Σαν τον ανθό της λεμονιάς
μύριζε το κορμί σου,
τώρα στη γη της ερημιάς
καμιά οσμή. Θυμήσου,
.jpg)
ήμασταν η Άνοιξη
σ' ασφόδελους λειμώνες
ερωτική κατάνυξη
σ' ανέραστους χειμώνες.
Περνούν αόρατες οι μέρες
μπορεί και να περάσουν χρόνια,
της θλίψης κι αν φυσούν αγέρες
όσο κι αν κράζουν τα τελώνια
ο έρωτας αυτός, το θαύμα,
θα 'ναι για μας το φυλαχτό
και φως ανέσπερο και τάμα
σ' ένα παράθυρο ανοιχτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου