Η χούντα των συνταγματαρχών αποτελεί πλέον μια σελίδα ιστορίας , με τους πρωταγωνιστές εν ζωή. Δεν ξέρω πόσοι αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία , πόσοι έκαναν καριέρα κατά τη διάρκεια της χούντας και πόσοι απλά σιώπησαν, πάντως οι πρώτοι είναι πολλοί λιγότεροι..
Δεν κατακρίνω εδώ όσους δεν αντέδρασαν τότε, κατανοώ την ανθρώπινη φύση, τους φόβους, την οικογένεια, το βόλεμα. Δεν κατακρίνω και αυτούς που συνεργάστηκαν, αν θέλετε, με τη χούντα των συνταγματαρχών, άνθρωποι μικροί και ταπεινοί, τιποτένιοι.
Εδώ θέλω να πω γι αυτούς, που ενώ συνεργάστηκαν, ενώ βολεύτηκαν, ενώ δεν αντέδρασαν , σήμερα έχουν το θράσος να «ανήκουν στη γενιά του πολυτεχνείου» να δηλώνουν δημοκράτες και να ασχολούνται ενεργά με το δημόσιο βίο, πρεσβεύοντας δήθεν τα Δημοκρατικά ιδεώδη. Γι αυτούς μόνο μια λέξη: Ντροπή.
Θέλω να μιλήσω όμως και γι αυτούς που αγωνίστηκαν πραγματικά, γι αυτούς που έφεραν τη Δημοκρατία και δεν εξαργύρωσαν ποτέ των αγώνα τους. Γι αυτούς που η ζωή συνέχισε να κυλά ήρεμα, αναπνέοντας απλά τον αέρα της ελευθερίας. Γι αυτούς που δεν τους αποδόθηκαν τιμές γιατί δεν τις διεκδίκησαν. Για αυτούς μια λέξη: Μπράβο!!
Σε μια ιδανική κοινωνία πάντως, σε μια πραγματική δημοκρατία, έπρεπε να είναι γνωστοί όλοι, έπρεπε να μας ενδιαφέρουν όλοι, και οι αγωνιστές και οι υποκριτές!! Οι πρώτοι παράδειγμα προς μίμηση, οι δεύτεροι παράδειγμα προς αποφυγήν
του Γιώργου Μακράκη
Η γενιά του Πολυτεχνείου, ήρθε να εξαργυρώσει απο μόνη της την ανοιχτή επιταγή της ελευθερίας με ενα ξεπούλημα της χώρας στην Ευρώπη. Θα θαυμάσω τους άγνωστους αγωνιστές και θα τους μνημονεύσω. Αυτούς τους πολλούς , τους δήθεν δεν τους θέλω πια. Πως να μιλήσω στα παιδιά μου για την γενιά του πολυτεχνείου που τώρα τους γκρεμίζει τα όνειρα και τους ψαλιδίζει τα φτερά; τι να τους πω; για το σύνθημα ψωμί παιδεία ελευθερία όταν η ανεργία καλπάζει, όταν σήμερα χαζεύοντας πριν την πορεία είδα έναν άνθρωπο να μαζεύει απο κάτω σ ένα χαρτάκι κάτι πατημένα πατατάκια και να τα τρώει; για ποιά παιδεία να μιλήσω; την χωρίς βιβλια ; για τους δασκάλους και τους καθηγητές που κοιτούν το ρολόι ποτε θα σχολάσουν και τους βάζουν να μάθουν όλη την ιστορία σ ενα βράδυ; Για ποιά ελευθερία να πω όταν φιμώνεται ο λόγος; οταν τα μμε κατευθύνουν τα πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗμουν μικρή όταν στην πρώτη επέτειο με πήρε ο αδελφός μου απο το χέρι και με πήγε στο Πολυτεχνείο. Μου εξήγησε και είδα. Τότε υπήρχε ακόμα μια σχετική αγνότητα. Ηταν οι μάνες των παιδιών που χάθηκαν ήταν τα ίδια τα παιδιά. Τώρα ποιόν να πάω πού; να δεί τι; Τα παιδιά τα βιώνουν μέσα απο τον ρατσισμό των ενηλίκων, απο την δυστυχία στα πρόσωπα , την απογοήτευση. Οχι αδελφέ δεν θέλω άλλο τέτοιο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Θέλω το αγνό ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ του 1973 που στόχευε στα ιδανικά στην ελευθερία και την αλήθεια...