Συνήθως δεν αναδημοσιεύουμε αυτούσιες ανακοινώσεις πολιτικών συλλογικοτήτων, όχι για κάποιο φοβερό λόγο (όπως το να θεωρούμε αφελώς ότι κάθε συλλογικότητα «είναι το ίδιο»), αλλά γιατί δεν χρειάζεται για τον τρόπο που θεωρούμε ότι μπορούμε να καλύπτουμε την ύλη μας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, κάνουμε μια εξαίρεση όσον αφορά την είδηση της επιβεβαίωσης του θανάτου του μέχρι πρότινος αγνοούμενου Βαγγέλη Γιακουμάκη, καθώς η ανακοίνωση μιας φοιτητικής πολιτικής συλλογικότητας, του σχήματος Πρωτοβουλία Αριστερών Φοιτητών (ΕΑΑΚ) της Ιατρικής Σχολής της Αθήνας θεωρούμε ότι αποτυπώνει το ελάχιστο αναγκαίο που μπορεί να λεχθεί παράλληλα με (και σε διαχωρισμό ίσως από) το αστυνομικό ρεπορτάζ και το κύμα κροκοδείλιων (σε πολλές περιπτώσεις) δακρύων που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση αυτή τη στιγμή:
Ένα αντίο και μια υπόσχεση στο συμφοιτητή μας Βαγγέλη Γιακουμάκη:
Δεν θα σιωπήσουμε ποτέ !
Ένας συμφοιτητής μας είναι νεκρός. Για όποιον αξιώνει να λέγεται άνθρωπος η δολοφονία αυτή δεν μπορεί να είναι μία ακόμα στατιστική, και ας είναι αυτοί οι νεκροί πολλοί. Καθένας από αυτούς με την μοναδικότητα του και όλοι μαζί είναι εδώ παρόντες σαν υπενθύμιση της σήψης και της ανελευθερίας αυτής της κοινωνίας . Δεν αρκεί η οργή πόσω μάλλον μια συγκαταβατική θλίψη , είναι χρέος μας προς τον Bαγγέλη να σταματήσουμε να σωπαίνουμε , είναι χρέος προς τον εαυτό μας να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Να διαλέξουμε την ζωή και όχι την επιβίωση της άλλης μιας μέρας φορτωμένοι με σιωπή ,αφήνοντας πίσω μας οτιδήποτε ανθρώπινο !
Παράλληλα με την κοινωνική εξαθλίωση των μνημονίων και της ανελευθερίας, του ακήρυχτου πολέμου των λίγων πάνω στους πολλούς ανθεί ο επιβιωτισμός και η περιθωριοποίηση σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο . Σε ένα τέτοιο περιβάλλον που εξοντώνει βιολογικά (αυτοκτονίες , δολοφονίες κτλ ) και ψυχολογικά η κυρίαρχη στάση λέει «κοίτα την δουλειά σου, εσένα τι σε νοιάζει; » αλλά και « εσύ μπορείς να τα καταφέρεις αρκεί να γίνεις καλύτερος και ανταγωνιστικότερος απο τους άλλους » .Απαραίτητη προϋπόθεση η κοινωνική αποδοχή και η εναρμόνιση με τα κυρίαρχα πρότυπα συμπεριφοράς .Καμία διαφορετικότητα δεν είναι αποδεκτή έξω από τα στενά αυτά όρια.Έχεις να κάνεις έτσι μια επιλογή ή να προσποιηθείς ότι ζεις μια ζωή που δεν διάλεξες να σιωπήσεις καταπιέζοντας τον εαυτό σου ή να τιμωρηθείς -περιθωριοποιηθείς φτάνοντας όπως φαίνεται μέχρι και στην βιολογική σου εξόντωση. Αυτήν την επιλογή αντιμετώπιζε ο Βαγγέλης κάθε μέρα , αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
O Βαγγέλης με καταγωγή από ένα χωριό της Κρήτης φοιτούσε τα τελευταία 2 χρόνια στην Γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων. Η ζωή του εκεί όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ήταν μια καθημερινή κόλαση. Μια ομάδα τραμπούκων με φυσική και ψυχολογική βία καθημερινά απαιτούσε ο Βαγγέλης να εναρμονιστεί με τα πρότυπα του νταή «άντρα» που όπως έλεγαν «ταιριάζει στην Κρήτη». Ο Βαγγέλης αρνούμενος να απορρίψει την διαφορετικότητα του, το πλήρωσε με την ίδια του την ζωή. Οι δολοφόνοι του μπορούν πια να είναι περήφανοι για το έργο τους και μαζί τους όλοι εκείνοι που ήξεραν και σιώπησαν υπακούοντας στα κάθε είδους «κοίτα την δουλειά σου «.
Αλλά η ιστορία δεν σταματά εδώ .Ενώ η εξαφάνιση του δηλώθηκε στις 6 Φεβρουαρίου πολύ νωρίτερα είχαν ακουστεί διαμαρτυρίες για την συμπεριφορά αυτή των υπανθρώπων. Καταγγελίες που ο βουλευτής της ΝΔ Μαρκογιαννάκης φρόντιζε μέσω της θέσης του να μείνουν στην αφάνεια υπηρετώντας όπως φαίνεται επάξια κάθε φάσμα της κοινωνικής σήψης από την εξαθλίωση των μνημονίων μέχρι το σκοτάδι του ρατσισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού. O επίλογος της ιστορίας αυτής ανήκει στην οικογένεια του θύματος . Κάλυψη μέσω του διαδικτύου στους τραμπούκους του Βαγγέλη με το «αφήστε ήσυχα τα παιδιά» , αρνούμενοι μέχρι τέλους να καταθέσουν στον ανακριτή για την εξαφάνιση του παιδιού τους. Προφανώς η διαφορετικότητα του Βαγγέλη ήταν για τους ίδιους μια ντροπή που έπρεπε να μείνει μυστική , μια ντροπή που εκ του αποτελέσματος ήταν πάνω και από την αξία της ίδιας του της ζωής . Έτσι φτάσαμε στην είδηση που μένει στην απλότητα της να θυμίζει τις βαριές ευθύνες όλων μας « Ο εικοσάχρονος φοιτητής Βαγγέλης Γιακουμάκης, που είχε εξαφανιστεί από τις 6/2/2015, βρέθηκε νεκρός σε περιοχή πέριξ της πανεπιστημιακής σχολής στην οποία φοιτούσε στα Ιωάννινα. Έφερε τραύμα στο δεξί του χέρι, ενώ δίπλα του βρέθηκε ένα μαχαίρι ».
Είτε πρόκειται για αυτοκτονία είτε για δολοφονία, είμαστε οργισμένοι για τα βασανιστήρια τα οποία υπέστη ο Βαγγέλης από συμφοιτητές του στη φοιτητική εστία όπου διέμενε και τα οποία βγήκαν στη δημοσιότητα από συγκάτοικο του παιδιού. Για τη ψυχολογική κακοποίηση που υπέστη ένας άνθρωπος, επειδή, ανεξάρτητα από το αν ήταν ομοφυλόφιλος ή όχι, δεν ταίριαζε στα κυρίαρχα κανονιστικά πρότυπα συμπεριφοράς που προάγει μία κοινωνία που δεν ανέχεται οτιδήποτε το «διαφορετικό». Για την κάλυψη που φαίνεται ότι έχουν τα ανθρωπόμορφα κτήνη που εξευτέλισαν την αξιοπρέπεια ενός νέου ανθρώπου από βουλευτή της ΝΔ, όμοια με την κάλυψη που απολάμβαναν τόσα χρόνια από κράτος και παρακράτος ναζιστικές -φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές στις κυβερνητικές θέσεις και τις κρατικές υπηρεσίες. Για τη σιωπή που βασίλευε τόσο καιρό στη φοιτητική εστία από ιθύνοντες και διαμένοντες. Κυρίως για την συνεχιζόμενη αναπαραγωγή από την ελληνική οικογένεια και όλη την κοινωνία της ομοφοβίας, του σεξισμού, της ξενοφοβίας και κάθε άλλης ρατσιστικής και φασιστικής νοοτροπίας που πνίγει τη διαφορετικότητα και την ελευθερία. Εν τέλει για το ίδιο το σύστημα τον καπιταλισμό που βολικά αναπαράγει κάθε είδους διακρίσεις και κοινωνικούς αυτοματισμούς!
Η κάθε μία, ο κάθε ένας μας και όλοι μαζί έχουμε ευθύνη να μην κάνουμε βήμα πίσω απέναντι σε κρούσματα βίας ενάντια σε ομοφυλόφιλους, διεμφυλικούς, γυναίκες και μετανάστες, σε άτομα με ειδικές ανάγκες και «ψυχικά νοσούντες». Έχουμε καθήκον να κόψουμε από τη ρίζα το φασισμό και το ρατσισμό. Επιμένουμε να απλώνουμε το χέρι της συλλογικότητας ,να συζητάμε και να αντιστεκόμαστε σε κάθε αδικία οποιασδήποτε μορφής ! Γι αυτό οφείλουμε μια συγγνώμη στον Βαγγέλη και στον εαυτό μας που δεν καταργήσαμε τις σιωπές ,που δεν έχουμε αλλάξει ακόμα αυτόν τον κόσμο ώστε να ήταν και αυτός μέρος του . Αλλά και μια υπόσχεση :
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου