Η Γενιά του Πολυτεχνείου

Γράφει ο blogger Γ.Χ.Μ.

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία στο τοίχο και μια γνώριμη μουσική να παίζει στο ραδιόφωνο. Κοιτάζεις τον καθρέπτη σου και προσπαθείς πίσω από τους άσπρους κροτάφους και τη μικρή κοιλίτσα να δεις εκείνο το νεαρό επαναστάτη, που χρόνια πριν κρεμόταν πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, ζητώντας τα αυτονόητα, να δεις πίσω από τη κομψή κυρία με το ακριβό ταγεράκι και την ασορτί τσάντα και γόβα, εκείνη τη νεαρή κοπέλα που αναψοκοκκινισμένη από το όνειρο ζητούσε τα αυτονόητα.

Το παιδί σου σήμερα, ένας ταλαίπωρος μεσήλικας, χαμένος και αποχαυνωμένος, ανάμεσα σε όρους δυσνόητους οικονομικούς, τούρκικα σήριαλ και αμερικάνικο life style. Κοιτάς τον καθρέπτη και σκέφτεσαι το σύντομο λογύδριό σου για τη μέρα, το σπάσιμο της φωνής την κατάλληλη χρονική στιγμή και το δάκρυ που με κόπο θα προσπαθήσεις να κρύψεις την ώρα του προσκλητηρίου. Ήσουν κι εσύ εκεί. Δαφνοστεφανομένος  από την ιστορία. Χιλιοτραγουδισμένος και χιλιοτιμημένος. Ήσουν κι εσύ εκεί. Είσαι και σήμερα εδώ. Τότε δεν ήξερες, ή ήξερες;, και πάλευες και αγωνιζόσουν για τα αυτονόητα. Σήμερα τα καταργείς. Πώς πρόδωσες τόσο πολύ το χθες σου; Πώς έγινε το σήμερά σου ίδιο με αυτών που αντιμαχόσουνα; Πώς χάθηκες;