Ένα το παιχνίδι, πολλοί οι παίκτες.

Από μαθήτρια Α Λυκείου

Κάθε φορά που κάποιος από μας γεννιέται συντελείται ένα θαύμα της φύσης. Ένα από τα πιο περίεργα θαύματα που φέρνει έναν άνθρωπο στη ζωή με σάρκα, οστά, νου και την δυνατότητα να εκφράζει εκείνα τα οποία σκέφτεται. Όμως, το πιο σπουδαίο από όλα είναι ότι ο άνθρωπος που μπαίνει στο παιχνίδι της ζωής είναι μοναδικός και δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ όμοιος …παίκτης. Πρέπει όμως να είναι πάντοτε αποδεκτή και ανεκτή η διαφορετικότητα έτσι ώστε να συνεχιστεί αρμονικά το παιχνίδι; 
Περισσότεροι από επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι υπάρχουν σήμερα στον πλανήτη μας και θα ήταν πράγματι ανούσιο και φρικτό αν τόσα άτομα ήταν ακριβώς ίδια και δεν διέφεραν πουθενά. Η ουσία ύπαρξης της ανθρωπότητας είναι η ποικιλία που την διέπει. Όμως, όπως γίνεται και στα παιχνίδια πρέπει να υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για να μπορέσουμε να κάνουμε εκείνο το πολυπόθητο “like” της σημερινής εποχής στο διαφορετικό που κρύβεται μέσα στον άνθρωπο.
Από μικρή ηλικία μπαίνουμε στο σκεπτικό της αποδοχής και της απόρριψης. Για παράδειγμα, ένα παιδάκι πέντε ετών ξέρει πολύ καλά να αποδέχεται το παγωτό και να απορρίπτει τις φακές. Μεγαλώνοντας, όμως, αρχίζουμε να σκεπτόμαστε με περισσότερη κρίση και καταλαβαίνουμε τη θρεπτική αξία που έχουν οι φακές και τα συντηρητικά που έχει το παγωτό και, πλέον, αποδεχόμαστε τις φακές και εξακολουθούμε να αποδεχόμαστε το παγωτό, απλώς με κάποια όρια. Με αυτό το αθώο παράδειγμα αποδεικνύεται ότι οι κριτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι ξέρουν ότι σε όλα υπάρχουν όρια, ακόμα και σε κάτι που χρειαζόμαστε και απολαμβάνουμε την ύπαρξη του, όπως είναι η διαφορετικότητα ή το παγωτό.
Έχουν γίνει χιλιάδες επαναστάσεις στην ανθρώπινη ιστορία για την αποδοχή της διαφορετικότητας, όμως αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να επαναπαυτούμε σε αυτόν τον όρο και να τον χρησιμοποιούμε σαν απάντηση σε όλες τις ανθρώπινες πράξεις.
Η διαφορετικότητα είναι αναγκαία όταν χρησιμοποιείται δημιουργικά πρώτα για τον εαυτό μας και ύστερα για τον κόσμο. Η διαφορετικότητα πλουτίζει την ανθρωπότητα όταν της επιτρέπει την εξέλιξη. Η διαφορετικότητα ομορφαίνει τον πλανήτη όταν τον ενώνει. Η διαφορετικότητα είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο όταν τον μαθαίνει να αγαπά. Δεν πρέπει, ωστόσο, να δικαιολογούμε όλες τις παράτυπες πράξεις με αυτή τη λέξη. Με άλλα λόγια δεν δικαιολογείται κανείς που δεν σέβεται, που είναι ρατσιστής, που δεν αγαπά, που σκοτώνει, που κακοποιεί και διαπράττει μια σειρά από αήθεις και άνομες πράξεις, επειδή είναι διαφορετικός .
Είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά αυτή η διαφορά μας πρέπει να λειτουργεί κάτω από προϋποθέσεις για να γίνεται αποδεκτή. Δεν νοείται να ανεχόμαστε έναν «διαφορετικό» μισάνθρωπο ή έναν «διαφορετικό» εγκληματία, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε, να του δείξουμε τα όρια και με ποιον τρόπο να αξιοποιήσει αυτόν τον διαφορετικό κόσμο που κρύβει μέσα του.
Ο βασικότερος όρος που πρέπει να μπει στο διαφορετικό είναι ότι εκείνο πρέπει να χρησιμοποιείται με καλό και κοινωφελή σκοπό και όχι με άσχημο και δολοπλόκο τρόπο.
Πολλοί λένε ότι ο κόσμος πρέπει να είναι σαν τον κήπο, όσα περισσότερα λουλούδια έχει τόσο πιο όμορφος είναι. Όμως, όταν βγαίνει ένα άνθος διαφορετικός-δηλητηριώδης, τότε ο κήπος ομορφαίνει περισσότερο;
Προφανώς, είναι χρέος μας να σκεφτόμαστε με κρίση για να αποφασίσουμε σε ποια είδη διαφορετικότητας πατάμε “like” και σε ποια είδη κάνουμε “report”. Ό,τι κι αν κάνουμε να μη ξεχνάμε ότι παίζουμε ένα παιχνίδι και είμαστε μοναδικοί παίκτες. Ας αποδείξουμε ότι είναι εφικτό να τελειώσουμε το παιχνίδι με τους δικούς μας όρους κάτω από τους όρους του παιχνιδιού και να αφήσουμε έτσι το στίγμα μας.