Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρνάω...

Γράφει ο Συνάδελφος Πέτρος Καπετανόπουλος

(ΝΤΕΝΕΚΕΔΟΥΠΟΛΗ-απ’ το τραγούδι του «Μελένιου». Ένα μικρό ντενεκεδάκι που σιχάθηκε να φοβάται.. )

Αγαπητοί συνάδελφοι

Πέντε χρόνια τώρα:

-Είδαμε τους μισθούς μας και το επίπεδο ζωής μας να κατακρημνίζονται,

-Είδαμε τον ΟΑΕΔ να απειλείται με λουκέτο, τον ΟΕΚ και την Εστία να κλείνουν μέσα σε μια νύχτα, όλους μας σε μια διαρκή αβεβαιότητα για το μέλλον μας,

-Είδαμε την ανεργία, να φτάνει στο ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους, την απελπισία στα μάτια των  άνεργων ανθρώπων που φτάνουν στα γραφεία μας, τη φτώχεια παντού,

-Είδαμε, βλέπουμε, τον ανθό της Ελληνικής κοινωνίας, τους νέους ανθρώπους να μεταναστεύουν κατά δεκάδες χιλιάδες ή να πληρώνονται με 200 κ 300 ευρώ ανασφάλιστοι

-Γνωρίζουμε νομίζω, πως αυτό είναι και το μέλλον των παιδιών μας, όλων των επόμενων γενιών στην Ελλάδα των μνημονίων

Συνάδελφοι

Ζούμε  την κατάθλιψη, τη μαυρίλα, τις ψυχοσωματικές ασθένειες που έχουν μπει στα σπίτια των φίλων, των συγγενών, τα δικά μας…

Γνωρίζουμε για τις χιλιάδες αυτοκτονίες συνανθρώπων μας τα χρόνια του μνημονίου

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ συνάδελφοι να ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΟΥΜΕ με ένα ΝΑΙ, αυτές τις πολιτικές που έχουν καταστρέψει τις ζωές μας;

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να γίνουμε η πρώτη γενιά Ελλήνων που θα υποταχθεί με τη θέλησή της σε αφέντες και βιαστές;

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να συνταχθούμε με όλο το σκυλολόι του μαύρου μετώπου που τις τελευταίες μέρες έχει λυσσάξει υπέρ των συμφερόντων του;

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να υποταχθούμε στη ΧΟΥΝΤΑ της ευρωπαϊκής και ελληνικής ολιγαρχίας, που επί δεκαετίες θησαυρίζει στις πλάτες μας, στο άθλιο πολιτικό προσωπικό που τους εκπροσωπεί, στη ΧΟΥΝΤΑ των καναλιών τους;

Με τι μάτια θα κοιτάξουμε αύριο τα παιδιά μας; Πώς θα τους εξηγήσουμε πως αποφασίσαμε οικειοθελώς την καταστροφή της ζωής τους;

Πώς θα ζήσουμε με τις ενοχές, πως αποφασίσαμε εθελόδουλα την υποταγή μας;

Φτωχός μπορεί να ζήσει κάποιος περήφανα, δούλος όμως μπορεί, συνάδελφοι;

Πολλοί, είναι αλήθεια πως  φοβούνται την επόμενη μέρα ενός ΟΧΙ από τον Ελληνικό λαό. Υποστηρίζουν πως «δεν έπρεπε να φτάσουμε στα άκρα». Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως θα υποστούμε τις συνέπειες της άρνησής μας στα σχέδια των «δανειστών».

Δεν είμαι απ’ αυτούς που θα επιχειρήσω να ωραιοποιήσω την κατάσταση, ούτε θα αρνηθώ πως κάθε επιλογή αγώνα έχει τα ρίσκα του.

Θα απευθυνθώ ιδιαίτερα σε όσους από σας γεμίζατε τις πλατείες το 2011, απλά μουτζώνοντας και βρίζοντας το πολιτικό προσωπικό που μας έφτασε σ’ αυτή την κατάσταση (εγώ τότε  ανήκα σε αυτούς που έτρωγαν ξύλο και δακρυγόνα στις διαδηλώσεις):

Υπήρχε ποτέ  περίπτωση να αντιστρέψουμε την πορεία αυτού του τόπου, μόνο με βρισιές και μούντζες; Αν παρ’ όλα αυτά, οι βρισιές, οι μούντζες και η γκρίνια, χάρασσαν έναν άλλο δρόμο, ίδια δεν θα ήταν η αντίδραση από το μαύρο μέτωπο; Θα δέχονταν ποτέ αναίμακτα τα αφεντικά μας, την αμφισβήτηση των δικών τους ταξικών συμφερόντων; Τι κάναμε τότε στις πλατείες, εκτόνωση;

Έχει υπάρξει ποτέ αλλαγή στην Ιστορία οποιουδήποτε λαού, χωρίς αγώνα, χωρίς ρίσκα, χωρίς αίμα;

Γιατί αλήθεια συνάδελφοι να είμαστε περήφανοι για τους αγώνες του Ελληνικού λαού;

Γνώριζαν από πριν οι Επαναστάτες του 1821, ότι θα κέρδιζαν την Ελευθερία τους; Και τότε υπήρχαν οι «νουνεχείς», που καλούσαν τους εξεγερμένους σε «σωφροσύνη».

Γνώριζε από πριν ο Ελληνικός λαός που αγωνιζόταν «με το χαμόγελο στα χείλη» ενάντια στο φασισμό το 1940-1944, ότι θα νικούσε; Και τότε υπήρχαν αυτοί που συνεργάζονταν με τους κατακτητές.

Γιατί αλήθεια κατεβάζουμε τα παιδιά μας στις παρελάσεις και τους μαθαίνουμε Ελληνική Ιστορία; Για το έθιμο;

Σε όσους υποστηρίξουν πως οι εποχές δεν είναι ίδιες, θα απαντήσω πως η επίθεση που δεχόμαστε από την Ευρωπαϊκή ολιγαρχία και τα ντόπια τσιράκια της, έχει χαρακτήρα πολέμου, απέναντι στον Ελληνικό Λαό αρχικά (και διά του παραδείγματος, απέναντι στους φτωχούς όλης της Ευρώπης στη συνέχεια). Αφορά την επιβίωσή του, την δυνατότητά του να χαράσσει το μέλλον του ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Πολλοί υποστηρίζουν πως δεν ήταν η κατάλληλη κίνηση η διενέργεια του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση. Δεν ανήκω στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έχω αυταπάτες για τα όρια και τη συνέπειά του. Ιδιαίτερα κρίνω ως λάθος την εμμονή της κυβέρνησης σε διαπραγματεύσεις με το Ευρωπαϊκό ιερατείο, αντί να προετοιμάζει το λαό για κάθε ενδεχόμενο. Θεωρώ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ όμως να θεωρείται πραξικόπημα, η έκφραση της θέλησης του Λαού σε οποιοδήποτε ζήτημα που τον αφορά. Θεωρώ τραγικά γελοίους τους Σαμαράδες, Βενιζέλους, Παπανδρέου που μας χώσαν στα μνημόνια χωρίς να μας ρωτήσουν ποτέ, που αποφάσιζαν και διέτασσαν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, να αμφισβητούν τη δυνατότητά μας να εκφραζόμαστε.

Τέλος θα ήθελα να απευθυνθώ σε όσους συναδέλφους συντρόφους από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ επιλέγουν το άκυρο. Θα ήθελα να τους πω πως κάνουν λάθος. Το δημοψήφισμα της Κυριακής, έχει ένα συγκεκριμένο ερώτημα που αφορά την αποδοχή ή όχι του μνημονίου των τοκογλύφων. Αν το ερώτημα αφορούσε την αποδοχή του μνημονίου αυτού ή του μνημονίου που είχε έτοιμο η κυβέρνηση, θα ήμουν μαζί με τους συντρόφους στο άκυρο και  τη μη αποδοχή ΠΡΟΦΑΝΩΣ κανενός μνημονίου. Όταν όμως το ερώτημα είναι η έγκριση ή όχι του μνημονίου ΑΥΤΟΥ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ η μόνη απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ. Δεν γνωρίζω πώς η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει το ΟΧΙ. Εκείνο που έχει αξία, είναι την Κυριακή το βράδυ να είμαστε ως εργαζόμενοι, ως κοινωνία, σε καλύτερη θέση αγώνα απέναντι σε ΚΑΘΕ μνημόνιο και όχι κάτω από τη μπότα του μαύρου μετώπου.

Κλείνοντας και απευθυνόμενος ξανά σε όλους, θα ήθελα να πω πως η μόνη ζωή που αξίζει να ζει κανείς, είναι η αξιοπρεπής. Και να θυμίσω τα λόγια του Κάλβου:

Όσοι το χάλκεον χέρι,

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας ας έχωσι-

θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία

Πέτρος Καπετανόπουλος

ΟΑΕΔ Περιστερίου