Χαιρόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους που στα πενήντα και στα εξήντα τους διατηρούν ακμαία την όρεξη και την παραγωγικότητά τους, πιάνουμε την κουβέντα στο ταμείο του σουπερμάρκετ, συναπαντιόμαστε με έναν γιόγκι με ουρά, βρίσκουμε το μυστικό μας φάρμακο στην τέχνη, πρασινίζουμε την πόλη μας, ανακαλύπτουμε το εφαλτήριο της ωριμότητας, βιώνουμε τη λατρεία του ακτιβισμού, κάνουμε πετάλι με ένα φάντασμα.
Όλα αυτά στη (συνδρομητική μόνο κατά τις πρώτες τις ημέρες του μήνα και, ελπίζουμε, για τελευταία φορά) «σχεδία» του Μαΐου 2020 (τεύχος #81). Από τούτη την Τετάρτη, οι πωλητές του περιοδικού θα βρίσκονται ξανά, προσεκτικά και αποφασιστικά, στο «πόστο» τους, στους δρόμους της πόλης.
«Γηράσκω αεί εργαζόμενος». Στη Γαλλία, υπάρχει νόμος που υποχρεώνει τις επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 50 εργαζόμενους να καταστρώνουν από κοινού με τα μέλη του προσωπικού τους που υπερβαίνουν τα 55 χρόνια ένα πλάνο για την εργασιακή τους εξέλιξη ώς το τέλος της καριέρας τους, ενώ στη Σλοβενία απαγορεύεται η απομάκρυνση από την εργασία χωρίς την έγκρισή τους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) όσων υπερβαίνουν τα 58 χρόνια ή τους μένουν ώς πέντε χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότηση. Οι πιο ηλικιωμένοι εργαζόμενοι έχουν τουλάχιστον τους ίδιους δείκτες παραγωγικότητας για εργασίες που απαιτούν ειδικές γνώσεις και εμπειρία, ενώ έχει επίσης παρατηρηθεί μια σταθερή αύξηση της απόδοσης από τα 25 έως τα 60 έτη. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, ο δημόσιος διάλογος επικεντρώνεται στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και όχι στη διατήρηση των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας στις θέσεις εργασίας τους ή τη δημιουργία κατάλληλων θέσεων για εκείνους», σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο κ. Βασίλης Δρακόπουλος, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής της Εργασίας. Και όμως, στην έκτη και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, οι άνθρωποι διατηρούν ακέραια την παραγωγικότητά τους. Οι πολιτικές ενίσχυσης της απασχόλησής τους είναι επωφελείς και απαραίτητες.
«Η συντροφιά πάει ταμείο». «Δεν θέλω άλλο διαδίκτυο και υπολογιστή. Δεν θέλω να δω ακόμα μια ταινία. Βαρέθηκα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλο μετράμε νεκρούς και νέα μέτρα. Ντύθηκα και πήγα σουπερμάρκετ. Χάζεψα στους διαδρόμους, γιατί πραγματικά δεν ήθελα κάτι συγκεκριμένο να αγοράσω. Κατέληξα με έναν ανανά στο χέρι να μιλάω με τις κοπέλες στο ταμείο. Κάναμε πλάκα και ανταλλάξαμε χαμόγελα. Είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και να τον κοιτάζω στα μάτια», μας περιγράφει η Σοφία την περιήγησή της στους «διαδρόμους της επαφής». Διόλου παράξενο που μια ολλανδική αλυσίδα σουπερμάρκετ έχει ξεκινήσει δυο πρωτοβουλίες προκειμένου να καταπολεμήσει τη μοναξιά που βιώνουν κυρίως οι ηλικιωμένοι, δημιουργώντας δύο «γωνιές»: τη «Γωνιά συλλογικού καφέ» και το «Ταμείο Συζήτησης»). Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός σημείου συνάντησης, όπου οι ηλικιωμένοι θα μπορούν να βρίσκονται και να συζητούν με άλλους κατοίκους. Μία επίσκεψη στον μανάβη, ένας περίπατος μέχρι τον μπακάλη, μια κουβέντα στην ουρά του σουπερμάρκετ συνιστούν παρηγοριά απέναντι στην πανδημία της μοναξιάς που έχει ενσκήψει. Στο τεύχος Μαΐου, η «σχεδία» κάνει αυτό ακριβώς. Πιάνει την κουβέντα στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ.
«Ένας γιόγκι με ουρά». Λαχταριστές βιολογικές τροφές, βόλτα με εξειδικευμένους οδηγούς, σκυλοσταθμοί, ακόμη και άθληση. Η παροχή υπηρεσιών πολυτελείας σε ζώα συντροφιάς αποτελεί μια άκρως κερδοφόρα βιομηχανία. Στους κύκλους των εύπορων Αμερικανών, η αδυναμία εξεύρεσης pet-sitter έχει μετατραπεί σε δικαιολογία απουσίας από βαρετή κοινωνική εκδήλωση, ενώ διοργανώνονται ακόμα και αγώνες σερφ, στους οποίους συμμετέχουν δίδυμα ανθρώπου-σκύλου, με το ζευγάρι να οφείλει να έχει όμοια εμφάνιση.
«Το μυστικό μου φάρμακο». Ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους του καιρού μας εξηγεί γιατί η τέχνη γκρεμίζει κάθε εμπόδιο και πώς συνδέεται η μουσική με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ περιγράφει τη σχέση του με τη θρησκεία, αλλά και την κοινωνική ευθύνη που βαραίνει τους καλλιτέχνες. ««Ακόμη και σήμερα –μετά από ένα τέταρτο του αιώνα στη δουλειά αυτή–, αν καταφέρνω με το τραγούδι μου να φέρω λίγη γαλήνη και αισιοδοξία στα σπίτια των ανθρώπων, μου αρκεί για να είμαι ευτυχισμένος», υπογραμμίζει στη συνέντευξή του ο Αντρέα Μποτσέλι, του οποίου η συναυλία (που έδωσε ολομόναχος που έδωσε ολομόναχος την Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών, στον άδειο καθεδρικό ναό του Μιλάνου, θέλοντας να φέρει κοντά τους ανθρώπους που είναι απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο ελέω κορωνοϊού) κατέρριψε κάθε ρεκόρ και είναι, πλέον, η συναυλία κλασικής μουσικής με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στο YouTube.
«Το πράσινο ως σύμπτωμα». Η υλοποίηση του ενδέκατου στόχου της Ατζέντας 2030 του ΟΗΕ για την παροχή καθολικής πρόσβασης σε ασφαλείς πράσινους, δημόσιους χώρους μοιάζει με αγώνα δρόμου μετ’ εμποδίων. Το 44% του αστικού πληθυσμού της Ευρώπης ζει σε απόσταση 300 μέτρων από ένα δημόσιο πάρκο, προσβάσιμο με τα πόδια, το ποδήλατο ή τις δημόσιες συγκοινωνίες. Αντιθέτως, στη χώρα μας, ο δημόσιος χώρος, συνήθως, προκύπτει συμπτωματικά, ως περίσσευμα από την ανοικοδόμηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αττική, την περίοδο 1987-2007, οι οικισμοί επεκτάθηκαν κατά 191.924 στρέμματα, από τα οποία περίπου τα μισά αφορούσαν επέκταση πάνω σε φυσικές εκτάσεις. Τι πρέπει να κάνουμε για να «πρασινίσει» ο τόπος;
«Το εφαλτήριο της ωριμότητας». Ο διευθυντής της «Εφημερίδας των Συντακτών» περιγράφει τη διαδρομή ενός ξεχωριστού εκδοτικού εγχειρήματος, μα και την ανάγκη στήριξής του, αξιολογεί το ρόλο του Τύπου τον καιρό του κορωνοϊού, εξηγεί τις αιτίες της κρίσης που τον ταλανίζουν, αλλά και την ανάγκη να βγούμε σοφότεροι από την πανδημία. «Ο σωστός δρόμος είναι να ανακαλύψουμε ξανά και να προβάλουμε τα καλά του έντυπου Τύπου. Δηλαδή την ισορροπημένη ειδησεογραφία, όχι την κατασκευασμένη», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ο Νικόλας Βουλέλης, μιλώντας στη «σχεδία».
Στην εποχή του «Μένουμε Σπίτι», η ηθοποιός, παρουσιάστρια και ιδρύτρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας ΑΝΑΣΑ (στηρίζει ανθρώπους που πάσχουν από διαταραχές πρόσληψης τροφής), Ζέτα Δούκα βγάζει το καπέλο στον 24χρονο εαυτό της που εξακολουθεί να της δίνει κουράγιο και τη βοηθά να μείνει προσηλωμένη στο στόχο της, ενώ περιγράφει πώς στη μάχη με τους δαίμονές της διατήρησε ακέραιο το κέφι της για ζωή. «Αυτό που με συγκινεί σε σένα είναι ότι, παρά τα όσα περνούσες, δεν έσκυψες το κεφάλι και δεν ενέδωσες σε οποιαδήποτε μικρότητα θα σου επιτρεπόταν, λόγω ηλικίας και κατάστασης», σημειώνει, στο γράμμα προς τον νεότερο εαυτό της.
«Ένα φάντασμα στο πετάλι». Ένας καταξιωμένος φωτογράφος μετατρέπει το τραύμα σε κινητοποίηση, βάφει με το φακό του λευκό το χρώμα της μνήμης και ανοίγει το διάλογο για τα τροχαία με θύματα ποδηλάτες. Τα «ποδήλατα-φαντάσματα» είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο. Η πρώτη εμφάνιση ενός τέτοιου ποδηλάτου έγινε το 2003, όταν ένας οδηγός αυτοκινήτου χτύπησε έναν ποδηλάτη σε ποδηλατόδρομο, έβαψε ένα ποδήλατο λευκό και το τοποθέτησε στον τόπο του δυστυχήματος με μία ταμπελίτσα που έγραφε: «Εδώ χτυπήθηκε ποδηλάτης». «Για μένα, συνιστούν ένα είδος συμβόλου για το άψυχο σώμα», τονίζει, στη συνέντευξή του, ο διάσημος φωτογράφος Χένρι Χάργκριβς.
«Ο ακτιβισμός στη λατρεία». Mία νέα γενιά μουσουλμάνων στην Ευρώπη επανανοηματοδοτεί τη γιορτή του Ραμαζανιού, συνδέοντάς την με τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία του περιβάλλοντος. Οι ακτιβιστές μουσουλμάνοι διατείνονται πως εμπνέονται από το Κοράνι, σύμφωνα με το οποίο, προορισμός του ανθρώπου είναι να αποτελεί πηγή ελέους για το περιβάλλον και την κοινωνία.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, επιστρέφουμε στην ιστορία των υπολογιστών, ο καθηγητής Συμβολικής και Δογματικής Θεολογίας στο ΑΠΘ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης μάς ταξιδεύει στο «μυστήριο της ευθύνης», ενώ ο Πάπας εκφράζει την αλληλεγγύη του στα περιοδικά δρόμου. Ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», βρίσκει μία κηλίδα στο γκρι πουκάμισο, ενώ ο συνθέτης Παναγιώτης Λαντούρης και ο οδηγός Απόστολος Αρνιακός μιλούν για μια φιλία που ξεκίνησε με αφορμή τον Στελάρα. Ο φακός του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφει απογευματινά στιγμιότυπα της πόλης, ενώ μία νηπιαγωγός μάς κερνάει καλιτσούνια και μας μεταφέρει στην ορεινή Κρήτη της μετανάστευσης, του τρύγου, των χοχλιών, μα και της αγάπης για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού.
Αυτά και άλλα πολλά στο τεύχος #81 της «σχεδίας» (Μάιος 2020).
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
«Η συντροφιά πάει ταμείο». «Δεν θέλω άλλο διαδίκτυο και υπολογιστή. Δεν θέλω να δω ακόμα μια ταινία. Βαρέθηκα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλο μετράμε νεκρούς και νέα μέτρα. Ντύθηκα και πήγα σουπερμάρκετ. Χάζεψα στους διαδρόμους, γιατί πραγματικά δεν ήθελα κάτι συγκεκριμένο να αγοράσω. Κατέληξα με έναν ανανά στο χέρι να μιλάω με τις κοπέλες στο ταμείο. Κάναμε πλάκα και ανταλλάξαμε χαμόγελα. Είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και να τον κοιτάζω στα μάτια», μας περιγράφει η Σοφία την περιήγησή της στους «διαδρόμους της επαφής». Διόλου παράξενο που μια ολλανδική αλυσίδα σουπερμάρκετ έχει ξεκινήσει δυο πρωτοβουλίες προκειμένου να καταπολεμήσει τη μοναξιά που βιώνουν κυρίως οι ηλικιωμένοι, δημιουργώντας δύο «γωνιές»: τη «Γωνιά συλλογικού καφέ» και το «Ταμείο Συζήτησης»). Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός σημείου συνάντησης, όπου οι ηλικιωμένοι θα μπορούν να βρίσκονται και να συζητούν με άλλους κατοίκους. Μία επίσκεψη στον μανάβη, ένας περίπατος μέχρι τον μπακάλη, μια κουβέντα στην ουρά του σουπερμάρκετ συνιστούν παρηγοριά απέναντι στην πανδημία της μοναξιάς που έχει ενσκήψει. Στο τεύχος Μαΐου, η «σχεδία» κάνει αυτό ακριβώς. Πιάνει την κουβέντα στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ.
«Ένας γιόγκι με ουρά». Λαχταριστές βιολογικές τροφές, βόλτα με εξειδικευμένους οδηγούς, σκυλοσταθμοί, ακόμη και άθληση. Η παροχή υπηρεσιών πολυτελείας σε ζώα συντροφιάς αποτελεί μια άκρως κερδοφόρα βιομηχανία. Στους κύκλους των εύπορων Αμερικανών, η αδυναμία εξεύρεσης pet-sitter έχει μετατραπεί σε δικαιολογία απουσίας από βαρετή κοινωνική εκδήλωση, ενώ διοργανώνονται ακόμα και αγώνες σερφ, στους οποίους συμμετέχουν δίδυμα ανθρώπου-σκύλου, με το ζευγάρι να οφείλει να έχει όμοια εμφάνιση.
«Το μυστικό μου φάρμακο». Ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους του καιρού μας εξηγεί γιατί η τέχνη γκρεμίζει κάθε εμπόδιο και πώς συνδέεται η μουσική με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ περιγράφει τη σχέση του με τη θρησκεία, αλλά και την κοινωνική ευθύνη που βαραίνει τους καλλιτέχνες. ««Ακόμη και σήμερα –μετά από ένα τέταρτο του αιώνα στη δουλειά αυτή–, αν καταφέρνω με το τραγούδι μου να φέρω λίγη γαλήνη και αισιοδοξία στα σπίτια των ανθρώπων, μου αρκεί για να είμαι ευτυχισμένος», υπογραμμίζει στη συνέντευξή του ο Αντρέα Μποτσέλι, του οποίου η συναυλία (που έδωσε ολομόναχος που έδωσε ολομόναχος την Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών, στον άδειο καθεδρικό ναό του Μιλάνου, θέλοντας να φέρει κοντά τους ανθρώπους που είναι απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο ελέω κορωνοϊού) κατέρριψε κάθε ρεκόρ και είναι, πλέον, η συναυλία κλασικής μουσικής με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στο YouTube.
«Το πράσινο ως σύμπτωμα». Η υλοποίηση του ενδέκατου στόχου της Ατζέντας 2030 του ΟΗΕ για την παροχή καθολικής πρόσβασης σε ασφαλείς πράσινους, δημόσιους χώρους μοιάζει με αγώνα δρόμου μετ’ εμποδίων. Το 44% του αστικού πληθυσμού της Ευρώπης ζει σε απόσταση 300 μέτρων από ένα δημόσιο πάρκο, προσβάσιμο με τα πόδια, το ποδήλατο ή τις δημόσιες συγκοινωνίες. Αντιθέτως, στη χώρα μας, ο δημόσιος χώρος, συνήθως, προκύπτει συμπτωματικά, ως περίσσευμα από την ανοικοδόμηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αττική, την περίοδο 1987-2007, οι οικισμοί επεκτάθηκαν κατά 191.924 στρέμματα, από τα οποία περίπου τα μισά αφορούσαν επέκταση πάνω σε φυσικές εκτάσεις. Τι πρέπει να κάνουμε για να «πρασινίσει» ο τόπος;
«Το εφαλτήριο της ωριμότητας». Ο διευθυντής της «Εφημερίδας των Συντακτών» περιγράφει τη διαδρομή ενός ξεχωριστού εκδοτικού εγχειρήματος, μα και την ανάγκη στήριξής του, αξιολογεί το ρόλο του Τύπου τον καιρό του κορωνοϊού, εξηγεί τις αιτίες της κρίσης που τον ταλανίζουν, αλλά και την ανάγκη να βγούμε σοφότεροι από την πανδημία. «Ο σωστός δρόμος είναι να ανακαλύψουμε ξανά και να προβάλουμε τα καλά του έντυπου Τύπου. Δηλαδή την ισορροπημένη ειδησεογραφία, όχι την κατασκευασμένη», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ο Νικόλας Βουλέλης, μιλώντας στη «σχεδία».
Στην εποχή του «Μένουμε Σπίτι», η ηθοποιός, παρουσιάστρια και ιδρύτρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας ΑΝΑΣΑ (στηρίζει ανθρώπους που πάσχουν από διαταραχές πρόσληψης τροφής), Ζέτα Δούκα βγάζει το καπέλο στον 24χρονο εαυτό της που εξακολουθεί να της δίνει κουράγιο και τη βοηθά να μείνει προσηλωμένη στο στόχο της, ενώ περιγράφει πώς στη μάχη με τους δαίμονές της διατήρησε ακέραιο το κέφι της για ζωή. «Αυτό που με συγκινεί σε σένα είναι ότι, παρά τα όσα περνούσες, δεν έσκυψες το κεφάλι και δεν ενέδωσες σε οποιαδήποτε μικρότητα θα σου επιτρεπόταν, λόγω ηλικίας και κατάστασης», σημειώνει, στο γράμμα προς τον νεότερο εαυτό της.
«Ένα φάντασμα στο πετάλι». Ένας καταξιωμένος φωτογράφος μετατρέπει το τραύμα σε κινητοποίηση, βάφει με το φακό του λευκό το χρώμα της μνήμης και ανοίγει το διάλογο για τα τροχαία με θύματα ποδηλάτες. Τα «ποδήλατα-φαντάσματα» είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο. Η πρώτη εμφάνιση ενός τέτοιου ποδηλάτου έγινε το 2003, όταν ένας οδηγός αυτοκινήτου χτύπησε έναν ποδηλάτη σε ποδηλατόδρομο, έβαψε ένα ποδήλατο λευκό και το τοποθέτησε στον τόπο του δυστυχήματος με μία ταμπελίτσα που έγραφε: «Εδώ χτυπήθηκε ποδηλάτης». «Για μένα, συνιστούν ένα είδος συμβόλου για το άψυχο σώμα», τονίζει, στη συνέντευξή του, ο διάσημος φωτογράφος Χένρι Χάργκριβς.
«Ο ακτιβισμός στη λατρεία». Mία νέα γενιά μουσουλμάνων στην Ευρώπη επανανοηματοδοτεί τη γιορτή του Ραμαζανιού, συνδέοντάς την με τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία του περιβάλλοντος. Οι ακτιβιστές μουσουλμάνοι διατείνονται πως εμπνέονται από το Κοράνι, σύμφωνα με το οποίο, προορισμός του ανθρώπου είναι να αποτελεί πηγή ελέους για το περιβάλλον και την κοινωνία.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, επιστρέφουμε στην ιστορία των υπολογιστών, ο καθηγητής Συμβολικής και Δογματικής Θεολογίας στο ΑΠΘ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης μάς ταξιδεύει στο «μυστήριο της ευθύνης», ενώ ο Πάπας εκφράζει την αλληλεγγύη του στα περιοδικά δρόμου. Ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», βρίσκει μία κηλίδα στο γκρι πουκάμισο, ενώ ο συνθέτης Παναγιώτης Λαντούρης και ο οδηγός Απόστολος Αρνιακός μιλούν για μια φιλία που ξεκίνησε με αφορμή τον Στελάρα. Ο φακός του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφει απογευματινά στιγμιότυπα της πόλης, ενώ μία νηπιαγωγός μάς κερνάει καλιτσούνια και μας μεταφέρει στην ορεινή Κρήτη της μετανάστευσης, του τρύγου, των χοχλιών, μα και της αγάπης για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού.
Αυτά και άλλα πολλά στο τεύχος #81 της «σχεδίας» (Μάιος 2020).
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου