Η Ελλάδα βιώνει κραχ ανεργίας

Η Ελλάδα βιώνει κραχ ανεργίας, λέει ο Σάββας Ρομπόλης

Συνέντευξη στο in.gr

Ήδη από το πρώτο τρίμηνο του 2011 οι απασχολούμενοι στη χώρα είναι λιγότεροι από τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό συνθήκη που συνιστά «κραχ ανεργίας» εξηγεί o Σάββας Ρομπόλης καθηγητής Πανεπιστημίου και επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας των δύο μεγαλύτερων συνδικάτων της χώρας, στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του στο in.gr.

Λίγες ημέρες μετά την Πρωτομαγιά και ώρες πριν την νέα γενική απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τονίζει ότι φέτος το βασικό μήνυμα για σταθερή δουλειά με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και αξιοπρεπές εισόδημα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, με τις προβλέψεις για την εξέλιξη της ανεργίας, αλλά και για την ποιότητα της όποιας απασχόλησης τα επόμενα χρόνια να είναι εφιαλτικές.

Με την κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης «σ' ένα πρότυπο καπιταλισμού ασιατικού τύπου» θα αυξάνεται, όπως υποστηρίζει, ο αριθμός των ανθρώπων που θα ζουν σε συνθήκες φτώχειας παρά το γεγονός ότι θα έχουν εργασία, ενώ προειδοποιεί ότι στην αύξηση των φτωχών θα συμβάλλει και η επικείμενη σύνδεση των επιδομάτων με εισοδηματικά κριτήρια.

Ο καθηγητής Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εισάγει ακόμη την έννοια της «άνεργης ανάκαμψης» εξηγώντας ότι με την ακολουθούμενη οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας, οπότε η όποια -έστω μικρή- ανάκαμψη όποτε και αν αυτή έρθει δεν θα συνδυαστεί με ουσιαστική μείωση της ανεργίας.

Δεδομένων των παραπάνω, οργή προκαλεί ότι ακόμη και τώρα που η ύφεση έχει χτυπήσει κόκκινο και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πραγματική ανεργία 22% στο τέλος του έτους, που σημαίνει ότι περισσότεροι από 1.000.000 άνθρωποι δεν θα έχουν δουλειά, το επίσημο κράτος δεν φαίνεται να αξιοποιεί τα εργαλεία που έχει στα χέρια του προκειμένου να αναδιοργανώσει και να αξιοποιήσει καλύτερα την παραγωγική βάση δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, συνθήκες ανάπτυξης και αναδιανομής του εισοδήματος.

Όπως επιβεβαιώνει ο κ. Ρομπόλης, οι κυβερνήσεις δεν αξιοποίησαν ποτέ τις εξειδικευμένες πάνω σε αυτά τα θέματα μελέτες και συγκεκριμένες προτάσεις του Ινστιτούτου. Σοκάροντας δε ακόμη περισσότερο προσθέτει: «οι μόνοι που δείχνουν ενδιαφέρον και μιλούν για υλικό που πρέπει να μελετηθεί και να αξιοποιηθεί είναι οι διεθνείς οργανισμοί και οι δανειστές μας».

Τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου η ελληνική αγορά εργασίας γύρισε 20 χρόνια πίσω λέει χαρακτηριστικά, απαριθμώντας τα θεμελιώδη δικαιώματα και κατακτήσεις που ήδη χάθηκαν ή κινδυνεύουν να καταπατηθούν.

«Όλα αυτά η Ελλάδα από άποψη ποιότητας και παραγωγικότητας θα τα πληρώσει πολύ ακριβά στο μέλλον», προειδοποιεί και εξηγεί ότι πέραν των άλλων κρίσιμων κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων, η χώρα κινδυνεύει να μείνει μόνο με χαμηλής εξειδίκευσης εργαζόμενους με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη και την οικονομία.

Εξηγεί γιατί οι συνταγές του μνημονίου και της τρόικας είναι εκ προοιμίου καταδικασμένες στην αποτυχία, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «μεθοδολογικά αντιμετωπίζουν τη χώρα ως επιχείρηση, υπολογίζοντας μόνο έσοδα-δαπάνες, αλλά η οικονομία δεν λειτουργεί μόνο με έσοδα και δαπάνες».

Παραθέτει δε συγκεκριμένα στοιχεία και μελέτες που αποδεικνύουν ότι όσο και αν εξαθλιωθούν οι Έλληνες εργαζόμενοι, ο στόχος για αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να επιτευχθεί. Γιατί απλούστατα, όπως τονίζει με έμφαση, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα δεν οφείλεται στο κόστος εργασίας.

Η μόνη λύση που μπορεί να εξασφαλίσει διέξοδο από την κρίση είναι η ανασύσταση της παραγωγικής βάσης και η δίκαιη αναδιανομή εισοδήματος υποστηρίζει ο κ. Ρομπόλης και αναλύει την άποψή του για μετάβαση από την οικονομία της αγοράς στην οικονομία της αλληλεγγύης, κατεύθυνση που -όπως λέει- πρέπει να ακολουθηθεί και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με την ανεργία να έχει πλήξει ήδη 23 εκατ. εργαζόμενους κανείς στην Ευρώπη δεν μπορεί να είναι ήσυχος, τονίζει.

«Στην ουσία έχουμε στην ΕΕ ένα 28ο κράτος-μέλος, διπλάσιο σε πληθυσμό από την Ελλάδα, το ‘κράτος των ανέργων’».

Τέλος ο Σάββας Ρομπόλης στην συνέντευξή του, που αποτελεί αξονική τομογραφία της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις μια αναδιάρθρωσης -έστω και ήπιας- στην περιουσία των ήδη ελλειμματικών ασφαλιστικών ταμείων.