Κάθε φορά που συζητείται το θέμα των νέων και της εργασίας μιλάμε για ποσοστά ανέργων, κακές συνθήκες εργασίας, χαμηλούς μισθούς, εργασιακή ανασφάλεια. Μιλάμε για την κρίση και τη χαμένη γενιά.
Όμως, οκτώ χρόνια πια από την έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα, όλα τα παραπάνω είναι περισσότερο κανονικότητα παρά «έκτακτη» κατάσταση.
Μια «κανονικότητα» που βιώνουν οι νέοι και σε άλλες χώρες της Ένωσης, όπου οι μισθοί και συχνά οι συνθήκες εργασίας είναι ακόμα χειρότερες. Όμως στους Έλληνες νέους τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί κάτι πολύ σημαντικότερο: Η προοπτική. Η ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε (σύντομα) καλύτερα. Ότι η επόμενη χρονιά θα είναι –για κείνους προσωπικά, για τη χώρα- καλύτερη.
Οι ευθύνες των κυβερνήσεων είναι τεράστιες, ο καθένας μπορεί να τις επιμερίσει ανάλογα με την τοποθέτησή του. Μεγαλύτερες όμως είναι οι ευθύνες της Ε.Ε. Σε μια χώρα υπό εποπτεία, που φτάσαμε να συζητάμε με τους θεσμούς την τιμή της τυρόπιτας και το ΦΠΑ στη μπουγάτσα, οι νέοι δε χώρεσαν πουθενά. Αφέθηκαν στην τύχη τους, να αναζητήσουν το μέλλον τους στο εξωτερικό ή να συμβιβαστούν σε μια βίαιη ενηλικίωση χωρίς πολλά όνειρα στην Ελλάδα.
Έγιναν βορά στο λαϊκισμό, τον εξτρεμισμό και σίγουρα τον αντιευρωπαϊσμό. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με το Erasmus, την κατάργηση του roaming και το inter-rail ξεγελιέται νομίζοντας ότι έκανε το καθήκον του απέναντι τους. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιστεύει ότι με voucher και κατάρτιση θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε φορά που στήνονται κάλπες στον Ευρωπαϊκό Νότο και στην Ελλάδα.
Στο Βορρά την ίδια στιγμή, με την οικονομική ανάπτυξη να φουσκώνει και πάλι τα πανιά του, οι νέοι γίνονται αντιευρωπαίοι γιατί δεν αντέχουν άλλο «να πληρώνουν για το Νότο».
Η συνταγή πώς να τα κάνεις όλα σωστά και όλα να βγαίνουν λάθος είναι σίγουρα ευρωπαϊκή. Και αν δε την αλλάξουμε σύντομα το 2019 θα είναι μια χρονιά με μεγάλες αγωνίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου