Πού χώρος για όνειρα?

Είναι δυο χρόνια τώρα που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.
Στριφογυρίζω στο κρεββάτι, πετάω το βιβλίο και μετά από δέκα λεπτά ανάβω πάλι το φως και συνεχίζω το διάβασμα.

Μέσα στο βράδυ οι σκέψεις γίνονται εφιάλτες. Τη στιγμή που ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, ξέρω πως θα έρθουν πάλι όλα στο μυαλό μου και θα ζητάνε εδώ και τώρα λύση.
Αδύνατον να απαλλαγώ από τις πιεστικές καταστάσεις που αντιμετωπίζω τα δυο τελευταία χρόνια καθημερινά. Αδύνατον να μου επιτρέψουν έστω και για ένα βράδυ να νιώσω τη γαλήνη του ύπνου.
Συνεχώς οι ίδιες ανησυχίες. Το παρόν και το μέλλον. Η επόμενη μέρα. Πού θα βρω λεφτά, πώς θα βρω δουλειά, πώς θα επιβιώσω. Οι άμεσες ανάγκες, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, οι άχαρες γιορτές που έρχονται, η υγεία μου, το ασφαλιστικό ταμείο μου που είναι απλήρωτο εδώ και καιρό, τα τηλεφωνήματα από την τράπεζα για το δάνειο, τα αναπάντητα βιογραφικά, η αγγελία για τηλεφωνικές πωλήσεις με ποσοστά.

Πού να βρεθεί χώρος για όνειρα...

Μίνα - Από το "ημερολόγιο ενός ανέργου".