Με τίτλο «Η ελληνική οικονομική κρίση και η εμπειρία της λιτότητας: μία στρατηγική ανάλυση», το Οικονομικό Ινστιτούτο Levy παρουσιάζει στην ιστοσελίδα του τις προβλέψεις ενός νέου μακροοικονομικού μοντέλου για την Ελλάδα που κατασκεύασαν οι Δ.Παπαδημητρίου, Μιχάλης Νικηφόρος και Gennaro Zezza σε συνεργασίαμε το Παρατηρητήριο Οικονομικών και Κοινωνικών Εξελίξεων του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, όπου κι αποτιμούν τόσο τις πραγματικές τάσεις της οικονομίας με βάση τη τρέχουσα πολιτική της λιτότητας όσο και την εναλλακτική τροχιά που θα μπορούσε να ακολουθήσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Το μακροοικονομικό μοντέλο αυτό ακολουθεί μία εντελώς διαφορετική μεθοδολογία και τα συμπεράσματα που βγάζει είναι αποκαρδιωτικά για την αποτελεσματικότητα της «επεκτατικής λιτότητας» (όπως ονοματίζει τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική), καθώς με τις προσομοιώσεις που ασκεί καταλήγει σε οδυνηρά αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία: νέο άλμα της ανεργίας στο 34% ώς το τέλος του 2016, με παράλληλη συρρίκνωση του ΑΕΠ ώς τις αρχές του ίδιου έτους, χωρίς να είναι και σίγουρη η ανακοπή της ύφεσης το 2016.
Αλλαγή πολιτικής
Το Ινστιτούτο Levy αντιπροτείνει σε αυτή την καταστροφική πολιτική ένα διαφορετικό υπόδειγμα οικονομικής πολιτικής, που θεωρεί ως το μόνο ικανό να βγάλει τη χώρα από τον κατήφορο στον οποίο βρίσκεται. Το νέο μοντέλο βασίζεται στη δημιουργία απασχόλησης ως το βασικό μέσο δημοσιονομικής ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας, δεδομένου ότι ακολουθεί την κεϊνσιανή αντίληψη για την ανάγκη τόνωσης της συνολικής ζήτησης, της οποίας -στην ελληνική τουλάχιστον περίπτωση- κεντρική συνιστώσα είναι η κατανάλωση. Γιατί με ειδικό βάρος πάνω από 75% συμμετοχής στο ΑΕΠ, η κατανάλωση μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε αύξηση το σύνολο του ΑΕΠ της χώρας.
Το Levy εκτιμά ουσιαστικά πως η ελληνική οικονομία έχει εγκλωβιστεί σε ένα είδος παγίδας ύφεσης εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής δημοσιονομικής και εισοδηματικής λιτότητας και της συνακόλουθης πρωτοφανούς αύξησης της ανεργίας που ξεπερνά κάθε ιστορικό προηγούμενο αναπτυγμένης βιομηχανικής οικονομίας, ακόμη και αυτής των ΗΠΑ στη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης της δεκαετίας του '30. Υπογραμμίζει, δε, πως από την παγίδα αυτή της διαρκούς πτώσης της ζήτησης δεν μπορούν να λυτρώσουν ούτε οι καθαρές εξαγωγές, εξαιτίας των διαρθρωτικών παραγωγικών αδυναμιών της οικονομίας. Γι' αυτό και στο εναλλακτικό του σενάριο προτείνει την έξωθεν παρέμβαση στην οικονομία, με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ κάποιων δεκάδων δισ. (όχι των 100 εκατ. του Σόιμπλε), το οποίο δεν θα είναι δάνειο αλλά κανονική βοήθεια προς τη χώρα, στο πλαίσιο της κοινοτικής αλληλεγγύης και της προσπάθειας για αναθέρμανση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου