Στα πλαίσια της συζήτησης για την αναθεώρηση του συντάγματος τοποθετήθηκα υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και την συνέχιση αυτής στα στελέχη του δημοσίου. Στα εύλογα ερωτήματα που προκαλεί αυτή η θέση, που σημειωτέον στηρίχθηκε από έναν και μόνο βουλευτή, τον κ. Νικόλαο Δένδια, βουλευτή Κερκύρας της ΝΔ, στην αρμόδια επιτροπή θα προσπαθήσω να απαντήσω ευθύς αμέσως. Είναι γενικά παραδεκτό και προβληματίζει διαρκώς το δημόσιο βίο ότι η δημόσια διοίκηση είναι υπερμεγέθης και αναποτελεσματική. Αποτελεί κοινό τόπο το γεγονός ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών υπουργών, ο καθένας στο τομέα του, ουδείς μέχρι σήμερα τιθάσευσε το τέρας της γραφειοκρατίας. Είναι επίσης γεγονός ότι καθημερινά οι πολιτικοί συναντούμε αφενός αιτήματα τις διοίκησης για περισσότερο προσωπικό και αφετέρου πιεστικά αιτήματα πολιτών- ψηφοφόρων για διορισμό. Πιστεύω ότι με την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα –πρόταση που αφορά μόνον τους νεοπροσλαμβανόμενους και όχι τους ήδη υπηρετούντες- αμφότερες οι πιέσεις θα μειωθούν. Τα αιτήματα των πολιτών για διορισμό θα μειωθούν γιατί οι προσλήψεις στο δημόσιο τομέα θα έχουν ανάλογη διάρκεια με αυτή του ιδιωτικού αφού ο νεοπροσλαμβανόμενος θα καταρτίζει σύμβαση για συγκεκριμένο και αλλά ορισμένο χρονικό διάστημα που ενδέχεται να είναι μακρύ π. χ από 2 έως 8 έτη. Η δε υπηρεσία του σε αυτή την θέση δεν θα του προσφέρει την δυνατότητα εξέλιξης, αφού για να εξελιχθεί θα πρέπει να προκηρυχθεί νέα θέση και σε αυτήν θα οφείλει να επιτύχει και να καταρτίσει νέα σύμβαση. Όλες δε αυτές οι θέσεις θα πληρώνονται από πίνακα επιτυχόντων στους ετήσιους, πλέον, διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ. Η σύγχρονη δημόσια διοίκηση θα πρέπει να είναι λιτή και καταρτισμένη. Γι’ αυτό άλλωστε προτείνω να διατηρηθεί η μονιμότητα στους υπηρετούντες στον στενό δημόσιο τομέα – καθώς και στο στρατό και τα σώματα ασφαλείας- και μόνο σε όσους έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Σήμερα υπάρχει πληθώρα νέων ανθρώπων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Αυτοί θα αποτελέσουν και τον κορμό μίας σύγχρονης και καλά νοούμενης γραφειοκρατίας. Η δε επιλογή τους θα πρέπει να γίνεται με αντικειμενικότητα και πολλαπλές εξετάσεις στα πλαίσια του ΑΣΕΠ. Αυτό βεβαίως σημαίνει την κατάργηση μονιμότητας στους υπηρετούντες στις ΔΕΚΟ, Οργανισμούς του δημοσίου κλπ. Δεν πιστεύω σε μία μονιμότητα που καλύπτει το βοηθητικό προσωπικό των νοσοκομείων, των υπουργείων, των σχολείων ή των ΟΤΑ. Αντίθετα οι ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κηπουροί κλπ αλλά και οι γραμματείς και κλητήρες πρέπει να προσλαμβάνονται για ορισμένο μακρύ χρονικό διάστημα. Αυτό βεβαίως σημαίνει την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών. Η δε διαστολή της ερμηνείας για το ποιες είναι πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όπως εξειδικεύθηκαν από το γνωστό διάταγμα Παυλόπουλου, έφτασε σημαίνει ότι τέτοιες καλύπτουν όσοι κάνουν την ίδια δουλειά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ανεξαρτήτως της χρησιμότητας της θέσης στο μέλλον. Ακόμα και στην εποχή της σύγχρονης τεχνολογίας, όπου η αυτοματοποίηση καταργεί διάφορες ανάγκες το δημόσιο ακόμα προσλαμβάνει κλητήρες, τηλεφωνητές και δακτυλογράφους. Για το λόγο αυτό δεν μπορεί ο απλός νομοθέτης να παρέμβει σε αυτή την περίπτωση αλλά πρέπει να αναθεωρηθεί το σύνολο του άρθρου 103 που αναφέρετε στους δημοσίους υπαλλήλους. Η σημερινή έννομη τάξη που προβλέπει την απόλυση σε περίπτωση κατάργησης θέσης έχει καταστρατηγηθεί από τη πρακτική αφού με την πρόταση κατάργησης θέσης ή οργανισμού έρχεται και η πρόβλεψη της ανάλογης μετάταξης των υπηρετούντων υπαλλήλων. Παράλληλα οι αιτίες που οδήγησαν το Ελ. Βενιζέλο να θέσπιση την μονιμότητα, δηλαδή η κάλυψη μονίμων αναγκών, έχουν εκλείψει από τα σύγχρονα οικονομικοπολιτικά δεδομένα που απαιτούν από τη διοίκηση ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Αν τότε ο Ελ Βενιζέλος κάλυπτε την ανάγκη να καταργηθούν οι κλαυθμοί της πλατείας Κλαυθμώνος σήμερα είναι ανάγκη να αποδεσμεύσουμε το πολιτικό σύστημα ουσιαστικά και πρακτικά από τον βρόγχο της μεγάλης και αναποτελεσματικής διοίκησης. Βεβαίως όλες οι παραπάνω σκέψεις δεν στρέφονται ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους. Θεωρώ ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία θέλουν και προσπαθούν να κάνουν σωστά και έντιμα την δουλειά τους. Παράλληλα όμως βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που έμαθε να αυτοτροφοδοτείται με νέους μονίμους υπαλλήλους που απολαμβάνουν την ίδια ασυλία με τους υπηρετούντες. Κλείνοντας αυτή την παρέμβαση προσθέτω ότι δεν είμαι αιθεροβάμων για να πιστεύω ότι η πρόταση μου θα γίνει αποδεκτή από αυτή την Βουλή. Η μονιμότητα στο δημόσιο τομέα αποτελεί δυστυχώς ένα ισχυρό ταμπού του Ελληνικού πολιτικού κόσμου. Είναι κρίμα διότι ακόμα και στον φιλελεύθερο χώρο δεν υπάρχουν πολλοί που προβάλουν αυτή την ανάγκη της κοινωνίας. Φιλοδοξώ όμως μέσα από την δημοσιοποίηση της να εκφράσω μέρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών που δηλώνουν – δια μέσου δημοσκοπήσεων- την υποστήριξη τους στην κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.