«Πανδημία» παραιτήσεων
Ένα περίεργο φαινόμενο λαμβάνει χώρα στις ΗΠΑ τους
τελευταίους μήνες: συγκεκριμένα, όπως αναδεικνύεται στο άρθρο
των New York Times υπό τον εύγλωττο τίτλο «It’s Quitting
Season» (μτφ. «Είναι η περίοδος των παραιτήσεων»), παρά την
ανεργία που συνεχίζει να μαστίζει τις ΗΠΑ και τα «απόνερα» της
πανδημικής κρίσης που δεν έχει περάσει, οι Αμερικανοί την...
έχουν δει αλλιώς: βάσει του άρθρου, λοιπόν, της έγκριτης
εφημερίδας, περίπου 3,6 εκατ. Αμερικανοί παραιτήθηκαν από τις
δουλειές τους τον Μάρτιο, άλλα 4 εκατ. τον Απρίλιο, 3, 6 εκατ. τον
Μάιο, 3,9 τον Ιούνιο, 4 εκατ. τον Ιούλιο και ακόμη περισσότεροι,
4,3 εκατ. τον Αύγουστο.
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αντιφατικό: όπως προαναφέρθηκε, η
ανεργία στις ΗΠΑ παραμένει σε υψηλά επίπεδα, η οικονομία δεν
έχει συνέλθει από τις επιπτώσεις της πανδημίας και, άρα, φαντάζει
δυσεξήγητο –αν όχι ανεξήγητο- το «κύμα» παραιτήσεων που έχει
γίνει τσουνάμι, αφού μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπους.
Κι όμως, φαίνεται ότι με την πανδημία, τα πράγματα αλλάζουν
στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων και αυτό έχει ως συνέπεια
να αλλάζει και η κυρίαρχη κουλτούρα γύρω από τις δουλειές και τις
θυσίες που «πρέπει», υποτίθεται, να κάνουμε όλοι γι’ αυτές: με
άλλα λόγια, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, πολλοί
εγκατέλειψαν τις δουλειές τους επειδή οι μισθοί τους ήταν πολύ
χαμηλοί. Άλλοί είδαν, μετά την καραντίνα και την τηλεργασία, ότι
«ξοδεύουν» τη ζωή τους σε δουλειές που δεν τους αρέσουν
καθόλου και δεν τούς «γεμίζουν».
Άλλοι, επηρεασμένοι από την
πανδημία και τον φόβο για τη ζωή τους, αλλά και βλέποντας
ανθρώπους γύρω τους να πεθαίνουν από κορωνοϊό,
αντιλήφθηκαν ότι το να θυσιάζουν τις προσωπικές τους
προτεραιότητες για μία δουλειά που τούς δίνει πολύ λίγα γι’ αυτά
που τούς «παίρνει», δεν είναι σωστό. Γιατί, όπως είχαμε την
ευκαιρία να θυμηθούμε από το δράμα της πανδημίας, «δεύτερη
ζωή δεν έχει».
Η κυρίαρχη κουλτούρα που αλλάζει, λοιπόν, είναι αυτή η περίφημη
νοοτροπία ότι «πρέπει» να θυσιάζουμε πράγματα για να μας πάει
«κάπου» η δουλειά μας. Εκατομμύρια Αμερικανοί αντιλήφθηκαν
ότι δεν θέλουν πλέον να προσαρμόζουν τη ζωή τους στη δουλειά
τους, αλλά να κάνουν το αντίθετο: να ασχολούνται με μία δουλειά
που ταιριάζει στη ζωή τους και τη «γεμίζει».
Ενώ, δηλαδή, η κυρίαρχη νοοτροπία ήταν πως όποιος θέλει να
«νικήσει» και να κάνει «πρωταθλητισμό», οφείλει να... υπομένει,
πλέον αυτό, βοηθούσης της πανδημίας, αλλάζει: όποιος θέλει να
νικήσει, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει όταν βλέπει ότι δεν τον
σηκώνει το κλίμα, ότι είναι τοξικό το περιβάλλον, ότι δίνει πολλά σε
μία δουλειά που τού δίνει αναντίστοιχα λίγα. Και αυτή η μαζική
συνειδητοποίηση των εργαζομένων μπορεί να αποδειχθεί αρκετή
να αλλάξει το τοπίο της εργασίας στις ΗΠΑ –και ίσως και αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου