Φωτεινή Καριστινάκη νοσηλεύτρια στον Ευαγγελισμό, μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων
«Τα παιδιά που δουλεύουν στη μονάδα του κορονοϊού επειδή δεν έχουν στολές, δεν τους αφήνουν να βγουν έξω και να αλλάζουν ρουχισμό, μάσκες και γυαλιά. Δεν τους επιτρέπουν ούτε να πιουν νερό ούτε να πάνε στην τουαλέτα.
Οι συνάδελφοι και από τη μονάδα και από τα τμήματα του Covid στέλνουν κραυγή αγωνίας.
Καταργώντας όλα τα μέτρα προστασίας και τις συνθήκες ασφαλείας στα τμήματα, έβαζαν στον ίδιο θάλαμο ασθενείς ύποπτους με ασθενείς θετικούς με αποτέλεσμα και αυτοί που βγήκαν αρνητικοί να παραμένουν μέσα στο νοσηλευτικό τμήμα μέχρι να δουν αν έχουν κολλήσει από τον απέναντι .
Λένε εντάξει κάναμε προσλήψεις. Προσλήψεις δεν έγιναν ουσιαστικά, γιατί τα παιδιά του ΟΑΕΔ έκαναν αίτηση και για επικουρικό προσωπικό και προσλήφθηκαν ως επικουρικό οπότε είμαστε ίσα βάρκα ίσα πανιά. Άλλα παιδιά, κάνανε αιτήσεις σε άλλα νοσοκομεία και θα φύγουν. Άρα θα έρθουν 14 σε εμάς και θα φύγουν οι 4.
Άνθρωποι που δούλευαν στις μονάδες πηγαίνουν σε τμήματα, άνθρωποι που φύγανε από τις μονάδες και είναι εκπαιδευμένοι τους πήγαν στα χειρουργεία και μετά αντί να τους γυρίσουν πίσω τους πήγαν πάλι σε τμήματα.
Δεν εκπαιδεύουν τους καθαριστές, που έχουν μείνει ελάχιστοι και χρειάζονται ιδιαίτερη εκπαίδευση, για κάτι τόσο σοβαρό όσο ένας πολύ επικίνδυνος ιός που μεταδίδεται τόσο εύκολα και τώρα που πρόκειται να γίνουν οι καινούριες ατομικές τους οι συμβάσεις και να πάρουν προσωπικό, η διοίκηση αποφάσισε να ερμηνεύσει όπως θέλει τον νόμο και αντί να τους κάνει διετή σύμβαση τους κάνει σύμβαση μέχρι τέλος Δεκέμβρη επειδή μετά θέλει να βάλει εργολάβους.
Ήρθαν διάσημοι που νοσηλεύονται στον Ευαγγελισμό μέρα μη γενικής εφημερίας, πέρασαν από αξονικό, έκαναν ακτινογραφίες, πέρασαν από διαδρομές που δεν έπρεπε και τώρα ξαφνικά είναι διασωληνωμένοι στη μονάδα. Γίνονται τεράστιες διασπορές.
Οι νοσηλευτές, είμαστε το πρώτο τουβλάκι που πρέπει να μείνουμε όρθιοι από το ντόμινο του κοινωνικού ιστού, αν εμείς πέσουμε θα πέσει όλος ο κοινωνικό ιστός μαζί. Είμαστε μέρος της λύσης, δεν μπορεί να μας καθιστά η Πολιτεία ως μέρος του προβλήματος.
Αν δεν μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας, θα μετατραπούμε σε υγειονομικές βόμβες.
Δεν μπορούν να μας στέλνουν σε αποστολές αυτοκτονίες. Οι πρόσφατες οδηγίες του ΕΟΔΥ να μπαίνουμε στους ασθενείς χωρίς μάσκα και γάντια αν δεν έχουμε είναι πραγματικά δολοφονικές».
«Βγάζουμε βάρδια με μια μάσκα -Να προσλάβουν από τους 10.880 άνεργους νοσηλευτές»
Γεώργιος Τσιόλας, νοσηλευτής στο Σισμανόγλειο, πρόεδρος Πανελλήνιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας Νοσηλευτικού Προσωπικού,
«Το βασικό θέμα είναι ο φόβος που δεν έχουμε υλικά. Ένας συνάδελφος καλείται να βγάλει βάρδια με μία μάσκα.
Οι νοσηλευτές στο Σισμανόγλειο είναι εξοικειωμένοι με τέτοιου είδους περιστατικά. Το πρόβλημα δεν είναι ο ιός αλλά η πληθώρα των περιστατικών και η έλλειψη υλικών. Δεν μπορεί να πας στη μάχη με γυμνά χέρια.
Το 70% του νοσηλευτικού προσωπικού είναι μητέρες που μετά την εργασία τους θα πρέπει να πάνε στα σπίτια τους. Και δεν τους παρέχεται από το κράτος η ασφάλεια να πάνε ήσυχες.
Υπάρχουν 10.880 νοσηλευτές και νοσηλεύτριες άνεργοι. Θα μπορούσαν να προσληφθούν στα δημόσια νοσοκομεία και όχι να ζητούνται εθελοντές».
« Είμαστε η ασπίδα …Ελπίζουμε να μην μας ξεχάσετε μετά »
Χονδρού Γεωργία, Νοσηλεύτρια, MsC, PhD (c),Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, ΓΝΑ Λαϊκό
«Σε κάθε εφημερία το άγχος μας είναι μήπως θεωρήσουμε, πως κάποιο περιστατικό δεν είναι κρούσμα κορονοϊού και το αντίστροφο. Έχουμε έρθει σε επαφή με κρούσματα. Τηρούμε όλα τα απαραίτητα μέτρα με βάση τις οδηγίες αλλά πάντα υπάρχει φόβος για το άγνωστο.
Φόβος και άγχος, μήπως κολλήσουμε και εμείς κορονοϊό και το μεταδώσουμε σε κάποιον ασθενή, ειδικά όσους ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Ίσως είναι αυτή είναι η ευκαιρία να επιλυθούν χρόνια προβλήματα του νοσηλευτικού προσωπικού, όπως είναι η ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά και η υποστελέχωση. Αρκετοί τώρα μαθαίνουν πως οι νοσηλευτές δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και εκπλήσσονται.
Το προσωπικό είναι κουρασμένο καθώς έχουν χρόνια να γίνουν προσλήψεις.
Αυτή τη στιγμή είμαστε η ασπίδα ενός ολόκληρου έθνους. Για να γίνεις νοσηλευτής πρέπει πρώτα να αγαπάς τον άνθρωπο και τους ασθενείς. Πρώτη φορά βρισκόμαστε στο προσκήνιο, ελπίζουμε να μην μας ξεχάσετε ως κοινωνία μετά το πέρας της κρίσης».
«Μονάδες γεμάτες, υλικά με το σταγονόμετρο. Πως θα πολεμήσουμε χωρίς όπλα;»
Νοσηλευτής, νοσοκομείου "Σωτηρία" (τα στοιχεία του στη διάθεση τα εφημερίδας)
«Είμαστε σε πόλεμο. Υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις, με το σταγονόμετρο παίρνουμε τα υλικά. Από εκεί και πέρα χρειαζόμαστε προσωπικό, έχουν έρθει κάποιοι νοσηλευτές, αλλά μέχρι να εκπαιδευτούν θα αργήσουν. Χρειαζόμαστε γιατρούς γιατί όταν τα πράγματα φτάσουν στο πικ τους θα ζορίσουν. Ήδη είμαστε κουρασμένοι. Ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού είναι γερασμένο. Κάθε μέρα μπαίνουν στο νοσοκομείο νέα κρούσματα. Οι μονάδες είναι γεμάτες. Το κυριότερο για εμάς αυτή τη στιγμή είναι τα όπλα που χρειαζόμαστε: τα υλικά που μας τα φέρνουν με το σταγονόμετρο. Αν ξαφνικά αυξηθούν τα κρούσματα πάρα πολύ δεν θα φτάνουν ούτε για μια εβδομάδα.
Οι 2.000 προσλήψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, είναι ανεπαρκείς. Κι ακόμη δεν έχουν έρθει στο νοσοκομείο, τώρα έρχονται για να εκπαιδευτούν. Αλλά στην κατάσταση που είμαστε και μισό άτομο να έρθει είναι σπουδαίο. Με πολύ αγώνα οι προϊστάμενοι προσπαθούν να πάρουν 5-10 μάσκες για το τμήμα. Όταν έχει 20 άτομα στο τμήμα όμως και παίρνεις αυτές τις λιγοστές μάσκες που πρέπει να τις πετάς κάθε ημέρα, αλλά εμείς τις κρατάμε για πολλές ημέρες, φανταστείτε ποια είναι η κατάσταση. Δεν έχουμε υποστήριξη από φύλαξη, ώστε να μην μπαίνει ο κόσμος μέσα στο νοσοκομείο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας φέρουν απ’ έξω, πολλοί τομείς είναι αποδιοργανωμένοι, τεχνική υπηρεσία δεν υπάρχει. Αν δεν έχουμε όπλα πώς θα πολεμήσουμε;»
«Δεν θέλω το δώρο που υποσχέθηκαν. Ας πάρουν προσωπικό»
Κατερίνα Παπαευθυμίου, νοσηλεύτρια στο Λαϊκό νοσοκομείο, εκλεγμένη στο Σύλλογο Εργαζομένων
«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα. Νοσηλεύτρια είμαι. Κάθε μέρα παλεύουμε και προσέχουμε. Μετράμε τα υλικά που έχουμε στη διάθεσή μας και αυτό είναι ένα επιπλέον άγχος για εμάς, να μην ξεμείνουμε από υλικά.
Το ηθικό των συναδέλφων είναι πάρα πολύ πεσμένο. Φοβούνται γιατί και οι ίδιοι έχουν γονείς, έχουν παιδιά που πρέπει να φροντίσουν όταν γυρίσουν σπίτι από την εργασία τους.
Θα πρέπει να στηρίξουμε το δημόσιο σύστημα Υγείας. Να έρθει προσωπικό. Χρειαζόμαστε μυαλό, χέρια και πόδια.
Προσωπικά δεν θέλω το δώρο που μας υποσχέθηκαν. Ακόμη δεν έχουμε πληρωθεί τις ώρες μας για Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη. Πάγιο αίτημα μας τα τελευταία χρόνια είναι η ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Ας κάνουν αυτά και ας πάρουν προσωπικό που το χουμε ανάγκη.
Είναι τόσο απλά αυτά που ζητάμε και δεν τα ζητάμε για εμάς αλλά για τους πολίτες. Δεν χρειαζόμαστε μεγάλα λόγια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου