Η «λευκή απεργία» στο Δημόσιο

Του Αλέξη Παπαχελά

Ενα σημαντικό ποσοστό υπαλλήλων σε κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες «έχουν κατεβάσει τα μολύβια» και δεν τελειώνουν καμιά εκκρεμότητα. Πάει ο πολίτης να βγάλει μια άδεια και αντιμετωπίζει την παγερή αδιαφορία του υπαλλήλου, η οποία ενίοτε είναι και προκλητική. Θα ρωτήσετε ασφαλώς «αν έχουν άδικο» αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και το επάγγελμα «δημόσιος υπάλληλος» να απαξιώνεται συστηματικά. Είτε δίκιο έχουν είτε άδικο, κάνουν ζημιά στον τόπο, αλλά και στους εαυτούς τους. Κάθε άδεια που δεν δίνεται ή καθυστερεί μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, τις οποίες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τα δικά τους παιδιά. Κάθε απόφαση που μπλοκάρει μια μικρή –έστω– επένδυση μειώνει τις πιθανότητες να έλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Τα μάτια μας βγάζουμε με αυτές τις συμπεριφορές, με τον ψευτοτσαμπουκά και τη δήθεν εκδίκηση «στο σύστημα». Υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις: νέα παιδιά που συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και σχετικό κέφι, αλλά και οι παλιές καραβάνες στις οποίες στηρίζονται πολλές φορές ολόκληρες υπηρεσίες. Υπάρχουν ακόμη οι νέοι αστυνομικοί ή γιατροί και άλλοι που εργάζονται σκληρά –όπως πάντα– παρά τις μειώσεις στις αμοιβές τους και τις αντίξοες συνθήκες. Πολλοί περίμεναν ότι μετά τις τελευταίες περικοπές θα βλέπαμε μια έντονη αντίδραση, π.χ. ένστολους να σουλατσάρουν με τσιγάρο και φραπέ αντί να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Συνέχισαν να πράττουν το καθήκον τους διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες. Τώρα όμως κάτι πρέπει να γίνει με όσους ταλαιπωρούν τους πολίτες και την κοινωνία με τη «λευκή απεργία» που παρατηρείται σε μεγάλα τμήματα του Δημοσίου. Η πειθαρχική αντιμετώπιση ακραίων συμπεριφορών είναι ίσως αναπόφευκτη. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα όταν έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις. Σε μια κανονική χώρα θα ευχόταν κανείς να παρέμβει η αντιπολίτευση και να ζητήσει να μπει ένα τέρμα στη «λευκή απεργία» που το μόνο που διασφαλίζει είναι την παραλαβή καμένης γης από την επόμενη κυβέρνηση. Στην Ελλάδα της οργής και της κρίσης το μόνο που ελπίζει κανείς είναι να μην καταρρεύσει ο κρατικός μηχανισμός. Ευτυχώς, κάποιοι λίγοι παίρνουν ακόμη σοβαρά τη δουλειά τους.