γράφει η συνάδελφος Ελευθερία Λαγού // *
αναδημοσίευση από fractalart.gr
Χυτοί οι αιώνες πάνω μου. Περί τους έξι. Περιδιαβαίνουν στους πλινθόχτιστους περιμετρικούς μου τοίχους. Ομοιοκαταληκτεί κομπάζοντας η χυτή τους τοιχοποιία. Στοιχειωμένοι… Της ιστορίας φυλλάδες μοιράζει η τουρκική σημειωτική στις σχισμές μου. Παγκόσμιο και περήφανο κάποτε κόσμημα της ισλαμικής τέχνης …
Άποικος ήρθα για τα σχέδια του Βαγιαζήτ Α’. Σ΄αυτόν χρωστάω το όνομά μου. Το μεγάλο μουσουλμανικό τζαμί…. Με θάμαζαν. Με ολοκλήρωσε ο γιος του ο Μεχμέτ Α΄ μια λαμπρή μαρτιάτικη μέρα του 1420. Με τον επιβλητικό μου μιναρέ βίγλιζα τη νέα μου «πατρίδα», την κρυμμένη Πλωτινούπολη, τον Έβρο και την πολιτισμική μου μήτρα. Τα γειτονικά εδάφη. Οι δύο εξώστες του μιναρέ μου. Σύμβολα της διπλής υποταγής του βυζαντινού κάστρου. Στα έσω μου η ουράνια πόλη… καλλιγραφικά γράμματα, ρητά, γνωμικά… Μοναδική τοιχοποιία… υπο την αιγίδα μιας πυραμιδοειδούς τετράκλιτης στέγης. Μολύβι με κασσίτερο. Της αντανάκλασης του φωτός το απάγαυσμα. Διακοσμητικός ξύλινος θόλος. Δρύινος. Υποβαστάζον.
Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, βούλγαροι, αφρικανοί κι άλλοι πολλοί, όλοι αντάμα με χαιρετούσαν, με περιεργάζονταν, μού ‘λεγαν τα μυστικά τους, μου μουρμούριζαν, μέ ζωναν και μερικοί με ζούσαν…
Τα τελευταία χρόνια αποικιοκρατική συντροφιά ξεμύτισε στα ύψη. Το κωδωνοστάσιο της Παναγιάς της Ελευθερώτριας. Χριστιανισμός και βυζαντινοκρουσίες. Μια φλογερή εναέρια φιλία ξεχύθηκε στα γκαλντερίμια του Διδυμοτείχου και ζέστανε τους συγχρωτισμένους της χωμάτινης αυτής χούφτας.
Αλίμονο όμως… Βρέχει…Βρόχινο «υγρό πυρ»… στις θύμησες και στους καημούς… στην ιστορία μου και στο «κορμί» μου…
Μάρτης θαρρώ του 2017 ξεκίνησε η αναστήλωσή μου. Θα ήμουν λέει επισκέψιμο… με της σκεπής μου την «έντεχνη» σκέπη. Ρημάχτηκε το γόητρό μου μέσα σε λίγες ώρες. Με ερήμωσαν. Από ζηλευτό έκθεμα κατήντησα αισθητικό «έκτρωμα». «Όνειδος»… Λες κι οι τοιχογραφίες μου να αποτελούσαν καλλιτεχνικό μίασμα μιας Μωαμεθανικής ή θείας δίκης… Σαν μια αποικιακή δυστοπία στο πολυπολιτισμικό καμβά του Διδυμοτείχου να έχρηζε εξαγνισμού από της αποικίας τις προσμίξεις…
Η ύβρις της καλλιτεχνίας μου – ανυπάκουη σε θεϊκό εντολοδόχο- εντέλλεται την ατεχνία μου στην ανθρώπινη ατέλεια. Νέμεσις ή τίσις, η απρόσκλητη πυρκαγιά… Χέρια με έπλασαν. Χέρια με ρήμαξαν… Τέχνη με δημιούργησε. Tέχνη με αποσύνθεσε…
Βρέχει… Στέκω τώρα άθολο, άστεγο, άσημο, άσχημο…. «άπατρι»… ένα μνημείο τέχνης διεθνώς αμνήνον.
* Η Ελευθερία Λαγού είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται στη Δημόσια διοίκηση. Η πρώτη της ποιητική συλλογή τιτλοφορείται «Με της ρίμας την ανέμη». Έχει ασχοληθεί επιπλέον με τη συγγραφή διηγημάτων και μυείται στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου