Ανεργία: Λύση ο πολιτισμός

της Γεωργίας Μόσχοβου 

Η απορρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας από την διαρκώς αυξανόμενη τάση των δεικτών ανεργίας στη χώρα αποτελεί μια δυσάρεστη πλην όμως απτή -πλέον- πραγματικότητα της εποχής που διάγουμε.
Αναντίρρητα, ένα από τα σπουδαιότερα προβλήματα, που απαιτεί άμεσες, καινοτόμες λύσεις πριν λάβει ακόμα τραγικότερες διαστάσεις πυροδοτώντας μια σειρά άγνωστων αλλά σίγουρα δυσβάσταχτων συνεπειών όχι μόνο για τους ίδιους τους ανέργους αλλά ευρύτερα για το κοινωνικό σύνολο και το κράτος.
Μολονότι οι περισσότεροι θα αναζητήσουν τη λύση στο «μέλλον», το παρελθόν μοιάζει σ’ αυτή την περίπτωση να μας χτυπά δειλά την πόρτα. Σπαρμένη από αρχαίους θησαυρούς, όπως έχει άλλωστε λεχθεί επανειλημμένα, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο αυτό το σύνθετο ζήτημα. Η αξιοποίηση και ανάδειξη των πάμπολλων αρχαιολογικών χώρων που διαθέτουμε, η κατάλληλη διαφήμιση των νεοαναδειχθέντων σε εσωτερικό και εξωτερικό, η παράταση του ωραρίου λειτουργίας τους και η βελτίωση του οδικού δικτύου για εύκολη πρόσβαση σ’ αυτούς θα εξασφάλιζε απασχόληση σε πλήθος εργαζομένων όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων καθώς και περισσότερα κρατικά έσοδα, αν τελικά αυτό είναι το κατεξοχήν ζητούμενο.
Κανείς δεν μπορεί -νομίζω- να διαφωνήσει αναφορικά με το ότι οι αρχαιολογικοί μας χώροι -και όχι μόνο οι πλέον γνωστοί από αυτούς (βλ. Ακρόπολη, Κνωσός, Ολυμπία, Δελφοί κ.α.)- προσελκύουν το ενδιαφέρον χιλιάδων αν όχι εκατομμυρίων τουριστών τον μήνα, ο σκοπός της άφιξης στην Ελλάδα πολλών από τους οποίους είναι κυρίως η επίσκεψη σε αυτούς τους χώρους. Ουκ ολίγες φορές έχουμε ακούσει τουρίστες να δηλώνουν «ήταν όνειρο ζωής να επισκεφθώ την Ελλάδα, όπου άκμασε ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς». Κανείς δεν μπορεί ωστόσο να αμφισβητήσει και το γεγονός ότι αυτοί ακριβώς οι χώροι δεν τυγχάνουν της αντιμετώπισης που θα τους άρμοζε ή έστω της αντιμετώπισης που θα τύγχαναν σε μια άλλη πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα.
Φυσικά η υλοποίηση όσων προαναφέρθηκαν προϋποθέτει τη διάθεση ενός αξιόλογου χρηματικού ποσού, το οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να διαθέσει ένα κράτος που καθημερινά φλερτάρει με ιδέες τρομακτικές, όπως μια πιθανή χρεοκοπία. Πριν όμως απορρίψουμε εξ ορισμού αυτή την ιδέα, πριν πετάξουμε άλλη μια πρόταση στο καλάθι των αχρήστων, ας σκεφτούμε λίγο ακόμα. Όσο τολμηρό κι αν ακούγεται, το κράτος θα μπορούσε ακόμα και να επινοικιάσει σε ιδιώτες κάποιους τέτοιους χώρους τουλάχιστον τον πρώτο καιρό με πολύ καλό αποτέλεσμα (αναζωογόνηση των τοπικών κοινωνιών, νέες θέσεις εργασίας, έσοδα από φόρους, προσέλκυση τουριστών). Μελλοντικά θα μπορούσε βέβαια να αναλάβει το ίδιο αυτόν τον ρόλο.
Καθώς όμως δε θα ήταν σωστό να στηριχθούμε μόνο στους προγόνους μας καλό θα ήταν να αναλάβουμε και εμείς νέες πρωτοβουλίες. Έτσι, μπορούν να δημιουργηθούν στην ευρύτερη περιοχή των αρχαιολογικών χώρων άλλα τουριστικά θέλγητρα και πλήθος επιχειρήσεων που θα εξυπηρετούν τους επισκέπτες. Ας φροντίσει το κράτος να ενθαρρύνει τέτοιου είδους κινήσεις και επιχειρηματικές δράσεις μειώνοντας λ.χ. τον φόρο για αυτές τις περιπτώσεις. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις φυσικές ομορφιές και τις ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες της χώρας μας θα συντελέσουν σε τουριστική κίνηση όλο τον χρόνο, ανάπτυξη των μαραζωμένων τοπικών κοινωνιών και οικονομιών, ακόμα και αύξηση του πληθυσμού της επαρχίας. Η πτώση του δείκτη ανεργίας θα αποτελέσει κατ’ αυτόν τον τρόπο φυσιολογικότατη συνέπεια.
Οι βιαστικοί θα κουνήσουν απαξιωτικά το κεφάλι... Μακάρι κάποτε να συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες της ύπαρξης τόσων ανέργων! Οι ιθύνοντες θα σπεύσουν να ισχυριστούν πως «Εδώ έγιναν άλλα κι άλλα! Αυτό θα μας σώσει; Δε γίνεται! Δε γίνεται!!!». Μακάρι κάποτε να αλλάξουν στάση! Για το καλό όλων!
Σημείωση: Τις προτάσεις αυτές κατέθεσα και πριν δύο χρόνια στη Βουλή των Ελλήνων μέσω της διαδικασίας επιλογής έφηβων βουλευτών αλλά προφανώς δεν έτυχαν της ανάλογης προσοχής από την επιτροπή αξιολόγησης.
*Η Γεωργία Μόσχοβου είναι πρωτοετής φοιτήτρια Φιλολογίας Πατρών