Το Ζήτημα της Αγανάκτησης

Το ποτήρι ξεχείλισε -χωρίς την τελευταία σταγόνα- η φτώχεια και η εξαθλίωση επεκτείνεται, η ανεργία αυξάνει, ο φόβος περισσεύει, η αβεβαιότητα έγινε το μόνο βέβαιο, και η αγανάκτηση, μοιραία, βγήκε στο δρόμο! Και βγήκε όπως είναι: βουβή, θορυβώδης, οργισμένη, μουδιασμένη, μαζική, αγανακτισμένη μα και λίγο αισιόδοξη..

Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή τη φορά χωρέσαμε πολύ αγανάκτηση… Γεμίσαμε, μπουχτίσαμε, σκάσαμε, μα λέγαμε χωράει λίγο ακόμη, έχει ακόμη λίγο τόπο η οργή, κρατάει λίγο ακόμη η προσδοκία, δε μπορεί, κάποιος θα μας σώσει και θα το μάθουμε από τον καναπέ μας, βλέποντας τις ειδήσεις του MEGA! Μα το φως στο τούνελ δεν φαινότανε, οι θυσίες ενός έτους όχι μόνο δεν έφεραν αποτέλεσμα, μα ζητούσαν κι άλλες θυσίες, κι άλλη απορύθμιση στις εργασιακές σχέσεις, κι άλλες περικοπές μισθών, κι άλλους φόρους, κι άλλα λουκέτα στις επιχειρήσεις, κι άλλη ανεργία, και μεγαλύτερη φτώχεια, και άλλα πολλά…Κι όλα αυτά έβγαλαν την αγανάκτηση στις πλατείες... Και τώρα που βγήκε έξω η αγανάκτηση –φοβήθηκαν, δε φοβήθηκαν, δεν ξέρω- σίγουρα παραξενεύτηκαν, σίγουρα εξεπλάγησαν. Μα καλά, ξύπνησαν; Μπα, όνειρο θα είναι, να συνεχίσουμε τις περικοπές είπαν…. Μα η αγανάκτηση συνεχίζεται, και μπορεί να γίνει εφιάλτης.

Το Ζήτημα, βέβαια, είναι η αγανάκτηση να πάρει σάρκα και οστά, να πάρει μια κατεύθυνση, να διαμορφώσει πρόταση. Αυτό είναι το δύσκολο, αυτό είναι ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ. Όπως έλεγε ο Ελ. Βενιζέλος «επανάσταση είναι όταν γκρεμίζει και ανοικοδομεί». Φοβάμαι πως ο ελλοχεύει ο κίνδυνος της εκμετάλλευσης του κινήματος των αγανακτισμένων, πως κάποιοι πεφωτισμένοι πολιτικοί θα προσπαθήσουν να ηγηθούν και να οδηγήσουν τη μάζα, κάποιοι θα προσπαθήσουν να τη σαμποτάρουν, κάποιοι θα προσπαθήσουν να την καπηλευτούν. Θέλει πολύ δουλειά και συνεχή δουλειά για να αποφέρει οφέλη αυτή η ιδιότυπη άμεση δημοκρατία. Πρώτο χρέος, όπως θα έλεγε ο Ν. Καζαντζάκης, πρώτο χρέος του κινήματος, λοιπόν, πρέπει να είναι η κάθαρση του πολιτικού συστήματος, να απολογηθούν οι ένοχοι, που διόρισαν(στην επιχείρησή τους;), που κορόιδεψαν, που μετέθεσαν στρατιώτες, που έκαναν προϊστάμενους χωρίς προσόντα, που μοίρασαν επιδοτήσεις στους ημέτερους, που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα στις δημόσιες σχέσεις για να χτίσουν το πολιτικό τους μέλλον, που τους πληρώνουμε κινητά τηλέφωνα για να στέλνουν μαζικά ευχές στο εκλογικό σώμα!, που νόμισαν πως το κράτος ήταν φέουδο δικό τους, που δεν δημιούργησαν προοπτικές ανάπτυξης, που δεν σεβάστηκαν τον λαό, που μεγαλούργησαν στις πλάτες του λαού, δημιουργώντας ένα σάπιο πολιτικό σύστημα βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις. Να πληρώσουν με το πολιτικό πρόστιμο της απομόνωσης! Δεύτερο χρέος, να υπάρξει εκείνη η θεσμική αλλαγή που θα αποτρέπει στο μέλλον φαινόμενα αλαζονείας, ωχαδερφισμού και ιδιοτέλειας όσων ασκούν δημόσια εξουσία. Να αμείβονται, για παράδειγμα, με το βασικό μισθό όσοι ασκούν δημόσια εξουσία και να τους παρέχονται όλες εκείνες οι διευκολύνσεις που είναι απαραίτητες για το έργο τους, και όχι να έχουν και ανώτατους μισθούς και επιπλέον όλες τις διευκολύνσεις. Να απαγορευτεί, η επανεκλογή σε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα(βλέπε αρχαία Ζάκρος), Να απαγορευτεί η επανεκλογή σε όσους έχουν εκτίσει δυο θητείες, οπουδήποτε, κ.α. Παράλληλα, πρέπει να απαιτήσουμε την αναδιάρθρωση του χρέους, τη διαγραφή του χρέους, κάτι τέλος πάντων ρεαλιστικό, μιας και όπως υποστηρίζουν ειδικότεροι εμού, αλλά και η κοινή λογική, τα νούμερα δε βγαίνουν. Τελευταίο χρέος, να συνεχίσουμε να είμαστε ξύπνιοι, να συνεχίσουμε να νοιαζόμαστε για το κοινό καλό, να αναλάβουμε τη συν-ευθύνη, να εργασθούμε με πάθος και όραμα, να αποβάλλουμε τη νοοτροπία της λαμογιάς που μας δίδαξαν οι πολιτικοί μας, αλλά και εμείς ανταποκριθήκαμε, να απαλλαγούμε από τη νοοτροπία του καναπέ, να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας, να αξιοποιήσουμε τις ικανότητές μας, να παρακολουθούμε, να ελέγχουμε και να πατάσσουμε αποφασιστικά κάθε πρόβλημα εν τη γενέσει του.