«Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου εκτίθεται ηθικά και πολιτικά. Ηθικά γιατί προχωρά στην απόλυση δέκα γυναικών συναδελφισσών από τις οποίες οι τρεις βρίσκονται σε κύηση ενώ άλλες έχουν οικογένειες με μικρά παιδιά. Πολιτικά, καθώς είναι η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση που απολύονται για δεύτερη φορά Πρόεδρος και ιδρυτικά μέλη συνδικαλιστικού οργάνου» λέει στο tvxs η Ειρήνη Ζάννη πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Συμβασιούχων στο Υπουργείο.
Η κ. Ζάννη προσθέτει ακόμα μια επικίνδυνη για τους εργαζόμενους απόφαση δικαστηρίου η οποία ανοίγει την κερκόπορτα για το δικαίωμα της κυβέρνησης να απολύει δημοσίους υπαλλήλους.
«Μετά από δύο δικαστικές νίκες επί των αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων των αδίκως απολυμένων από το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου τον Μάιο του 2020, το Δεκέμβριο του 2021 δημοσιεύθηκαν οι αποφάσεις επί των αγωγών των 14 συναδέλφων/ισσών που είχαν προσφύγει στα δικαστήρια. Ο Πρωτοδίκης που έκρινε τις αγωγές, κατέρριψε την επιχειρηματολογία του Υπουργείου περί «μη παράτασης» των συγκεκριμένων συμβάσεων, μιλώντας για απολύσεις. Ωστόσο, σε αντίθεση με τις άλλες δύο Πρωτοδίκες, δικαίωσε τις συναδέλφισσες μόνο εν μέρει, μη αναγνωρίζοντας την εξόφθαλμη και άνιση μεταχείριση που υπέστησαν οι εν λόγω συναδέλφοι/ισσες έναντι των λοιπών 800 περίπου συμβασιούχων του Υπουργείου, όσον αφορά την μη παράταση των συμβάσεων εργασίας τους το 2020.
Συμπέρασμα: ο δικαστής, ο κ. Κανάκης, δεν επισήλθε ούτε στο τι σχέση εργασίας είχαμε με το υπουργείο (ορισμένου ή αορίστου) ούτε στο αν υπήρχε άνιση μεταχείριση σε σχέση με άλλους που είχαν ανανεωθεί. Είπε και κάτι πολύ επικίνδυνο, ότι το υπουργείο έχει την πολιτική ελεύθερη επιλογή να παρατείνει σε όποιον θέλει. Χωρίς να αξιολογεί αν η εξαιρεση μου ήταν σύννομη ή σήμαινε άνιση μεταχείριση. Είναι απόφαση αντεργατική. Αφήνει το δικαίωμα στο υπουργείο να απολύει όποιον θέλει. Άρα το υπουργείο εκτίθεται και νομικά καθώς το δικαστήριο επιδίκασε αποζημιώσεις στους/ις συναδέλφους/ισσες αντίστοιχες με τους/ις αορίστου χρόνου, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μελλοντικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα υπαλλήλων με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου» λέει η πρόεδρος του Σωματείου.
Ωστόσο δεν υπάρχει ακόμα δεδικασμένο καθώς οι εργαζόμενοι/ες κατέθεσαν έφεση η οποία εκδικάζεται στις 17 Μαΐου. Η απόφαση αυτή θα είναι σημαντική, όχι μόνο για τους συγκεκριμένους εργαζομένους, αλλά για όλους τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες στο δημόσιο.
Το ιστορικό
Η πρόεδρος του σωματείου περιγράφει στο tvxs το ιστορικό των απολύσεων:
«Το 2020 Απρίλιο, ενημερωθήκαμε πρώτη φορά, ότι 17 άτομα που εργάζονταν στην υπηρεσία ασύλου θα εξαιρεθούν από μαζικές ανανεώσεις που είχε σκοπό να κάνει ο υπουργός μετά τη λήξη των συμβάσεων 800 υπαλλήλων. Είναι οι βασικές υπηρεσίες που ασχολούνται με την υποδοχή των αιτούντων άσυλο, την ταυτοποίηση και την έκδοση αποφάσεων και στελεχώνονται στα 3/5 από προσωπικό ορισμένου χρόνου. Το τακτικό προσωπικό είναι πολύ μικρότερο από συμβασιούχους.
Εμείς οι συμβασιούχοι, έχουμε επιλεγεί από προκηρύξεις από το 2014 έως το 2020. Φαίνεται από τον χρόνο ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες γιατί η υπηρεσία ασύλου ιδρύθηκε το 2013. Το ίδιο συνέβη και στην υπηρεσία ταυτοποίησης.
Το 2020, ο Μηταράκης αποφάσισε να ομαδοποιήσει τις συμβάσεις όλων μας, να τις βάλει σε μία απόφαση και να εξαιρέσει συγχρόνως 17 άτομα. Οι 16 είμασταν οι παλαιότεροι συμβασιούχοι της υπηρεσίας ασύλου. Εργαζόμασταν από το ’14-1’5. Ατομα που εργαζόμαστε Αθήνα, Λέσβο, Ρόδο και Κόρινθο.
Μέσα σε αυτά ήμουν κι εγώ που ήμουν από τότε πρόεδρος του σωματείου μας. Μεταξύ ημών και κάποια ιδρυτικά μέλη του σωματείου -γιατί νωρίτερα είχαν απολύσει κι άλλα ιδρυτικά μέλη τέλη του 2017-.
Όλη αυτή η μεθόδευση, έγινε από μέλη της διοίκησης της υπηρεσίας ασύλου που ξεκίνησε από το 2018 αλλά δεν τα κατάφεραν τότε, γιατί ο τότε υπουργός που μόλις είχε αναλάβει ο κ. Βίτσας επέβαλε την απόφαση του να μας κρατήσουν και δεν δικαίωσε τους ανθρώπους που είχαν στοχοποιήσει το σωματείο.
Το 2017 ξεκινήσαμε τη λειτουργία μας ως σωματείο, για να διορθώσουμε πράγματα που μας υποβίβαζαν, είμασταν απλήρωτοι 4 μήνες. Κάναμε κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις για να εξισωθούν τα δικαιώματα μας με τους νόμιμους για να διαμαρτυρηθούμε σχετικά με άσχημες συμπεριφορές προϊσταμένων κλπ. Γι’αυτό λέμε ότι ήταν συνδικαλιστική δίωξη.
Το ’20 εξαιρεθήκαμε χωρίς καμία δικαιολογία. Εγώ, πρόεδρος του ΔΣ αλλά και συνάδελφοι από τα εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη, τρεις εγκυμονούσες αλλά και μητέρες μικρών παιδιών.
Πήγαμε 14 από τους 17 στα δικαστήρια, κερδίσαμε τις αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων και οι 14 επιστρέψαμε στην εργασία μας γιατί μας δικαίωσαν στην επαναπρόσληψη και περιμέναμε να εκδικαστούν οι αγωγές.
Οι αποφάσεις επί των αγωγών βγήκαν στα τέλη του ’21. Ο δικαστής έκρινε ότι επρόκειτο για απολύσεις και επιδίκασε σε όλους αποζημιώσεις επί του αιτήματος μας. Γυρίσαμε στην εργασία μας Σεπτέμβριο ’20 οι μισές και οι υπόλοιπες Ιανουάριο του ’21. Μας επαναπροσέλαβαν προσωρινά μέχρι να βγει η αποφαση για τις αγωγές.
Ο δικαστής έκρινε ότι πρόκειται για απολύσεις. Τάχθηκε υπέρ μας στο να αποζημιωθούμε. Αλλά εμείς θέλουμε τη δουλειά μας πίσω. Ειδικά για τις έγκυες συναδέλφους, που δεν θα βρουν δουλειά για τους επόμενους μήνες τουλάχιστον.
Είμαστε εργαζόμενοι/ες σε διαρκή ομηρία και αντιμετωπίζουμε πέραν των άλλων και κακές αποφάσεις δικαστών. Πιστεύω ότι θα γίνουν δεκτές οι εφέσεις τον Μάιο, γιατί αν δείτε την απόφαση του δικαστή θα διατυπώσετε ότι είναι γραμμένη χωρίς νομολογία, χωρίς να γράφει διατάξεις νομοθετικές. Δεν στηρίζει πουθενά πως είναι δικαίωμα του εργοδότη (του δημοσίου στην προκειμένη περίπτωση) να απολύει όποιον θέλει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου