Χωρίς βεβαιότητες...

Από το http://pitsirikos.net/

Στις διαδηλώσεις και τις λαϊκές συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος, ο κάθε άνθρωπος –που θέλει να τις σχολιάσει- θα δει ό,τι θέλει να δει, θα ακούσει ό,τι θέλει να ακούσει και θα καταλάβει ό,τι θέλει να καταλάβει. Αυτό είναι λογικό, αφού αφενός είμαστε άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα, βιώματα και συμφέροντα και αφετέρου το πλήθος της πλατείας Συντάγματος είναι ετερόκλητο.

Έχω διαβάσει πάρα πολλά κείμενα από δημοσιογράφους και μπλόγκερ που βρέθηκαν στην πλατεία Συντάγματος – ή δεν βρέθηκαν ούτε για ένα λεπτό- και αναφέρονται στους διαδηλωτές και τη λαϊκή συνέλευση. Στα περισσότερα από αυτά τα κείμενα, με «τρομάζει» η βεβαιότητα των αρθρογράφων – τα ξέρουν όλα και κανείς δεν αμφιβάλλει για τίποτα. Γενικά, η βεβαιότητα παίζει πολύ στις μέρες μας. Ο καθένας έχει...

τη δική του βεβαιότητα. Και φυσικά, έχουμε όλοι δίκιο. Αλίμονο. Πώς νομίζετε ότι χρεοκοπήσαμε; Από τις πολλές ξεχωριστές βεβαιότητες.

Στόχος των περισσότερων «αναλυτών» είναι η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος. Όταν τα ξέρεις ήδη όλα, σου είναι κάπως δύσκολο να κάτσεις οκλαδόν σε μια πλατεία και να πρέπει να ακούς σχεδόν αμίλητος επί ώρες φοιτητές, νοικοκυρές, συνταξιούχους, παππούδες, γιαγιάδες, αριστερούς, δεξιούς, αναρχικούς, εθνικιστές, άστεγους, άνεργους, μετανάστες, μαθητές, ανθρώπους εξαρτημένους από ουσίες, παντογνώστες σαν κι εσένα, μουγκούς (με τη βοήθεια κάποιου άλλου), τυφλούς, πυροβολημένους, και όποιον άλλο έχει την επιθυμία να μιλήσει στη συνέλευση.

Όλοι μιλούν για δημοκρατία αλλά, όταν δουν μπροστά τους την πραγματική διαδικασία της άμεσης δημοκρατίας –που είναι αρκετά χρονοβόρα και κουραστική- νιώθουν την ανάγκη να το βάλουν στα πόδια. Και θα βρουν δεκάδες δικαιολογίες για να το κάνουν. Θα τους φταίνε οι συντονιστές, οι άλλοι ομιλητές, τα πανό, οι καντίνες, ο χώρος, τα πλακάκια και οτιδήποτε άλλο.

Θα αποφύγουν, βέβαια, να αναφέρουν πως οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες τους προκαλούν απέχθεια, γιατί θα πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν, θα μιλήσουν όσο χρόνο μίλησε και ο άστεγος, θα πρέπει να περιμένουν υπομονετικά για να ψηφίσουν, και θα πρέπει να αποδεχτούν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας – χωρίς «παραθυράκια».

Αγαπώ τους ανθρώπους και μου αρέσει να τους κοιτάω, να τους ακούω και να συζητώ μαζί τους – όποιοι και να είναι. Ξέρω πως η μοίρα του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι. Μοίρα μας δεν είναι τα σκυλιά, τα γατιά, τα δέντρα, οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα, ούτε η απομόνωση μέσα στη φύση ή το Άγιον Όρος – η μοίρα του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι. Οπότε, μου αρέσει να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ο φοιτητής που πήρε το μικρόφωνο και είπε με αγωνία «είμαι αμόρφωτος, δεν έχω παιδεία, δεν μπορώ να μιλήσω όπως θα ήθελα και να σας πω αυτά που πραγματικά νιώθω» με πέτυχε στην καρδιά.

«Μας έκλεψαν τις λέξεις» είπε κάποιος άλλος. «Κάποτε η ‘Ελλάς’ ήταν η πατρίδα μας. Τώρα είναι η Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ.). Λαός ήμασταν όλοι οι Έλληνες. Τώρα λαός είναι το ΛΑΟΣ».

«Μη με παρεξηγήσετε που χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις » είπε κάποιος άλλος ομιλητής «μοιάζουν με το λεξιλόγιο κάποιων κομμάτων αλλά δεν ανήκω σε κανένα κόμμα». Οι άνθρωποι μιλούσαν και –την ώρα που μιλούσαν- συνειδητοποιούσαν πως όλες οι λέξεις με θετικό νόημα έχουν καπελωθεί, και ντρέπονταν να τις χρησιμοποιήσουν επειδή τις έχουν εξευτελίσει τα πολιτικά κόμματα – τις άδειασαν από το πραγματικό τους νόημα. Ναι, μας έκλεψαν και τις λέξεις. Πρέπει να τις πάρουμε πίσω.

Όποιος διαβάζει το μπλογκ θα έχει αντιληφθεί πως παρακολουθώ τη διαδήλωση του Συντάγματος από πριν καν φτάσει στο Σύνταγμα. Βρέθηκα ανάμεσα στους Ισπανούς διαδηλωτές τις τρεις ημέρες που διαδήλωσαν έξω από την πρεσβεία τους, παρακολούθησα τις συνελεύσεις τους και –στη συνέχεια- τους «ακολούθησα» στο Θησείο. Στις 25 Μαΐου έγινε η πρώτη διαδήλωση στο Σύνταγμα – οι Ισπανοί έφυγαν από το Θησείο και βρέθηκαν και αυτοί ανάμεσα στους Έλληνες διαδηλωτές. Από τις 25 Μαΐου, είμαι κάθε βράδυ στο Σύνταγμα.

Και γιατί συμμετείχες όλες αυτές τις διαδηλώσεις και σ’ αυτές τις συνελεύσεις, πιτσιρίκο; Αφενός επειδή –τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο- είχα τη δυνατότητα να το κάνω και αφετέρου επειδή έτσι μου είπε να κάνω το στομάχι μου.

Αν και έχω παρευρεθεί στις διαδηλώσεις και τις λαϊκές συνελεύσεις και των 11 ημερών, δεν έχω καμία βεβαιότητα για τίποτα. Απολαμβάνω αυτό που συμβαίνει –δεν το έχω ξαναζήσει- και σκέφτομαι πως, ίσως, όλα αυτά που συμβαίνουν στο Σύνταγμα, είναι μια μαγιά για το μέλλον.

Επίσης, είναι εξαιρετικό υλικό για σάτιρα. Η φύση μου είναι σατιρική –αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτομαι-, αλλά δεν μπορώ να γράψω σατιρικά για όσα βλέπω στο Σύνταγμα. Για την ακρίβεια, δεν θέλω. Βλέπω πως εκεί υπάρχει μια ελπίδα –έστω μικρή- και συνειδητά δεν θέλω να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που την πετροβολούν και την σαρκάζουν. Φυσικά, η επιλογή να μην σατιρίσω την διαδήλωση και τη λαϊκή συνέλευση ισχύει μόνο για τα γραπτά• όποιος βρίσκεται δίπλα μου στην πλατεία Συντάγματος έχει κάνει την τύχη του – το τι λέει το στόμα μου δεν περιγράφεται. Ούτε στους γάμους δεν έχω τέτοια ρέντα.

Μιας και βλέπω το Σύνταγμα σαν μια ευκαιρία για όλους μας – και δεν θέλω να γίνω κυνικός- , θα γράψω κάτι που μου είπε ένας γνωστός μου πριν από λίγες ημέρες.

Τον πέτυχα ένα βράδυ στην πλατεία και πιάσαμε κουβέντα για τα όσα συμβαίνουν στο Σύνταγμα. Τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις, το τι μπορεί να ακολουθήσει και τα ρέστα.

Ξαφνικά, εκεί που του έλεγα τα θετικά της κατάστασης –και το πόσο με συγκίνησαν τα λόγια μιας ηλικιωμένης κυρίας που είχε μιλήσει πριν από λίγο στη συνέλευση-, με διακόπτει και μου λέει με τσαντισμένο ύφος: «Ρε συ πιτσιρίκο, ξέρεις πως μου φαίνεται όλη αυτή η κατάσταση; Είναι σαν να έχω πιάσει τον άλλο να γαμάει τη μάνα μου και να του λέω ‘κάτσε, ρε φιλαράκι, να το συζητήσουμε πολιτισμένα, να τα βρούμε και να δούμε τι μπορεί να γίνει’».

Αυτά.