Από τον Γιώργο Δημητρίου
Ο κίνδυνος για μια χαμένη γενιά, για τον οποίο κάποιοι μιλούσαν στην αρχή της κρίσης, έχει δυστυχώς εξελιχθεί σε πραγματικότητα. Ακόμα χειρότερα αυτή η χαμένη γενιά, καλείται πλέον να σηκώσει στους ώμους της τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Η ανεργία βρίσκεται σε διψήφιο ποσοστό εδώ και σχεδόν έξι χρόνια (9,6% το 2009 και 12,7% το 2010), αγγίζοντας σήμερα το 26%, το υψηλότερο ποσοστό της ΕΕ, από το οποίο το 75% αφορά μακροχρόνια άνεργους. Άνεργοι επίσης είναι το 50% των νέων κάτω των 25 ετών και ανσυνυπολογίσουμε τους ανθρώπους που υποαπασχολούνται τότε η πραγματικότητα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολή. Αυξάνοντας το χρέος της χώρας, ουσιαστικά μεταφέρουμε εισοδήματα από το μέλλον στο παρόν, επιβαρύνοντας τις μελλοντικές γενιές. Οι νέοι σήμερα δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, όχι τη μάχη της ευημερίας και της ανάπτυξης. Πώς λοιπόν η νέα γενιά θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στο χρέος και τα προβλήματα που της φόρτωσαν, τη στιγμή που μάχεται για την επιβίωση της; Ο αγώνας είναι άνισος.
Η ανεργία βρίσκεται σε διψήφιο ποσοστό εδώ και σχεδόν έξι χρόνια (9,6% το 2009 και 12,7% το 2010), αγγίζοντας σήμερα το 26%, το υψηλότερο ποσοστό της ΕΕ, από το οποίο το 75% αφορά μακροχρόνια άνεργους. Άνεργοι επίσης είναι το 50% των νέων κάτω των 25 ετών και ανσυνυπολογίσουμε τους ανθρώπους που υποαπασχολούνται τότε η πραγματικότητα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολή. Αυξάνοντας το χρέος της χώρας, ουσιαστικά μεταφέρουμε εισοδήματα από το μέλλον στο παρόν, επιβαρύνοντας τις μελλοντικές γενιές. Οι νέοι σήμερα δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, όχι τη μάχη της ευημερίας και της ανάπτυξης. Πώς λοιπόν η νέα γενιά θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στο χρέος και τα προβλήματα που της φόρτωσαν, τη στιγμή που μάχεται για την επιβίωση της; Ο αγώνας είναι άνισος.
Πέρα από την ανεργία, ένα ακόμα χαρακτηριστικό της νέας γενιάς είναι η μετανάστευση, η οποία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Υπάρχει η λαθεμένη αντίληψη πως η φυγή στο εξωτερικό αποτελεί τον «εύκολο δρόμο». Οι άνθρωποι που μεταναστεύουν σήμερα διαθέτουν υψηλά προσόντα, καλές σπουδές ή εργασιακή εμπειρία, αλλά και τη δύναμη της θέλησης και το κουράγιο να ξενιτευτούν. Κανείς όμως, δεν θέλει να φύγει από την πατρίδα του, όταν αυτή μπορεί να του προσφέρει ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο. Γιατί δηλαδή ένας γιατρός ή μηχανικός να επιλέγει να ζήσει στο Αννόβερο ή τη Δρέσδη και όχι στη Θεσσαλονίκη ή το Ηράκλειο; Ο δύσκολος λοιπόν δρόμος της ξενιτιάς επιλέγεται για τις δυνατότητες εξέλιξης και τις καλύτερες συνθήκες εργασίας, μειώνοντας το προσοντούχο ανθρώπινο δυναμικό στο εσωτερικό.
Πού είναι λοιπόν η αντίδραση της νέας γενιάς που από τη μία παλεύει για 500 ευρώ και από την άλλη βλέπει όλο και περισσότερους να εγκαταλείπουν ένα πλοίο που βουλιάζει; Η σιωπή της είναι εκκωφαντική. Το φοιτητικό κίνημα δυσλειτουργεί και παρακολουθεί μάλλον αμήχανο τα τεκταινόμενα, γιατί τόσα χρόνια βασίζονταν στις φοιτητικές παρατάξεις οι οποίες έχουν φθαρεί, λόγω και της φθοράς των πολιτικών κομμάτων. Τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Επιπλέον, μέσα στην τρέχουσα ανασφάλεια η δημιουργία μιας νέας επιχείρησης ή η επένδυση χρημάτων στην Ελλάδα τείνει να γίνει ανέκδοτο, ανάλογο με το “Greek Statistics”. Οι νέοι φράζουν τις προσδοκίες και τα όνειρά τους, έχοντας αναγκαστεί να είναι ευχαριστημένοι λαμβάνοντας τον κατώτατο μισθό.
Το κύριο ερώτημα λοιπόν είναι, πώς αυτή η γενιά, η οποία φαίνεται χαμένη εξ αρχής θα καταφέρει να ορθώσει το ανάστημά της τα επόμενα χρόνια και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της; Η φυγή του ανθρώπινου κεφαλαίου στο εξωτερικό δεν μπορεί να αποτραπεί υπό τις παρούσες συνθήκες. Οι νέοι έχουν σταματήσει να διεκδικούν το μέλλον τους εντός της χώρας. Θα πρέπει να πούμε όμως, πως η φυγή σήμερα ίσως αποτελεί την ελπίδα του αύριο. Η γενιά που μετανάστευσε,δεν έπαψε να «πονάει» την Ελλάδα και αν της δινόταν η ευκαιρία να επιστρέψει με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης θα το έκανε δίχως δεύτερη σκέψη. Είναι η γενιά που ζει πλέον σε κοινωνίες όπου η αξιοκρατία, η επιβράβευση της αριστείας και οι ίσες ευκαιρίες δεν αποτελούν μόνο θεωρητικές έννοιες, αλλά κοινή πρακτική. Είναι η γενιά που ναι μεν φεύγει,αλλά δεν ξεχνά αυτούς που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία, αυτούς που τόσα χρόνια πλούτιζαν σε βάρος άλλων και φυσικά αυτούς που τους ανάγκασαν να ξενιτευτούν. Από την άλλη, όσοι δίνουν τον αγώνα για επιβίωση στην Ελλάδα απογοητεύονται καθημερινά διαπιστώνοντας πως το μέλλον που τους ετοίμασαν διαγράφεται δυσοίωνο και πως ακόμα και σήμερα κυριαρχούν οι ίδιες κακές πρακτικές και οι ίδιοι άνθρωποι που συνετέλεσαν στην κρίση.
Η μετανάστευση από τη μία και η ανεργία και οι μισθοί πείνας από την άλλη δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τα λάθη του παρελθόντος. Πέρα από τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, πρέπει να οραματιστούμε και να διεκδικήσουμε την Ελλάδα που θέλουμε τα επόμενα 10 χρόνια και αυτό να αποτελεί την πυξίδα στην λήψη αποφάσεων. Χωρίςνα γνωρίζουμε τον προορισμό, απλά προσπαθούμε να διαχειριστούμε μία κατάσταση κρύβοντας τα ουσιαστικά προβλήματα και αναβάλλοντας σημαντικές αποφάσεις. Η εξέλιξη της νέας γενιάς από «χαμένης» σε «πετυχημένης» απαιτεί την ενεργοποίηση των νέων μέσα από τα διδάγματα της αποτυχίας που ζούμε σήμερα και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Ο Γιώργος Δημητρίου είναι Ερευνητικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου