Ανεργία και απογοήτευση τα αιτία των ταραχών στη Βρετανία γράφει η εφημερίδα
Η ανεργία αλλά και η απογοήτευση που γεννά η πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον διογκώνουν τον θυμό της βρετανικής νεολαίας, αναφέρει σε σημερινό του άρθρο ο συντάκτης των New York Times Λάντον Τόμας.
Πολιτικοί, στελέχη της αστυνομίας και κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων έσπευσαν να περιγράψουν την κατάσταση ως ξέσπασμα εγκληματικότητας και αναρχίας. Ομως τους διέφυγε μια άλλη πτυχή: ότι όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι βίαιες αντιδράσεις στρέφονται κατά των κυβερνήσεων και των μέτρων λιτότητας.
Ο Τζακ Φιν, ένας 16χρονος από το Φίντσλεϊ που παρακολούθησε από κοντά αλλά δεν συμμετείχε στα επεισόδια παραδέχεται: «ξέρω πολλούς που είδαν τι γίνεται στην τηλεόραση και σκέφτηκαν να κατέβουν στους δρόμους για να κλέψουν κινητά».
Στην πραγματικότητα οι ταραχές αντικατοπτρίζουν κάτι βαθύτερο: την αλλοτρίωση και την απελπισία που πλήττει πολλούς νέους στη Βρετανία. Σε μια χώρα όπου ένα εκατ. νέοι ηλικίας 16-24 ετών είναι επισήμως άνεργοι. Ποσοστό που είναι το υψηλότερο από τα μέσα της δεκαετίας του '80.
Η περίπτωση ενός από αυτούς που συμμετέχουν στα γεγονότα, του Λιούις Τζέιμς, είναι χαρακτηριστική. Κραδαίνει μια μπλούζα αξίας 120 λιρών που μόλις έκλεψε. Είναι 19 χρονών κι όμως έμαθε μόλις πριν από τρία χρόνια να διαβάζει. Ζει με τη μάνα του (ο πατέρας του έχει πεθάνει από τα ναρκωτικά) σε μία από τις εργατικές κατοικίες του βόρειου Λονδίνου με επιδοτούμενο από την κυβέρνηση ενοίκιο. Λαμβάνει κάθε δύο εβδομάδες επίδομα 76 λιρών (87 ευρώ) ως άνεργος, καθώς δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να βρει καμία δουλειά. «Κανείς δεν μου έδωσε ποτέ μια ευκαιρία. Είμαι οργισμένος με τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα» λέει ο ίδιος. Διαμαρτύρεται γιατί «μας δίνουν όσα χρήματα χρειάζονται μόνο για να τρώμε και να βλέπουμε τηλεόραση» ενώ προσθέτει ότι έχει πια βαρεθεί να ψάχνει δουλειά.
Πράγματι οι μαθητές από τα φτωχότερα στρώματα που είναι συχνά και οι πιο «δύσκολοι» δεν έχουν τις ευκαιρίες που χρειάζονται, σημειώνει ο Τζόναθαν Πόρτες, διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών.
Οι δάσκαλοί τους πιέζονται με τη σειρά τους να επιτύχουν τους καθορισμένους «εκπαιδευτικούς στόχους» που επικεντρώνονται παραδόξως στους μαθητές με περισσότερα κοινωνικά εφόδια και μεγαλύτερες μαθησιακές ικανότητες.
Απογοητευμένοι, λοιπόν, όσοι δεν μπορούν να συνεχίσουν προτιμούν απλώς να «πέσουν». Καθώς οι εργοδότες ζητούν όλο και περισσότερα προσόντα για να προσλάβουν κάποιον υπάλληλο αυτά τα παιδιά δεν έχουν καμία τύχη, συμπληρώνει ο Πόρτες. Ασφαλώς η πολιτική περιορισμού των δημοσίων δαπανών και η οικονομική στασιμότητα δεν βοηθάει την κατάσταση. Ο αριθμός των άνεργων νέων έχει διπλασιαστεί σε σχέση με το 2008 φτάνοντας πλέον το 20%.
Eνα από τα προγράμματα που έκοψε πρόσφατα η κυβέρνηση ήταν αυτό που επιδοτούσε τους νέους από τα χαμηλότερα στρώματα να παραμείνουν στο σχολείο παρέχοντας εβδομαδιαίο βοήθημα 30 λιρών. Oμως ούτε και οι συνομήλικοι των «ταραξιών» αντιλαμβάνονται αυτές τις πράξεις. «Είναι γκάνγκστερ, θέλουν απλώς να ληστέψουν» δηλώνει ένας 17χρονος από το Λονδίνο.
Ο χαρακτηρισμός δεν εξοργίζει τον 19χρονο Λιούις. Προσθέτει μόνο ότι έχει εγκαταλείψει τη συμμορία στην οποία βρισκόταν, έχει σταματήσει να καπνίζει μαριχουάνα και ότι δεν είναι άπληστος. «Εκλεψα μόνο μία μπλούζα από αυτές που βρήκα μπροστά μου» λέει χαρακτηριστικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου