Ουδείς Αναντικατάστατος

«Οξυγόνο παίρνω από όσους αγαπώ και από τις λέξεις που γράφω»

ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

«Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ» λέω σε φίλες και γνωστούς που χάνουν τη δουλειά τους ο ένας μετά τον άλλον -η αλήθεια είναι ότι όλες οι περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι παραιτήθηκαν από ένα σχετικό «εμπαιγμό» (λιγότερα χρήματα, χειρότερες συνθήκες, περισσότερες παράλογες απαιτήσεις). Και την ίδια ώρα που το λέω,ονειρεύομαι ως κίνητρο, που λείπει καιρό από τη ζωή μου, μια δουλειά που να αγαπώ, μια δουλειά που να κάνω και να απολαμβάνω όπως «τότε». Ανήκω, δυστυχώς, στους κακομαθημένους του συστήματος: έζησα την περίοδο του επαγγελματικού και οικονομικού (αναλογικά, για τα δεδομένα μου πάντα) οργασμού. Δημιουργία, συναδελφικότητα, συναγωνισμός, ανταπόδοση, ανταλλαγή, ευμάρεια, πρόοδος, άνοδος.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ, επιστρέφω σε φράσεις που ξεστομίζαμε όλοι κατά καιρούς και ανά περίσταση. Ασυνείδητα τότε, υποσυνείδητα αργότερα, συνειδητά τώρα. Απολύτως συνειδητοποιημένα καθότι βιωμένα. Όσοι βρεθήκαμε σε εργασίες με την ευρύτερη έννοια «επικοινωνιακές», δηλαδή δημοσιογραφία, διαφήμιση, δημόσιες σχέσεις, μόδα, κουλτούρα, life style με την καλή και την κακή έννοια κ.λπ. βιώσαμε μία, τρόπον τινά, «οικογενειακή» μορφή εργασίας. Αρκεί να ακούσεις τους λόγους ενός ηθοποιού για παράδειγμα, που όταν θα φτάσει σε βήμα για να μιλήσει δημόσια, θα αναφερθεί οπωσδήποτε στο «καλό κλίμα», τη «ζεστή ατμόσφαιρα», την «οικογενειακή αίσθηση». Όλοι οφείλουν την επιτυχία και την πορεία σε αυτή τη μαγική συνθήκη που τους έφερε κοντά, με κοινό στόχο και σκοπό. Όλοι πετυχαίνουν όταν το όραμα είναι κοινό.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ. Τα σύνολα και οι συνεργασίες πάντα αποφέρουν περισσότερα και σημαντικότερα από τις μονάδες -εκτός και αν είσαι ο Πικασό, ο Ρεμπό, ο Τσέχοφ ή ο Γκάτσος. Όμως, πόσο να παραμυθιαστείς προς τον Κοινό αυτό Μέγα Στόχο όταν το όφελος είναι ξεκάθαρα πλέον μονόπλευρο;

ΜΕΤΑΦΕΡΕΙΣ ΑΓΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, κατατρέχεται η ζωή σου από τη δύναμη της δουλειάς σου και της απόδοσής σου αυτή την ώρα που έχει καταλυθεί κάθε κριτήριο αντικειμενικό σχετικά με την πραγματική της αποτελεσματικότητα. Υποβιβάζεσαι διαρκώς μέχρι να χαθείς εντελώς, και εσύ παλεύεις για να ζήσεις, αλλά ταυτόχρονα παλεύεις για να κατανοήσεις πώς γίνεται να αποτυγχάνεις αποδίδοντας τα ίδια -ίσως και περισσότερα και καλύτερα. Τελικά, διακατέχεται όλη σου η ύπαρξη από μια επιβράβευση που διψασμένος αναμένεις.

ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ. ΔΙΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ. Αν δε συμβιβαστείς με τα όποια νέα δεδομένα, θα φύγεις από τη «φαμίλια» εν μία νυκτί και θα αναρωτιέσαι πώς μέχρι χθες ήσουν το ζωογόνο και απαραίτητο στοιχείο μιας -ακαθόριστης τελικά- οικογένειας και σήμερα οι συγγενικές σου ρίζες αφανίστηκαν σαν να μην υπήρχε χώμα από κάτω.

ΟΛΑ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ. Και χάνουμε την αληθινή μας ζωή. Που δεν είναι η δουλειά μας. Σχεδόν ποτέ. Είναι οι άνθρωποι, οι ζωντανές ψυχές κοντά μας και τα ταλέντα ή οι πόθοι μας. Όσοι έχουν την τύχη αυτά να τα κάνουν δουλειά, έχει καλώς. Οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι, θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουμε πιο cool εν τοιαύτη περιπτώσει. Είναι κρίμα να πληγώνεσαι γιατί «κάπου» που ήσουν, θα κάνουν σε δυο μέρες αφότου έχεις φύγει σαν μην ήσουν ποτέ.

ΝΕΟΤΕΡΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΟΞΥΓΟΝΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ. Τώρα ξέρω πως μόνο τα χρήματα πήγαζαν από εκεί. Οξυγόνο παίρνω από όσους αγαπώ και από τις λέξεις που γράφω -όταν είμαι τυχερή να υπάρχει λόγος να τις γράψω.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία: από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.ά.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

doctv.gr