Το τέλος μιας τραυματικής διαθεσιμότητας μιας εκπαιδευτικού

Home Editors Κατερίνα Αντωνίου – Η μεγάλη, πλην με πολλά ερωτηματικά επιστροφή στη δουλειά Κατερίνα Αντωνίου – Η μεγάλη, πλην με πολλά ερωτηματικά επιστροφή στη δουλειά


`Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει, λέει ο σοφός λαός μας. Μόνο που σήμερα θα έπρεπε να προσθέσουμε, “όταν ο Έλληνας κάνει προγραμματισμό ζωής, η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση γελάει”. Έτσι ένιωσα δύο χρόνια σχεδόν πριν όταν βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εκτός εργασίας, σε διαθεσιμότητα.
Όλος ο σχεδιασμός ζωής, όλο το καλοδουλεμένο πλάνο του παρελθόντος πάνω στην εργασία μου που ήταν και το πάθος μου, όλες οι συναφείς σπουδές στο αντικείμενό μου, όλη η ζωή μου βρέθηκε να αιωρείται στο κενό και να παραμένει εκεί για δύο ολόκληρα χρόνια, ακούνητη, ούτε εμπρός ούτε πίσω, στον αέρα. Γιατί η διαθεσιμότητα είναι ένα κενό, δεν είσαι ούτε εργαζόμενος ούτε άνεργος. Είσαι απλά στο κενό, δεν έχεις όνομα και ιδιότητα. Περιμένεις να αποφασίσουν άλλοι τι θα είσαι και μέχρι να αποφασίσουν δεν έχεις δικαίωμα να είσαι τίποτα.   Δεν θα μιλήσω για τα συναισθήματα που δημιουργεί η απώλεια εργασίας, για την αβεβαιότητα που αισθάνεται ξαφνικά κάποιος. Άλλωστε αυτά είναι εύκολα να τα κατανοήσει κάποιος και ειδικά σήμερα. Όμως όταν χάνεις όχι μόνον το βιοποριστικό κομμάτι της δουλειάς σου, αλλά χάνεις το πάθος σου, την αγάπη σου (γιατί η παιδαγωγική είναι αγάπη, έρωτας μεγάλος και πάθος, δεν είναι απλή δουλειά), τότε όλα τα αρνητικά συναισθήματα δυναμώνουν και σε πνίγουν.   Θυμός, απόγνωση, αδικία, απελπισία, απογοήτευση, χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και αυτοκριτική, αναζήτηση νέων ταλέντων, αγώνας, πείσμα, ελπίδα, αισιοδοξία, πάλη, ενσυναίσθηση για τον πόνο του συναδέρφου που δεν γνωρίζεις αλλά βιώνεις τα ίδια πράγματα.   Η ψυχολογία ενός ανθρώπου που έχει βιώσει διαθεσιμότητα περνάει από όλες τις φάσεις ανάλογα με το πόσο έχει “δουλέψει” ο καθένας από εμάς τον εαυτό του. Άλλοι άντεξαν λιγότερο άλλοι περισσότερο, άλλοι δυστυχώς χάθηκαν οριστικά. Σήμερα που τα γράφω αυτά επιστρέφουμε σε λίγες μέρες στις δουλειές μας. Δεν γνωρίζω πως θα είμαστε, δεν ξέρω καν η ίδια πως θα είμαι. Επιστρέφω στην εργασία μου αλλά δεν είμαι η ίδια. Δεν θα μπορούσα άλλωστε να είμαι ποτέ ξανά η ίδια. Η χαρά φυσικά θα έπρεπε να είναι μεγάλη, όμως δεν είναι τόσο όσο πιστεύει κάποιος που δεν έχει βιώσει το ίδιο. Επιστρέφω και πάντα θα μένει χαραγμένη στο μυαλό μου μια αβεβαιότητα. Αυτό το ξαφνικό απόγευμα του Ιουλίου του 2013. Ναι φυσικά τώρα είμαι προετοιμασμένη, βεβαίως τώρα πια έχω την εμπειρία αλλά αυτός ο φόβος πιστεύω δεν θα φύγει ποτέ. Και ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, ο μεγαλύτερος εχθρός της δημιουργίας. Γυρνάμε πίσω και δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Ούτε πλέον είναι οι ίδιοι και οι πρώην/νυν “συνάδερφοι” μας. Ούτε καν το σχολείο μας. Όλα πρέπει να στηθούν από την αρχή, πράγματα, ανθρώπινες σχέσεις, επαγγελματικές συναναστροφές. Είμαστε οικείοι αλλά και ξένοι. Παλιοί γνωστοί που γίναμε άγνωστοι ακόμα και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Χαρά και καχυποψία. Περιμένω να επιστρέψω στην εργασία μου και ναι μεν χαίρομαι, έχω όμως ένα μεγάλο γιατί. Γιατί και στο πλαίσιο ποιας οικονομικής πολιτικής καταστρέφονται υγιείς εργαζόμενοι; ποιο ήταν τελικά το οικονομικό όφελος από την καταστροφή ενός ανθρώπινου δημιουργικού δυναμικού;