Οι μουσικές καρέκλες

του Ανδρέα Ζαχαριάδη 

Θυμάσαι το παιχνίδι «οι μουσικές καρέκλες»; Κάθε φορά που σταματάει η μουσική όλοι τρέχουν να καθίσουν. Μα πάντα ένας μένει όρθιος` και μια καρέκλα αφαιρείται. Ξανά η μουσική.

Στην Ελλάδα αρχίσαμε δυναμικά ξανά το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες. Στο παιχνίδι της ανεργίας βάζουμε όλο και περισσότερους παίκτες (129.077 νέοι παίκτες σε σχέση με πέρσι το Δεκέμβρη), οι ‘καρέκλες’ μειώνονται (απώλεια 126.000 θέσεων εργασίας τον Οκτώβρη –αρνητικό ρεκόρ 18ετίας και το Δεκέμβρη αρνητικό ρεκόρ 6ετίας), ενώ ακόμα και αυτές οι λίγες καρέκλες που απομένουν μοιάζουν ετοιμόρροπες (μείωση ποινών στους κακούς εργοδότες, πάγωμα μισθών) και στον αέρα μυρίζει κάτι από καυσόξυλο (μείωση συντάξεων, μείωση κοινωνικών δαπανών). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι δολοφονίες εργατών συνεχίζονται (τα λεγόμενα ‘εργατικά δυστυχήματα’ που, ούπς! μωρέ, η εταιρία αμέλησε να διατηρήσει τις συνθήκες ασφαλείας, κρίμα τα τς τς!), ενώ ενεργοποιείται παντού ο κοινωνικός αυτοματισμός (μετανάστες/πρόσφυγες vs γηγενείς, κολλέγιοι vs πτυχιούχοι, αστυνομολάτρεις vs δημοκράτες). Γιατί; Για να μπορούν ανενόχλητοι να επικεντρώνονται στην χρυσή κουτάλα για την οποία γίνονται όλα (1εκατ. Για διαφήμιση στη μονοπωλιακή Αττικό Μετρό, 12.000 για βασιλόπιτες, 12.400 για διαφημίσεις, αυξήσεις στα golden boys, αυξήσεις στη ΔΕΗ).

Κι εμείς; Εμείς, θα κάνουμε μια διαμαρτυρία για συμπαράσταση που θα μαζευτούν οι συνήθεις ύποπτοι (και ντρέπομαι που το λέω αλλά ούτε εγώ είμαι μέσα σε αυτούς), και αυτό ήταν όλο. Εκπληρώσαμε το ρόλο μας. Α! Και θα μαλώσουμε μεταξύ μας, μη βλέποντας το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι αν θα προλάβω να καθίσω στην καρέκλα πριν σταματήσει η μουσική, αλλά να σταματήσω αυτόν τον καραγκιόζη που μας κλέβει τις καρέκλες. Να βρω τις κλεμμένες καρέκλες και να τις βάλω πίσω ώστε να καθόμαστε όλοι αξιοπρεπώς. Όλοι εμείς δεν είμαστε υπόλογοι μόνο απέναντι στους συναδέλφους μας. Είμαστε κυρίως υπόλογοι απέναντι στους ανέργους που διαρκώς αυξάνονται. Οι άνεργοι δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν συνδικαλιστικά όργανα δεν έχουν τίποτα. Και δεν μπορούν να πιέσουν. Είμαστε εμείς που πρέπει να γίνουμε η φωνή τους. Οφείλουμε όλοι μας να ενταχθούμε στην παράταξη που μας εκφράζει ιδεολογικά και να πολεμήσουμε όχι μόνο για εμάς και τους συναδέλφους μας αλλά κυρίως για τους ανέργους.