Η απαξιωτική δήλωση του
Αδώνιδος Γεωργιάδη για την εισαγωγή του μαθήματος της κοινωνιολογίας στα
πανελλαδικώς εξεταζόμενα, δεν είναι προϊόν αυθόρμητης αντίδρασης, ούτε
τυχαίο περιστατικό.
Κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός κινείται στα όρια της γραφικότητας και λειτουργεί με το θυμικό και όχι στη βάση πολιτικής ιδεολογίας, η συγκεκριμένη δήλωση απλώς τους διαψεύδει· ο κύριος Γεωργιάδης έχει αποκρυσταλλωμένη ιδεολογική συγκρότηση και καμιά από τις καταιγιστικές του δηλώσεις δεν ξεφεύγει απ’ το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται.
Ο παραγκωνισμός των κοινωνικών επιστημών τις τελευταίες δεκαετίες και η διοχέτευση της χρηματοδότησης σε έρευνες και μελέτες που αφορούν κυρίως τις επονομαζόμενες θετικές επιστήμες, δεν είναι απλώς μια καταγεγραμμένη τάση στις δυτικές ακαδημαϊκές κοινότητες, αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή.
Μάλιστα, στις θετικές επιστήμες, η βαρύτητα δίνεται στα λεγόμενα εφαρμοσμένα πεδία, όπου κάποιος εξειδικεύεται σε συγκεκριμένο τομέα ως ψηφίδα ενός γενικότερου πρότζεκτ με σκοπό την παραγωγή εμπορεύσιμων προϊόντων, ενώ εξίσου παραγκωνισμένο με τις κοινωνικές επιστήμες είναι το κομμάτι των θετικών επιστημών που ασχολείται με την καλλιέργεια και την προαγωγή του ορθολογισμού.
Ακόμη και η οικονομική επιστήμη, που αποτελούσε ανέκαθεν κομμάτι των κοινωνικών επιστημών, προσεγγίζεται πια σχεδόν αποκλειστικά με μαθηματικά και στατιστικά μοντέλα, προκειμένου να εγκλωβιστεί στην υποτιθέμενη αυθεντία των αριθμών και να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο χειραγώγησης των κοινωνικών τάσεων και αναγκών και όχι ως εργαλείο ανάγνωσης και ερμηνείας τους.
Η σκοπιμότητα της απαξίωσης των κοινωνικών επιστημών, σχεδόν προφανής· όσο λιγότερα συνειδητοποιούμε για τον τρόπο λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών, τις νέες μεθόδους διαιώνισης και διεύρυνσης της κοινωνικής ανισότητας και των μέσων που μετέρχονται οι κυρίαρχες τάξεις ώστε να παραμένουν ανενόχλητες σε θέση εξουσίας, τόσο το καλύτερο για τις κοινωνικές ελίτ. Εκτός αυτού, οι κοινωνιολογικές μελέτες και διαπιστώσεις δύσκολα μετασχηματίζονται σε εμπορεύσιμο προϊόν και συνήθως είναι λογιστικά αδιάφορες –αν όχι εντελώς ασύμφορες– στην προσπάθεια των εταιριών για αέναη κερδοφορία.
Δηλώνοντας, λοιπόν, ο κύριος Γεωργιάδης την αποστροφή του για την Κοινωνιολογία, δεν είναι ούτε γραφικός ούτε αυθόρμητος, αλλά συνεπής και απόλυτα ταυτισμένος με την ιδεολογία και την πολιτική τοποθέτηση του κοινωνικού χώρου που εκπροσωπεί. Φυσικά, ο ίδιος χρησιμοποιεί με μεγάλη άνεση τα κοινωνιολογικά εργαλεία επικοινωνίας που διασφαλίζουν την προσωπική του διείσδυση και τον προσηλυτισμό της κοινής γνώμης στο ιδεολόγημα που ο ίδιος πρεσβεύει.
Αλλά με αυτόν τον τομέα των κοινωνικών επιστημών, που κατασκευάζει εργαλεία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και χειραγώγησης των πολιτών, υποθέτουμε πως ο κ. Γεωργιάδης δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός κινείται στα όρια της γραφικότητας και λειτουργεί με το θυμικό και όχι στη βάση πολιτικής ιδεολογίας, η συγκεκριμένη δήλωση απλώς τους διαψεύδει· ο κύριος Γεωργιάδης έχει αποκρυσταλλωμένη ιδεολογική συγκρότηση και καμιά από τις καταιγιστικές του δηλώσεις δεν ξεφεύγει απ’ το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται.
Ο παραγκωνισμός των κοινωνικών επιστημών τις τελευταίες δεκαετίες και η διοχέτευση της χρηματοδότησης σε έρευνες και μελέτες που αφορούν κυρίως τις επονομαζόμενες θετικές επιστήμες, δεν είναι απλώς μια καταγεγραμμένη τάση στις δυτικές ακαδημαϊκές κοινότητες, αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή.
Μάλιστα, στις θετικές επιστήμες, η βαρύτητα δίνεται στα λεγόμενα εφαρμοσμένα πεδία, όπου κάποιος εξειδικεύεται σε συγκεκριμένο τομέα ως ψηφίδα ενός γενικότερου πρότζεκτ με σκοπό την παραγωγή εμπορεύσιμων προϊόντων, ενώ εξίσου παραγκωνισμένο με τις κοινωνικές επιστήμες είναι το κομμάτι των θετικών επιστημών που ασχολείται με την καλλιέργεια και την προαγωγή του ορθολογισμού.
Ακόμη και η οικονομική επιστήμη, που αποτελούσε ανέκαθεν κομμάτι των κοινωνικών επιστημών, προσεγγίζεται πια σχεδόν αποκλειστικά με μαθηματικά και στατιστικά μοντέλα, προκειμένου να εγκλωβιστεί στην υποτιθέμενη αυθεντία των αριθμών και να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο χειραγώγησης των κοινωνικών τάσεων και αναγκών και όχι ως εργαλείο ανάγνωσης και ερμηνείας τους.
Η σκοπιμότητα της απαξίωσης των κοινωνικών επιστημών, σχεδόν προφανής· όσο λιγότερα συνειδητοποιούμε για τον τρόπο λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών, τις νέες μεθόδους διαιώνισης και διεύρυνσης της κοινωνικής ανισότητας και των μέσων που μετέρχονται οι κυρίαρχες τάξεις ώστε να παραμένουν ανενόχλητες σε θέση εξουσίας, τόσο το καλύτερο για τις κοινωνικές ελίτ. Εκτός αυτού, οι κοινωνιολογικές μελέτες και διαπιστώσεις δύσκολα μετασχηματίζονται σε εμπορεύσιμο προϊόν και συνήθως είναι λογιστικά αδιάφορες –αν όχι εντελώς ασύμφορες– στην προσπάθεια των εταιριών για αέναη κερδοφορία.
Δηλώνοντας, λοιπόν, ο κύριος Γεωργιάδης την αποστροφή του για την Κοινωνιολογία, δεν είναι ούτε γραφικός ούτε αυθόρμητος, αλλά συνεπής και απόλυτα ταυτισμένος με την ιδεολογία και την πολιτική τοποθέτηση του κοινωνικού χώρου που εκπροσωπεί. Φυσικά, ο ίδιος χρησιμοποιεί με μεγάλη άνεση τα κοινωνιολογικά εργαλεία επικοινωνίας που διασφαλίζουν την προσωπική του διείσδυση και τον προσηλυτισμό της κοινής γνώμης στο ιδεολόγημα που ο ίδιος πρεσβεύει.
Αλλά με αυτόν τον τομέα των κοινωνικών επιστημών, που κατασκευάζει εργαλεία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και χειραγώγησης των πολιτών, υποθέτουμε πως ο κ. Γεωργιάδης δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου