Ανεργία

Η λέξη αυτή με πονάει. Όταν έμεινα άνεργος, λόγω της οικονομικής κρίσης, προσπάθησα να κρύψω τη  στενοχώρια μου, από τα μέλη της οικογένειας μου. Πως να πεις σε παιδιά που σε εμπιστεύονται και περιμένουν από σένα, ότι δεν υπάρχουν χρήματα, όχι μόνο για παιχνίδια, αλλά ούτε για φαγητό;

Το να μην είσαι «νέο μοντέλο» σκλάβου είναι επίσης πρόβλημα. Οι εργοδότες ζητάνε όλο και πιο νέους, με όλο και περισσότερα προσόντα. Το να θέλεις τον καλύτερο για τη δουλειά σου, είναι φυσικό και θεμιτό. Οι άνθρωποι όμως πρέπει να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς. Εφόσον κάποιος εργοδότης θέλει νέο άνθρωπο με πτυχία, ξένες γλώσσες, γνώση, Η/Υ, δίπλωμα οδήγησης, επαγγελματική εμπειρία κλπ, θα πρέπει κανονικά, να δώσει σε αυτόν τον υπάλληλο και αποδοχές που αντιστοιχούν σε αυτές τις ικανότητες.

Δυστυχώς όχι μόνο δεν πληρώνονται περισσότερο, αλλά έχουμε ένα απίστευτο όργιο εκβιασμών, που αποσκοπούν στη μετατροπή του εργαζόμενου σε δούλο. Έτσι η ύπαρξη οικογένειας θεωρείται επιβαρυντικό στοιχείο, ενώ ο εργάτης είναι υποχρεωμένος να δουλεύει όσες ώρες θέλει ο εργοδότης, να πληρώνεται όσο θέλει το αφεντικό και όταν αποφασίσει ο επιχειρηματίας.

Η κατάσταση είναι γνωστή. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων οδήγησε στην απελπισία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη στον κόσμο, μειώνονται οι απαιτήσεις για καλύτερη ζωή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το καπιταλιστικό καθεστώς, έχει ορισμένες απάνθρωπες απόψεις για τον εργαζόμενο. Θεωρεί ότι ο εργαζόμενος δεν είναι άνθρωπος αλλά καταναλωτής και ταυτόχρονα προϊόν. Αυτό για τους κεφαλαιούχους σημαίνει, ότι δεν πρέπει να μπλέξεις την ηθική με τις δουλειές. Το κυνήγι του κέρδους, το οποίο είναι το απόλυτο «φετίχ» του πλουτοκράτη, δεν επιτρέπει φιλανθρωπία και συναισθηματισμούς.

Ακριβώς το κέρδος με κάθε κόστος είναι εκείνο που δημιουργεί την κρίση. Ο καπιταλισμός ξέρει μόνο να παράγει και να καταναλώνει. Παίρνει το φθηνό εργατικό προϊόν από τον παραγωγό και το πουλάει ακριβότερα. Αυτή η διαφορά στην τιμή, οδηγεί σε συσσώρευση πλούτου. Θα περίμενε κάποιος με τόσα χρήματα, να σβήσει η δίψα για νέα κέρδη. Όμως η απληστία καλλιεργείται έντονα σε τέτοιο περιβάλλον.

Όταν ο μεγαλοαστός έχει κέρδη, προσπαθεί να τα αυξήσει. Όσο περισσότερα έχει, τόσο περισσότερα θέλει. Δείτε τους πολιτικούς μας και τους δανειστές τραπεζίτες. Ζητάνε συνέχεια όσο μπορούν περισσότερα. Δεν πρόκειται να σταματήσουν όσα και αν πάρουν. Μάλιστα, όσο περισσότερα δίνουμε, τόσο τους ανοίγει η όρεξη, να γίνουν πιο αδίστακτοι.

Ο ανταγωνισμός για το κέρδος έχει κάποιες προϋποθέσεις. Την ανισότητα. Το χρήμα στον καπιταλισμό συγκεντρώνεται στα χέρια ελάχιστων. Οι μικροί και αδύναμοι οικονομικά, στραγγαλίζονται. Ακριβώς για να υπάρχει μεγαλύτερο περιθώριο κερδών. Οι επιχειρήσεις κλείνουν επίτηδες για να δημιουργηθούν μονοπώλια. Οι νόμοι του μνημονίου αυτό το σκοπό έχουν. Τη συγχώνευση των μικρών και μεσαίων εταιριών σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Εταιρίες που θα ελέγχουν τις τιμές. Ο ανταγωνισμός, που επικαλούνται οι νεοφιλελεύθεροι, υπάρχει, αλλά λειτουργεί εις βάρος του τελικού καταναλωτή.

Όταν αφανίζεται ο ανταγωνιστής, τότε μπορείς να αυξήσεις όσο θες την τιμή ενός απαραίτητου προϊόντος, όπως συμβαίνει ήδη στα γαλακτοκομικά, αφού οι καταναλωτές δεν μπορούν να το προμηθευτούν από αλλού.

Όταν κλείνουν οι επιχειρήσεις μένουν στο δρόμο εργαζόμενοι. Τόσο πρώην επιχειρηματίες όσο και εργάτες ή υπάλληλοι. Όλοι αυτοί, λόγω της δύσκολης οικονομικής τους κατάστασης, είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν μειώσεις στο μισθό, αυξήσεις στο ωράριο, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, προκειμένου να επιβιώσουν. Ο ανταγωνισμός τώρα μεταφέρεται μεταξύ των εργαζόμενων. Οι νεοφιλελεύθεροι βρικόλακες λεν υποκριτικά ότι η μείωση των μισθών αποσκοπεί στην ανταγωνιστικότητα και τη μείωση της ανεργίας! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ αυτό.

Ένα προϊόν, το οποίο είναι απαραίτητο στον άνθρωπο πχ γάλα, δημιουργεί ανελαστική ζήτηση. Δηλαδή θα αναγκαστούμε να το αγοράσουμε ακόμα και με αυξημένη τιμή. Αλλιώς τα παιδιά μας δε θα τραφούν. Η μείωση των ημερομισθίων δεν μειώνει την τελική τιμή των προϊόντων. Αντίθετα την αυξάνει. Όπως εξηγήσαμε νωρίτερα η συσσώρευση πλούτου δημιουργεί απληστία και όχι μόνο.

Οι πλούσιοι έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μειώσουν το κέρδος τους, ακόμα και αν οι παραγωγοί δώσουν το προϊόν τζάμπα. Είναι απλό το γιατί. Μειώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων μειώνεται το συνολικό χρήμα που κυκλοφορεί στην αγορά. Ο τζίρος πέφτει.

Δηλαδή γενικά οι άνθρωποι αγοράζουν λιγότερα και μάλιστα δίνουν έμφαση στα απολύτως αναγκαία. Για να μείνουν σταθερά τα κέρδη της εταιρίας αφού μειώνονται οι πωλήσεις, οι επιχειρηματίες τι κάνουν; Ανεβάζουν τις τιμές! Μειώνουν έτσι τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στο εμπόρευμά τους, αλλά από την άλλη κρατούν, ή αυξάνουν τα κέρδη. Δεν τους ενδιαφέρει αν οι άνθρωποι πεινάνε, αλλά πόσα χρήματα μπήκαν στα ταμεία.

Όσο περισσότεροι άνεργοι υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερο περιθώριο έχει κάποιος κεφαλαιούχος να ζητήσει εκβιαστικά μείωση αποδοχών και άρα να έχει πιο πολλά κέρδη. Οι εργάτες, με το φόβο της απόλυσης κάνουν τα πάντα. Υποτάσσονται, δουλεύουν και τις αργίες, απεμπολούν δικαιώματα, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Το μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό που κερδίζει από την ανεργία.Ο φασισμός, ο καρκίνος της ανθρώπινης φύσης, βρίσκει πρόσφορο έδαφος.

Ο εργαζόμενος, μην μπορώντας να βλάψει τους υπευθύνους της μιζέριας, στρέφει την οργή του στον πιο αδύναμο, στα θύματα της οικονομικής και μιλιταριστικής πολιτικής. Θεωρεί έτσι τον άλλο, ιδιαίτερα τον ξένο, ανταγωνιστή στην εύρεση εργασίας και επομένως αντίπαλο. Ο φόβος για ότι αγνοούμε, καλλιεργείται έντεχνα από τα φασιστικά ΜΜΕ, για να μην αντισταθούμε στους πλουτοκράτες, στους πραγματικούς υπεύθυνους για τη φτώχεια. Ο καπιταλισμός δημιουργεί αθλιότητα. Τεράστιες μάζες φτωχών ανθρώπων αναγκάζονται να ψάξουν αλλού δουλειά.

Για να δουλέψουν ανασφάλιστοι, μιας και ήρθαν «παράνομα» στη χώρα. Ακριβώς στο «παράνομα» υπάρχει το κόλπο. Πίσω από τα κυκλώματα δουλεμπόρων υπάρχουν μπάτσοι, υπάλληλοι, επιχειρηματίες. Αυτοί φέρνουν πεινασμένους για να τους εκμεταλλευτούν. Θα δουλέψουν χωρίς κανένα δικαίωμα, ακριβώς γιατί για το κράτος δεν υπάρχουν. Η Αριστερά συμπαραστέκεται στα θύματα. Οπουδήποτε και αν έχουν γεννηθεί.

Η Αριστερά καλείται σήμερα από το λαό να κυβερνήσει. Μην ακούτε τα φερέφωνα. Ο κόσμος θέλει ουσιαστική αλλαγή. Ακριβώς αυτό υπόσχονται και οι Αριστεροί και οι Αναρχικοί. Άσχετα με τις επιμέρους διαφορές, συμφωνούμε όλοι, ότι αυτό το σύστημα είναι άδικο, πηγή διαφθοράς και επικίνδυνο γα το σύνολο.

Αυτό που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται, είναι ένα πρόγραμμα από τον κάθε πολιτικό φορέα, που με σαφήνεια θα παίρνει θέση απέναντι στα προβλήματα. Χρειάζονται συγκεκριμένες δεσμεύσεις και υποδείξεις.

Για πολλά χρόνια τα κόμματα εξουσίας, άρπαξαν την ψήφο του λαού με το ρουσφέτι. Τάζοντας διορισμό στο δημόσιο νόθευαν το εκλογικό αποτέλεσμα. Σήμερα κάνουν ακριβώς το ίδιο. Για μένα, η απάτη με την αγοραπωλησία ελπίδας, όσον αφορά τη δουλειά, είναι το ίδιο επικίνδυνη με κάθε μορφής προβοκάτσια, οποιουδήποτε ανεγκέφαλου φασιστοειδούς.

Πρέπει λοιπόν να πούμε πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, πού θα γίνουν, με ποιο τρόπο. Ακόμα  γιατί η αύξηση μισθών που λέει η Αριστερά, είναι απόλυτα εφικτή και εφαρμόσιμη. Ο αγώνας μας είναι διαρκής.

Με χαρά βλέπω ότι όλο και περισσότεροι έρχονται στην Αριστερά. Επίσης ότι καθημερινά έχουμε νίκες. Μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα αποτελέσματα των αγώνων μας θα φανούν σύντομα. Καλή συνέχεια.