Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ για τον όρο «μετανάστες»

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:«Μετανάστες».

Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτεκαι σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμενα μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.

Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντάστα σύνορα,προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρόσημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσειςκάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποταν’ απαρνιόμαστε,χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώτα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείςοι ίδιοιμοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερετα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μαςδε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξηδεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Για τον όρο «μετανάστες» (1937), Ποιήματα, μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης, Εκδόσεις Θεμέλιο, σ.67.