας, ακόμη και δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος να μην έχει μια ιστορία αγανάκτησης να πει για το πάρε-δώσε με το δημόσιο. Αλλά αυτό στην πραγματικότητα είναι μια άλλη ιστορία, που δεν έχει να κάνει με αριθμούς. Αν αύριο μειωθούν (ως εκ θαύματος ή ως εκ Πάγκαλου – το ίδιο είναι) οι δημόσιοι υπάλληλοι στο μισό, δεν σημαίνει ότι θα έχουμε έναν καλύτερο δημόσιο τομέα. Διότι αυτό είναι το ζητούμενο και εκείνο που «θα αξίζει τα λεφτά του(ς)».
Ναι, δεν θα έχουμε ένα τόσο ακριβό δημόσιο και αυτό είμαι μια καλή αρχή. Αλλά σε μια χώρα που επί δεκαετίες περνάνε όλα από μια σφραγίδα, το πιθανότερο είναι πως, στα πρώτα χρόνια από τη δραστική μείωση των δημοσίων υπαλλήλων:
- η εξυπηρέτηση θα γίνει ακόμη χειρότερη,
- οι υπηρεσίες ακόμη πιο αντι-παραγωγικές,
- τα φακελάκια και τα μπαξίσια ακόμη πιο ακριβά…
Και όλοι αυτοί που θα βρεθούν στον δρόμο; Σύμφωνοι, «να κόψουν τον λαιμό τους, να βρουν δουλειά, όπως εγώ που τόσα χρόνια υποφέρω στον ιδιωτικό τομέα» (όπου βέβαια συναντώνται πολλά από τα προβλήματα του δημοσίου – και νομίζουμε οι αφελείς ότι δεν τα πληρώνουμε…).
Ως τότε, όμως, οι απολυμένοι θα προστεθούν στις στρατιές των ανέργων, θα επιβαρύνουν εκ νέου το δημόσιο ταμείο, θα συμβάλουν στην πτώση του μεροκάματου στον ιδιωτικό τομέα, στη μαύρη εργασία, στην ύφεση…
Αρα θα χάσει και ο επαγγελματίας που σήμερα τους κατακεραυνώνει, εγώ που θα πρέπει να πληρώσω φόρους για τα επιδόματά τους, εσύ που θα δέχεσαι πιο εύκολα τον εκβιασμό από τον εργοδότη.
Εν ολίγοις, μακάρι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας να ήταν ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτοί που τους διόρισαν, θα τους έδιωχναν και εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, θα ζούσαμε καλύτερα.
Εμείς οι άλλοι, όμως, ποιοι είμαστε; Τι είμαστε; Δεν ανήκουμε σε αυτή την Πολιτεία, στο ίδιο Δημόσιο; Δεν θέλουμε να έχουμε λόγο για την ποιότητά του; Να μεριμνούμε -κυρίως τούτο- γι’ αυτήν;
Δημόσιοι υπάλληλοι, δημόσιοι λειτουργοί μάλλον, είμαστε όλοι.
Μόνο ανόητος ή πονηρός, μπορεί να περιορίσει την κουβέντα για το πρόβλημα όλων μας, σε κάτι λιγότερο από το 10% του πληθυσμού; (ΟΚ, ο Πάγκαλος εξαιρείται…).
Και μόνο αν οι πολλοί προσεγγίσουμε το δημόσιο, οτιδήποτε δημόσιο, με την έγνοια και τη φροντίδα που έχουμε στην ατομική μας «περιουσία», θα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Οι πρώτοι βεβαίως που όφειλαν να το κάνουν αυτό είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν το έκαναν, ας πρόσεχαν…
Όμως, δικό μας είναι. Οσο και αν το συρρικνώσουμε, κάτι θα μας μείνει. Και θα μείνει εδώ. Αν λοιπόν δεν το θέλουμε, θα πρέπει εμείς να πάμε αλλού. Στην περίπτωση αυτή όμως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πέσουμε σε ένα πραγματικά φροντισμένο και παραγωγικό δημόσιο. Που δεν θα θέλει εμάς…
tovima.gr
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου